Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η αυτολογοκρισία της εφαρμοσμένης πολιτικής “ορθότητος”, ο μόνος “θεσμός” καθολικής ισχύος στη σημερινή Ελλάδα, δεν επιτρέπει την ανοιχτή διατύπωση της μόνης ρεαλιστικής πρότασης εξόδουαπό τον βάλτο με τα πιράνχας στον οποίο έχει εν πολλοίς αυτοεγκλωβιστεί. Υπό τις παρούσες συνθήκες μόνο μια συνταγματική εκτροπή μπορεί να βάλη τα πράγματα στη θέση τους και να μαζέψη κάπως το σκορποχώρι που θέλει να λέγεται κράτος. Για κοινωνία δεν μιλάμε, αυτή έχει τελειώσει προ πολλού, πριν ακόμη τελειώσουν τα δανικά. Με τον όρο συνταγματική εκτροπή δεν εννοώ άρματα μάχης στους δρόμους, πραξικοπήματα, συλλήψεις αντιφρονούντων, αντιστασιακές συγκεντρώσεις υπέρ ή κατά της μουσικής Θεοδωράκη, ούτε εμβατήρια στα ράδια και τις τηλεοράσεις, αν και θα τα προτιμούσα ιδίως σε αντιπαραβολή με τα “αντιστασιακά”, αλλά ας μην ξύνω ανοιχτές πληγές ακόμη διότι ο κίνδυνος μολύνσεως ενυπάρχει σαν την ελονοσία που κατά τα άλλα έχει εξαλειφθεί.
Συνταγματική εκτροπή με ευρεία λαϊκή υποστήριξη θα ήταν μια πρωτοβουλία του προέδρου της Δημοκρατίας (ο οποίος ως υπουργός επέτρεψε την κατάλυση του συντεταγμένου κράτους από τις δυνάμεις του πεζοδρομίου) σε συνεργασία με όσα κόμματα συμφωνήσουν, κοινωνικούς φορείς (φορείς του έιντς), την Εκκλησία και τα λοιπά αναγνωρισμένα δόγματα και φυσικά τις ένοπλες δυνάμεις, διότι προβολή ισχύος χωρίς ισχύ είναι σαν τις παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους. Να εξηγήσουν στον κόσμο την πραγματική κρισιμότητα της καταστάσεως και την αδυναμία οποιασδήποτε κοινοβουλευτικής κυβερνήσεως να λάβη τα μέτρα που χρειάζονται για να κάνη πολιτική στη βάση πραγματικών προτεραιοτήτων κι’όχι ψηφοθηρικών. Εν συνεχεία, να ανασταλούν διάφορα συνταγματικά άρθρα που έχουν διαλύσει τη δημοκρατία στο όνομά της και ολόκληρη η χώρα να τεθή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Να γίνη κανονική επιστράτευση των πολιτών, όλοι όπου χρειάζονται κι’όχι απαραιτήτως όπου θέλουν. Να δημιουργηθούν οι συνθήκες ανάδειξης του ταλέντου σε κάθε τομέα ώστε να προκύψουν φυσιολογικά οι κατά περίπτωση ηγέτες. Η αμείλικτη αξιοκρατία να γίνη ο ένας και μοναδικός κανόνας! Για τον λόγο αυτό, σύμπασα η πολιτική ηγεσία να υποβάλη την παραίτησή της αμέσως μόλις σχηματιστούν και επανδρωθούν τα κατάλληλα όργανα! Η κατάσταση στην οποία έχει έρθει η χώρα απαιτεί θυσίες και το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι επαγγελματίες πολιτικοί είναι να αυτοκτονήσουν πολιτικά και να ξεμαγαρίσουν τον τόπο. Να γίνη επίσης άμεση ανάκληση της συνταξιοδότησης εγνωσμένου κύρους και ικανοτήτων στρατιωτικών διότι οι σημερινοί είναι δημοσιοσχεσίτες και κομματόσκυλα, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε όλους τους τομείς του δημοσίου για αυτό δεν μπορεί να δουλέψη τίποτα. Και να είναι κανένας καλός έχει να αντιμετωπίση τόσους σκάρτους που στο τέλος αν δεν συμβιβαστή κινδυνεύει στην κυριολεξία η σωματική του ακεραιότητα, πέραν της ηθικής. Δεν μπορεί μια τέτοια προσπάθεια να αφεθή στα χέρια τενεκέδων, ο κόσμος θα αντιδράση και θα σκεφτή ότι είναι μία από τα ίδια. Συνταγματική εκτροπή στα χέρια των αρίστων κι’όχι των αχρήστων!
Οσοι δεν έχετε γίνει ήδη πυρ και μανία με τον απροκάλυπτο αυταρχισμό μου και θα δείτε καλοπροαίρετα την ανοιχτή υποβολή μιας τέτοιας πρότασης, θα αναρωτηθείτε χαμογελώντας πικρόχολα, πού θα βρη κανείς τους αρίστους και ποιά είναι τα κριτήρια που επιβεβαιώνουν την αριστεία τους. Η κατάσταση όμως δεν σηκώνει θεωρητικές συζητήσεις και μια τέτοια κίνηση θα ξεκινήση αναγκαστικά από το υπάρχον, σκάρτο υλικό. Ωστόσο, επειδή οι πρωταγωνιστές θα απαλλάσσονται του εκλογικού άγχους, αφού δεν θα ξαναείναι υποψήφιοι, τα κίνητρα υπάρχουν για το άνοιγμα του πεδίου και τη δυνατότητα διαίσδυσης ικανών. Το όλο δε πείραμα, να έχη ορίζοντα πενταετίας με δυνατότητα χρονικής επέκτασης κατόπιν δημοψηφίσματος. Αυτή η περίοδος δοκιμασίας, δεν θα έχη στόχο μόνο τη βελτίωση των δημοσιονομικών, αλλά τη δημιουργία πολιτών, ανθρώπων που θα μπορούν να αναλάβουν ευθύνες, όχι μόνο μισθούς και επιδόματα. Επίσης την καλλιέργεια φιλοπατρίας, να μάθη επιτέλους ο Ελληνας ότι δεν μπορεί να ζήση σαν κανονικός άνθρωπος όταν μισή με τόσο πάθος τον ίδιο του τον τόπο! (Αυτό φαίνεται από την αντιμετώπιση κάθε έννοιας δημόσιου χώρου.)
Να αναδιοργανωθή επίσης η κατανομή του πληθυσμού, διότι τί παρόν, αφήστε το μέλλον, μπορεί να έχη μία χώρα όταν πάνω από το μισό του πληθυσμού της ζει στην ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας; Εάν δεν αδειάση προγραμματισμένα η Αθήνα, κράτος δεν φτιάχνεται! Τουλάχιστον δύο εκατομμύρια “κάτοικοι” πρέπει να διασκορπιστούν συντεταγμένα σε διάφορες περιοχές της χώρας και αυτό βέβαια απαιτεί σωστό προγραμματισμό, ανάπτυξη σε νέες βάσεις, κίνητρα όπως μείωση αντί για αύξηση των φόρων στις “ευαίσθητες” πληθυσμιακά περιοχές, δημιουργία ελεύθερων ζωνών για επενδύσεις και τόσα άλλα που οι ειδικοί μπορούν να επεξεργαστούν καλύτερα.
Ανακατανομή επίσης των δημοσίων υπαλλήλων, ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες. Στόχος το χτίσιμο ενός σβέλτου και ευαίσθητου κράτους που θα υπηρετή τους πολίτες αντί να υπηρετήται από αυτούς. Οσοι δεν χρειάζονται και λειτουργούν παρασιτικά, να λαμβάνουν κάποια επιδόματα μέχρι να μπορέσουν να βρούν απασχόληση στην ελεύθερη οικονομία. Δεν είναι λύση να ρίξης στον δρόμο τόσες χιλιάδες ανθρώπων, άσχετα αν είχαν διοριστεί με ψηφοθηρικά κριτήρια. Οι Ελληνες να καταλάβουν ότι είναι μέλη της ίδιας μικρής χώρας, κανένας δεν περισσεύει, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που θα έχουν απασχόληση θα πρέπη να δημιουργήσουν το ανάλογο προστατευτικό δίχτυ που σε συνεργασία με το κράτος, αλλά και δημοτικούς φορείς, θα συμπαραστέκεται σε όσους δεν έχουν σταθερή απασχόληση. Στο ίδιο μήκος κύμματος να αντιμετωπιστή και το πραγματικά εθνικό πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που πεθαίνει στην κυριολεξία και την ίδια στιγμή ο αριθμός των εκτρώσεων σε ετήσια βάση έχει ξεπεράσει τις γεννήσεις! Ακόμα και για τις συντάξεις πείνας των 200 Ευρώ, ποιοί θα πληρώσουν; Σε λίγα χρόνια όλοι θα είναι συνταξιούχοι …
Ολες αυτές τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να γίνουν από κανένα κόμμα ή κόμματα στις σημερινές κοινοβουλευτικές συνθήκες. Μόνο μια συγκεντρωτική γραφειοκρατία ειδικών σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης μπορεί να ξαναχτίση κράτος. Κι’όχι στη λογική του αποφασίζομεν και διατάσσομεν, παρά την άρση συνταγματικών άρθρων, αλλά με την έμπρακτη συμμετοχή του κόσμου που θα πρέπη να καταλάβη ότι αυτή είναι όχι απλά η τελευταία, μα η μοναδική ευκαιρία.
Εχετε δίκιο να γελάσετε ή και να θυμώσετε με το θράσος μου επειδή από την ασφάλεια του Φλάσινγκ της Νέας Υόρκης παριστάνω τον νομοθέτη και προτείνω “δικτατορίες” και μέτρα που εγώ δεν πρόκειται να επωμιστώ. Φτύστε με αν σας κάνη να αισθάνεστε καλύτερα, αναγνωρίζοντας όμως την ειλικρίνεια των προθέσεών μου κάντε τον κόπο να σκεφτήτε για λογαριασμό σας. Εν συνεχεία αποπειραθείτε να εκφράσετε αυτά που και εσείς πιστεύετε στον περίγυρό σας με την ίδια ελευθερία που το κάνω εγώ, χωρίς τον φόβο του εξοστρακισμού στις παρυφές της γραφικότητας εκεί όπου λαμβάνει χώρα η πραγματική αντίσταση όχι στο αρρωστημμένο “μέιν στρημ” του πολιτικώς “ορθού”. Αν οι Ελληνες στην Ελλάδα είχαν μάθει να σκέφτονται και να μιλάνε ελεύθερα δεν θα υπήρχε λόγος να συζητάμε αυτά τα πράγματα …
*Ο τίτλος είναι παραπλανητικός για να διαβάσετε το άρθρο, χιχιχι!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: ΣΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ! Κάποιος πρέπει να υπενθυμίση σε αξιωματούχους μη κερδοσκοπικών οργανισμών της …ωμογένειας που λένε μάλιστα ότι εκπροσωπούν 500.000 κόσμο, ότι δεν μπορούν να εκφράζουν θέσεις υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου από καθέδρας. Υπάρχουν νομικές παράμετροι αλλά και ηθικές αφού μέλη μιας οργάνωσης μπορεί να έχουν διαφορετικές προτιμήσεις. Αντε γιατί θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε!!!
