Του Δημήτρη Ρομποτή*
Ενδεικτικόν της σοβαρότητος, αλλά και της προετοιμασίας της αμερικανικής πλευράς για την κοινωνικού χαρακτήρα βασικά συνάντηση με τον κ. Σαμαρά, είναι ότι τόσον ο Αμερικανός πρόεδρος όσο και η επίσημη ανακοίνωση από τον Λευκό Οίκο ανέφεραν τον Ελληνα πρωθυπουργό ως “Prime Minister Samaris”! Βέβαια, το διόρθωσαν με επαναληπτική ανακοίνωση, το σήμα όμως εστάλη και ελήφθη. Κατά τα άλλα ήταν μια …ιστορική συνάντηση, όπως τα «εμπέντιντ μίντια» των Αθηνών έσπευσαν να διακηρύξουν πανηγυρικώς, και είχαν απόλυτο δίκιο υπό την έννοια ότι πέρασε κιόλας στην ιστορία, λες και δεν ήταν χτες! Ηδη κανείς δεν θυμάται τίποτα, ενώ ακόμη και οι συνοδεύοντες δημοσιογραφούντες προκειμένου να σώσουν κάτι από τα προσχήματα της ιδιότητός τους, κατέληξαν ότι τα «αποτελέσματα» της επισκέψεως είναι αναδρομικής υφής και θα φανούν μετά τις …γερμανικές εκλογές. Αν βέβαια τις κερδίση η Μέρκελ, διότι μετά το «αστραποβρόντημα» των δηλώσεων του Αμερικανού προέδρου, αποτέλεσμα της γοητείας που άσκησε πάνω του ο Ελλην πρωθυπουργός και ο αγώνας που καταβάλει εναντίον της ίδιας του της χώρας, μπορεί ο γερμανικός λαός να φοβήθηκε και …να τη μαυρίση! Εν πάσι περιπτώσει, ο Ομπάμα ανάσανε βαθειά και πήρε τον δρόμο για τις διακοπές του, ο Σαμαράς για τη Νέα Υόρκη και η ζωή τραβάει την ανηφόρα για τους υπολοίπους. Οι φωτογραφίες πάρθηκαν, τα χαμόγελα και οι φιλοφρονήσεις αντηλλάχθησαν, ένα όνειρο ζωής για τον Ελληνα πρωθυπουργεύοντα (και τους συνοδούς του) έγινε πραγματικότητα, ο στόχος επετεύχθη στο πεδίο των εντυπώσεων και μια καινούργια σελίδα ανοίγει αν όχι στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, τουλάχιστον στο πρωθυπουργικό ημερολόγιο!
Τώρα, από πλευράς ουσίας χάθηκε μία ακόμη ευκαιρία, έστω κι’αν όχι με τις καλύτερες προοπτικές (μισή ώρα συνάντηση, αυγουστιάτικα και μια μέρα πριν ο πρόεδρος φύγη για διακοπές), να τεθούν κάποια πράγματα σε διαφορετική βάση, να ξαναμπή αν μη τί άλλο η Ελλάδα στο ραντάρ των ΗΠΑ. Η ελληνική κυβέρνηση δεν διαθέτει το είδος της επιτελικής ομάδας που θα μπορούσε μεθοδικά να καταπιαστή με ένα τέτοιο εγχείρημα και να προσφέρη δημιουργικό «φόλοου απ» ακόμη και στα ψήγματα αποτελεσμάτων που είχε η συνάντηση του Λευκού Οίκου (την οποία Ελλην δημοσιογράφος έφτασε στο σημείο να συγκρίνη με επίσκεψη του Πούτιν, λόγω των κυβερνητικών αξιωματούχων που ήταν παρόντες από πλευράς ΗΠΑ και οι οποίοι εγγυήθηκαν την όσο το δυνατόν μικρότερη ανάμειξη του προέδρου με τα θέματα που εξετάστηκαν. Οσο πιο πολλούς έχει μαζί του ο πρόεδρος τόσο λιγότερο θα συζητήση μαζί σου). Ούτε είναι πολιτική στάση να θέτης ως ύψιστο στόχο μιας τέτοιας συνάντησης την εύσημο μνεία του προέδρου για τις προσπάθειες της Ελλάδος, ώστε να τη βγης στη Γερμανία. Αυτά είναι θεατρινισμοί που κανένας δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη και καθιστούν ξεκάθαρη την εντύπωση ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός εκλιπαρεί για ένα «μπράβο» της υπερδύναμης για εσωτερική κατανάλωση.
Μένει επίσης να δούμε πόσο ακριβά Ελλάδα και Κύπρος θα πληρώσουν την προεδρική «δήλωση στήριξης» στις επερχόμενες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και τα ενεργειακά θέματα στα οποία άπτεται η ελληνική ΑΟΖ και οι τουρκικές διεκδικήσεις επ’αυτής. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα πριν τη συνάντηση με τον Σαμαρά, ο Ομπάμα τα είπε τηλεφωνικώς με τον Ερντογάν ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια παρεξηγήσεων (παρεπιπτόντως, στην τηλεφωνική γραμμή δεν ήταν ούτε ο υπουργός Οικονομικών, ούτε η σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, ούτε άλλοι παρατρεχάμενοι. Κι’ούτε τηλεφώνησε ποτέ ο Ομπάμα στον Σαμαρά ή άλλον Ελληνα πρωθυπουργό την παραμονή συνάντησής του με τον Ερντογάν). Στο πρόσωπο του Τούρκου πρωθυπουργού ο Αμερικανός πρόεδρος έχει βρει έναν συνομιλητή και συνεργάτη στον οποίον μπορεί να βασιστή και δεν πρόκειται να διακινδυνεύση αυτή τη σχέση για τις «ευαισθησίες» της Ελλάδος πόσο μάλλον όταν η ίδια η κυβέρνησή της απλά εκλιπαρεί για λίγη σημασία και είναι διατεθειμένη να δώση τα πάντα για πολύ λίγα (μια προεδρική πρόσκληση αυγουστιάτικα) όπως έδειξε η περίπτωση του ΤΑΡ.
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Οι Τούρκοι βάλανε μέσα τους στρατηγούς, να δούμε οι Ελληνες πότε θα μπαγλαρώσουν τους πολιτικούς …
The optics were credible in the brief 30-minute vist of Greek Prime Minister Samaras to the White House; the substance in the encounter with President Obama remains to unfold. With the Hellenic polity in long-term crisis, it is difficult to construe that the Greek leader could offer concrete progress tackling such issues as 27 percent unemployment (much higher for youth); tax evasion and non-payment; endemic corruption, still; and the social unraveling represented by the rise in appeal of neo-Nazism. How more effective had the prime minister arrived to taut an anti-racism law, had the parliament the backbone to pass it! And where are the still pending reforms to stem the rise of undeclared employment, and the removal of the disastrous Health Minister Adonis Georgiadis? Greek expatriates and friends continue being dismayed, losing hope that the country can emerge from its malaise, mainly of its own making, and over a protracted period, before the decade ends. Such is the sad state of Greek affairs …