Του Δημήτρη Ρομποτή*
Αντελήφθην ότι το τέλος του νεοελληνισμού πλησιάζει επιστρέφων στο νησί της καταγωγής μου μετά το πρώτο έτος της εν Αμερικές αποδημίας μου! Η βαβά μου είχε μια γίδα την οποία ονόμασε Κάρολαϊν προς τιμήν της συμπρωταγωνίστριας στη σαπουνόπερα «Τόλμη και Γοητεία» (The Bold and The Beautiful), ο φούρναρης έναν συμπαθέστατο κοπρίτη ράτσας (σαν τον Λιάπη, ας πούμε) που τον έλεγε Ριτζ και ένας μπάρμπας μου που ήταν παπάς άρχιζε τον Εσπερινό κάνα δυο ώρες νωρίτερα προκειμένου να μη χάνη τα επεισόδια! (H θειά μου, δημιουργικότερη ούσα, βάφτισε το κριάρι της, ονομαστό ανά την περιφέρεια για τις επιδόσεις του, Κολά, από τον αρχισυνδικαληστή του ’90, αλλά αυτό δεν «κολάει» με το θέμα μας, θεωρώ όμως ότι αξίζει να αναφερθή ως δείγμα της αστείρευτης λαϊκής δημιουργικότητος και ικανότητος να επινοή τις επιτυχέστερες παρομοιώσεις και προσωποποιήσεις!
Ομοίως, ταξιτζής που με μετέφερε στο πάλαι ποτέ Aεροδρόμιο του Ελληνικού, σχολιάζων τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις τις έθεσε (και έχεσε) στο τέλειο πλαίσιο, με τρόπο που ούτε ο ικανότερος πολιτικός επιστήμων δεν θα μπορούσε να εκφράση: «Ε τί να γίνη», μου είπε, αναφερόμενος στο ότι η Αμερική ευνοούσε την Τουρκία εις βάρος της Ελλάδος μετά τα «ταραγμένα» χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου. «Είναι σαν νά’χης μια γκόμενα, να της έχης δώσει του κόσμου τα δώρα αλλά να μην κάθεται να τη γα …σης. Δεν θα πας με άλλη»; Ψέμματα;
Η Ελλάς από το 1832 προσπαθεί διακαώς να γίνη κάτι άλλο, αρχικώς βορειοευρωπαία, τα τελευταία χρόνια Αμερικάνα (όπως ο Μάικλ Τζάκσον προσπαθούσε να γίνη λευκός με σωρεία πλαστικών εγχειρήσεων. Ασπρίζει όμως, ο μαύρος;). Και επειδή δεν της βγαίνει μισεί το αντικείμενο του «πόθου» της και δεν καταλαβαίνει ότι δεν του φταίει κανείς του πιθήκου που είναι …πίθηκος!
Μια ακόμη υστερική αντίδραση της αδιέξοδης αυτής πορείας προς το τέλος που έχει λάβει καταλυτικές διαστάσεις και ταχύτητα την τελευταία 25ετία, είναι η διεστραμένη «επιστροφή» σε μια επινοημένη εν πολλοίς «παράδοση» η οποία μόνο μορφολογικά και επιφανειακά έχει σχέση με τον γνήσιο λαϊκό πολιτισμό (όσο υπήρχε και πάντα στο περιθώριο της «μέιν στριμ εξέλιξης»). Αυτή η «παράδοση» που επικεντρώνεται κυρίως σε φαγοποτιακού χαρακτήρα εκδηλώσεις και ακραίως πανηγυριτζίδικες εκδοχές κάποιων εθίμων τα οποία βαφτίζονται με περισσή αφέλεια «Διονυσιακά» για να επιβεβαιώνουν μια διαχρονική ελληνική «συνέχεια» η οποία ευτυχώς απουσιάζει σεμνύνουσα, είναι φολκλορικού χαρακτήρος κυρίως και αποτέλεσμα εν πολλοίς της συστηματικής καταστροφής (άλλοτε λόγω άγνοιας, άλλοτε εσκεμμένα) που έκαναν διάφοροι «πολιτιστικοί» σύλλογοι οι οποίοι είχαν ξεφυτρώσει σαν ζιζάνια και με ταχύτητα επιδημίας σε κάθε πόλη και κουτσοχώρι τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ (η Νέα Δημοκρατία, ελλείψει προσωπικότητος, και σ’αυτό το θέμα σιγοντάρησε και συνέχισε την «πολιτική» του ΠΑΣΟΚ. Τα δύο αυτά κόμματα πάντα ήταν οι δύο όψεις του ίδιου …σώβρακου και το γεγονός ότι η μία πλευρά – ποιά από τις δύο αφήνεται στη δική σας επιλογή – ήταν πιο χεσμένη από την άλλη δεν συνιστά ουσιαστική διαφορά). Στον πολλαπλασιασμό και άνδρωση αυτών των οργανώσεων συνέβαλαν τα μάλα οι διαφόρων ειδών κρατικές επιχορηγήσεις που από ένα σημείο και μετά έγιναν αυτοσκοπός.
Σταδιακά, οι «αθώοι» σύλλογοι με τα χορευτικά και τα καρναβάλια τους εξελίχτηκαν φυσιολογικώτατα στα σημερινά γκρουπ των «τσιρλίντινγκ» (cheer leading) και «πόουλ ντάνσινγκ» που ήδη τείνουν να γίνουν οργανικό μέρος της ίδιας «παράδοσης» εφόσον όλα προέρχονται από τον ελληνισμό ούτως ή άλλως! Ιδιαιτέρως το «πόουλ ντάνσινγκ» (ελληνιστί «χορός στο παλούκι») μπορεί να πη κανείς, με λίγο ξέντωμα της φαντασίας, ότι αποτελεί τη μοντέρνα εκδοχή του «σκοινιού και του παλουκιού» με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, προσφέρει νέες ερμηνευτικές δυνατότητες στην παραδοσιακή έκφραση «α, ρε παλούκι που χρειάζεται»!
Με τους συλλόγους λοιπόν, κατάφερε το ΠΑΣΟΚ να διαλύση την Ελλάδα και να την αναπλάση κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν (σαν τα μούτρα του, δηλαδή). Δώσε στον νεοέλληνα ό,τι σκατά θέλεις, αρκεί το περιτύλιγμα να είναι «παραδοσιακό» και να ανάγεται εις τα …ομηρικά έπη! Μετά του παίρνεις και το σώβρακο που δεν έχει. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ξένοι έτσι μας παραμυθιάζουν ευκαιρίας δοθείσης, μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε απευθείας απόγονοι του Αχιλλέως και των Μυρμιδόνων, ο καθένας στον καθρέφτη του βλέπει έναν Μέγα Αλέξανδρο (σε απόχρωση Καραγκιόζη) με ολίγον Κωλοκοτρώνη και Βελουχιώτη, όπως το «μπάκγκράουντ» στο πρόσφατο βίντεο του Ξηρού. Αυτός, λόγω και του αριστερίστικου ψευτοδιεθνισμού έβαλε και τον Τσε Γκεβάρα, πάλι καλά που δεν είχε και τον …Τζένκις Χαν! Ο νεοελληνικός «συγκριτισμός» όλα τα αλέθει μόνο που αντί για τραχανά τα κάνει πλέον …σίριαλ!
Καλό Σαββατοκύριακο!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ (neomagazine.com) με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: α) Ας έχη τον νού του ο ο Αλέξης ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ του διότι ενδέχεται να την πάθη όπως η πρώιμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (η σύγκρισις γίνεται κατ’οικονομίαν και ποιητική …αηδία) η οποία κατέκτησε την Ελλάδα δια των όπλων, αλλά η Ελλάς την κατέκτησε με το «σοφτ πάουέρ» της! Μπορεί να διάλυσε το ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κινδυνεύει να καταληφθή ολοκληρωτικά εκ των έσω με την αθρόα προσέλευση οπαδών του «Κινήματος» και μέσης στάθμης πρασινοφρουρών που όπως τα ποντίκια είναι οι πρώτοι οι οποίοι εγκαταλείπουν το πλοίο όταν βουλιάζη.
β) Στην ελληνοαμερικανική Νέα Υόρκη οι εκδηλώσεις για την «Υπέρ Λεκάνη» (Super Bowl) της Κυριακής (τελικός του αμερικανικού ποδοσφαίρου, του «αθλήματος» οι αθλητές του οποίου φορούν εφαρμοστές πυτζάμες από τη μέση και κάτω, σαν αδερφές, και παραφουσκωμένο ρουχισμό αστροναύτου από τη μέση και πάνω, πριν αρχίσουν να κουτράνε ο ένας τον άλλον σαν τα βουβάλια) άρχισαν την Πέμπτη το βράδυ με Αλβανίας Αναστάσιο στο «Μετροπόλιταν Κλαμπ» ο οποίος μίλησε για τα ελληνικά γράμματα, συνεχίζονται σήμερα Παρασκευή με συναυλία ομογενών καλλιτεχνών στο Σταθάκειο στα πλαίσια ενίσχυσης οργανισμού που κάνει διανομή τροφίμων στην Ελλάδα, και θα ολοκληρωθούν με εμφάνιση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο «Κάρνεγκυ» Σάββατο βράδυ. Οπως αντιλαμβάνεστε, έχουμε πολύ τρέξιμο, αλλά αξίζει τον κόπο τουλάχιστον …
