Του Δημήτρη Ρομποτή*
Τώρα που αρχίζουν να ζεσταίνουν και να καθαρίζουν κάπως οι μέρες στην κακότροπη καιρικά Νέα Υόρκη, ο πρωϊνός περίπατος καθίσταται λίαν ευχάριστος και ψυχαγωγικός, άσχετα αν δεν λείπουν οι τρανταχτές αντιθέσεις που σε προβληματίζουν, αισθητικά αν μη τί άλλο. Κατά αρχάς σου δίνεται η ευκαιρία να δης ποιούς γείτονες και γειτόνισσες έχεις επειδή πρωί πρωί με την αυγούλα σκάνε μύτη και παίρνουν τον δρόμο της βιοπάλης. Επίσης, μπορείς να δης ποιοί, ιδιαίτερα μεγαλυτέρας ηλικίας, τη σκαπουλάρανε το αγριοχείμωνο που πέρασε και να χαρής ή να στενοχωρηθής (αναλόγως της περιπτώσεως). Πώς να μη σού’ρθη στον νου το Σαββοπούλειο άσμα, «τον χειμώνα τούτο άμα τον πηδήξαμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε», το οποίο παρεπιπτόντως συνοδεύεται στη ζωντανή ηχογράφηση με εξαιρετικά σόλο ευθυαύλου (κλαρίνου) από τον Βασίλη Σαλέα! Ας μην πάμε στα πανηγύρια όμως, ας μείνωμε στον πρωινό περίπατο, σε ένα ηλιόλουστο, καταπράσινο (για αυτό μας έχουν ξεσκίσει οι αλλεργίες φέτος), ήρεμο, φυλλοβόλο προάστειο της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ (από τα νεύρα).
Οι κυρίες λοιπόν, καλοβαμμένες και καλοβαλμένες, οι κύριοι συνήθως με τα μούτρα κατεβασμένα και ένα τσιγάρο που προσπαθούν να τελειώσουν πριν φτάσουν στο αυτοκίνητο ή τη στάση του λεωφορείου. Η συζυγική καταπίεση δεν τους επιτρέπει να καπνίζουν στο σπίτι, ούκε καν στο αυτοκίνητο ακόμη κι’αν δεν το χρησιμοποιούν οι γυναίκες τους επειδή έχουν δικό τους ή δεν ξέρουν να οδηγήσουν. Μπορεί οι «άνδρες» να καπνίζουν σαν φουγάρα και οι πνεύμονές τους να είναι κατάμαυροι σαν φίλτρο παλιού κλιματιστικού, αλλά όχι στο «κάρο»! Αυτό είναι πιο καθαρό κι’από τη φρεσκοξυρισμένη φάτσα τους. Ο κόσμος έχει χαλάσει, το ξέρουμε και ξεπερνάμε τοιαύτα φαινόμενα χωρίς να τους δίνωμε ιδιαιτέρα σημασία. Αξίζει να τα αναφέρωμε όμως δια το «ρέκορντ», ώστε να διατίθενται εις μελλοντικούς ερευνητάς καθώς θα αναζητούν τις αιτίες για την καταστροφή του πολιτισμού μας σε κάποιο μάθημα ιστορίας ή διδακτορικό στις πρωτόγονες σπουδές…
Κατά τη διάρκεια του πρωινού περιπάτου λοιπόν, βλέπω και πολλές αιθέριες υπάρξεις, κυρίως κινεζοκορεατικής προελεύσεως, λεπτεπίλεπτες, άσπρες σαν το γάλα χωρίς λακτόζη που πίνουν (αλλιώς τις πιάνει κόψιμο), χαριτωμένες σαν γκέισες, χωρίς τα φορέματα και τις βεντάλιες, μεταμοντέρνες κι’αληθινές σαν τη Γιουροβίζιον! Με εντελώς ελαφρύ ρουχισμό είναι σαν να χορεύουν καθώς περπατούν λικνιζόμενες όλο χάρη, με τα λεπτά και μακρυά μπρατσάκια τους να αιωρούνται κυμματιστά καθώς το ένα βελούδινο χεράκι κρατάη το λουρί του σκύλου και το άλλο …τη σακούλα με τα σκατά του! Πρέπει να είσαι εξαιρετικά φιλόζωος για να αντέξης τη συναρπαγή τέτοιων εικόνων και να μην αρχίσης να τα παίρνης στο κρανίο πρωί πρωί!
Αλλες πάλι, πιο ώριμες και σταλλωμένες, εμφανώς κακογαμημένες, με τσιμπλιασμένο βλέμμα, δεν έχουν όρεξη για πολλά και δείχνουν λιγότερη προθυμία να συμμορφωθούν με τις επιθυμίες του σκύλου. Για αυτές το πηδηχτό ζωάκι είναι αγγαρεία, προφανώς θα άρεσε στα παιδιά τους ή στην πεθερά που έχουνε φάει στη μάπα κατά τα κινεζικά (και όχι μόνο) έθιμα. Τις κοιτάζεις για να πης καλημέρα, να τους τη σπάσης, χαρούμενος κατά βάθος που υποφέρουν οι παλιοκαριόλες (επειδή σπεύδουν από νωρίς να πάρουν τις θέσεις σταθμεύσεως κι’όταν έρχωμαι αργά το βράδυ πρέπει να γυρίζω τη γειτονιά σαν λεωφορείο για να βρω «σπατ»), αλλά ούτε που σηκώνουν βλέμμα, μόνο μουρμουρίζουν ένα αχνό συνονθύλλευμα φωνηέντων και συμφώνων που μάλλον παραπέπει στο «χέσε μας, ρε μαλάκα, πρωί πρωί»!
Οσο νά’ναι έχω και μια προϊστορία με τις εν λόγω «κυρίες». Ηταν μια εποχή που βγάζανε τα σκυλάκια (τί σκυλάκια δηλαδή, μερικές έχουνε κάτι λύκους μεγαλύτερους από τους «άντρακλες» συζύγους τους) βόλτα, χέζανε αλλά δεν καθαρίζανε! Πήγαινες εσύ λοιπόν ξένοιαστος, σφυρίζοντας ανέμελα ή αφήνοντας τον καπνό του πούρου να ξετυλίγεται δαχτυλιδωτά στην κατεύθυνση που αποφάσιζε να πάρη το απαλό σαν χάδι αεράκι, και ήταν αδύνατον να μην τα πατήσης! Κι’αν το έπαιρνες είδηση, είχε καλώς. Αν όχι όμως και έμπαινες στο αυτοκίνητο, ειδικά τους χειμερινούς μήνες που δεν ανοίγεις τα τζάμια, έζεχνε ο τόπος, η δε μυρωδειά κρατούσε για καιρό όπως κάποιες κολώνιες (το κο- με ωμέγα). Αλλες φορές πάλι έπαιρνες τα σκατά στο σπίτι. Και καλά, αν σού’κοβε και καθάριζες τα παπούτσια στο χαλάκι του πρώτου ορόφου μικρό το πρόβλημα, αφού η ζέχλα θα έμενε έξω από την πόρτα αυτουνού που μένει αποκάτω. Αν όμως έμπαινα στο δικό μου διαμέρισμα χωρίς να καθαρίσω τα παπούτσια εκτός της βρώμας θα είχα να ακούω και τη σύζυγο για τουλάχιστον μια βδομάδα ότι δεν προσέχω, δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω κοκ. Αντε τώρα να της εξηγήσω ότι αν ήξερα πού πήγαινα, εκεί θα ερχόμουνα; Αλλά ποιός έχει όρεξη για κρίση που μπροστά της το Μεσανοτολικό είναι «manageable affair»;
Εχοντας λοιπόν πατήσει σκυλοσκατά ουκ ολίγες φορές κι’αφού είδα ότι το πρόβλημα είχε πάρει τεράστειες διαστάσεις (όπως το χέσιμο λαθρομεταναστών σε αθηναϊκούς δρόμους – αυτό δεν είναι ξενοφοβία, το είδα με τα μάτια μου σε οδό κοντά στο κέντρο. Είχανε χέσει ανά ένα μέτρο σχεδόν καθ’όλο το μήκος της) και μη έχοντας ακόμη Χρυσή Αυγή στη Νέα Υόρκη για να τηλεφωνήσω, όπως θα έκανε κάθε νοικοκύρης και ευπατρίδης Ελλην, αποφάσισα να πάρω τον νόμο στα χέρια μου! Ετσι άρχισα τους πρωϊνούς περιπάτους να δώ ποιές είναι οι ασυνείδητες που δεν μαζεύουν τα σκατά των σκύλων όπως ο νόμος, αλλά και οι άγραφοι νόμοι περί καλής γειτονίας επιβάλουν. Κάθε πρωί λοιπόν στο κουρμπέτι, έγινα ο φόβος και ο τρόμος των Κινέζων, με το που έσκαγα μύτη αλλάζανε πορεία, είχα ύφος που δεν σήκωνε αστεία! Στην αρχή προσπάθησα με ευγενικό τρόπο, δηλαδή με το σεις και με το σας, να τις πάρω λίγο στο φιλότιμο. Σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποίησα το γνωστό ανά την παροικία χιούμορ μου, αλλά Κινέζες ούσες δεν έπιασε, πού να καταλάβουν από ελληνικό χιούμορ αυτά τα ζώα; Συγκεκριμένα είπα μοιανής, πριν της υπενθυμίσω ότι πρέπει να μαζέψη τα σκατά, πόσο ωραίος είναι ο σκύλος της και τί τρυφερός! Θα ήταν νοστιμότατος όταν θα τον μαγείρευαν! Αυτή άρχισε να ουρλιάζη και να με βρίζη λες και της είπα να με καλέση να τον φάμε μαζί! Αγαρμπος και αφιλόξενος κόσμος, απαράδεκτοι, κι’όσο σκέφτομαι ότι μια μέρα θα κυριαρχήσουν στον πλανήτη και όχι μόνον! Ασε δε που εμείς οι Αμερικανοί, τους χρωστάμε του κόσμου τα λεφτά! Σε λίγο καιρό θα χτυπάνε οι Κινέζοι τις πόρτες μας και μας ζητάνε πίσω τα δανεικά! Αλλά, πριτς, εγώ είμαι Ελλην, χρωστάω αλλού πολύ περισσότερα …
Θέλεις έτσι, θέλεις αλλιώς, έβαλα τάξη πάντως. Μαζευτήκανε,τα σκατά και οι Κινέζες (ο όρος «Κινέζες» είναι «ινκλούσιβ», περιλαμβάνει όλες τις Ουραλοαλταϊκής καταγωγής γειτόνισσες), τώρα τις βλέπεις με τις σακούλες τους ανά χείραν! Οχι που θα τις άφηνα να καταστρέψουν την ποιότητα ζωής μου! Η Αμερική μας που όλοι ζηλεύουν και επιβουλεύονται, χρειάζεται περιφρούρηση, αλλοίμονο αν αφήσουμε …τους ξένους να μας πάρουν τον αέρα. Ηρθανε τα άγρια να διώξουνε …τα ήρεμα;
Παρεπιπτόντως, μ’αυτή την ιστορία κατάλαβα γιατί άμα πας σε σπίτι Κινέζων σε υποχρεώνουν να βγάλης τα παπούτσια σου (και το παντελόνι σου, σε κάποιες περιπτώσεις) πριν μπεις μέσα. Είναι επειδή φοβούνται μήπως έχης πατήσει τα σκατά των σκύλων που δεν καθάρισαν!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
