Του Δημήτρη Ρομποτή*
Διάβαζα τις προάλλες ότι από τους 23 παίκτες που κάλεσε ο Ρανιέρι στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, μόλις οι έξι αγωνίζονται στο εγχώριο «πρωτάθλημα» (όπως και το χρηματιστήριο, έτσι και το «Τσάμπιονς Λιγκ» – εκτός από την ελληνική, καταστρέφουν και την αγγλική γλώσσα – διέπεται από ευρωπαϊκούς κανόνες και «στάνταρντς» αλλά είναι και τα δύο για τα μπάζα! Ουδέποτε νομικά ή θεσμικά πλαίσια ήρκεσαν στα Βαλκάνια για να μην γίνη ακόμη και το πλέον καλοπροαίρετο παρθεναγωγείο οίκος ανοχής σε ελάχιστο μάλιστα χρονικό διάστημα). Ομοίως και οι δύο προηγούμενοι προπονητές, όπως και ο νυν, ήρθαν από το εξωτερικό και βγήκε το ελλαδικό ποδόσφαιρο από το μίζερο τριτοκοσμικό καβούκι του. Είναι λοιπόν να αναρωτιέται κανείς, γιατί δεν κάνουμε το ίδιο και με τους υπόλοιπους τομείς της συλλογικής διοικήσεως, αρχίζοντας από τις διάφορες κρατικές υπηρεσίες και φτάνοντας μέχρι τους ανώτατους θεσμικούς αξιωματούχους, του προέδρου της Δημοκρατίας μη εξαιρουμένου.
Ας φέρουμε κόσμο απέξω, ελληνικής καταγωγής και μη, οι οποίοι θα εργαστούν απρόσκοπτα, στη βάση συγκεκριμένης ατζέντας και στόχων, από την επίτευξη των οποίων θα εξαρτηθή η παράταση της θητείας/συμβολαίου τους. Προτιμώ Γερμανούς διευθυντές στα νοσοκομεία, Σουηδούς επικεφαλής στις θέσεις κλειδιά της εφορίας, Εγγλέζο – απαξάπαντος – πρωθυπουργό (κατά προτίμηση τύπου Θάτσερ), Ρωμαιοκαθολικό ηγούμενο ή μητροπολίτη στα υπουργεία οικονομικών και οικονομίας, εβραίους (ανεξαρτήτου εθνικότητος) στις τράπεζες, Ισραηλινούς σε όλες τις βαθμίδες του στρατεύματος, Ρουμάνους στην ΚΥΠ, Τούρκους στην αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης – ξέρουν γιατί αυτοί τους φέρνουν – Κινέζους στο ανάπτυξης, Ιάπωνες στο έρευνας και τεχνολογίας, Αμερικανούς (κατά προτίμηση από το «σάουθ», εκεί που η ΚΚΚ είναι τόσο παρούσα «στους κοινωνικούς αγώνες» όσο και η Χρυσή Αυγή μαζί με τα «αριστερά» συμπαρομαρτούντα εν Ελλάδι) στο Δημοσίας Τάξεως ή Προστασίας (ούτε νταβαντζήδες να ήτανε) του Πολίτη, πρώην Ανατολικογερμανούς στο αθλητισμού, Ρώσους στο καταπολέμησης της διαφθοράς (αυτοί κι’αν είναι «εξπέρ») κοκ. Ας μαζέψωμε την αφρόκρεμα, το καϊμάκι, όπως λέμε εις την καθ’ημάς Ανατολήν, κι’ας τους αναθέσωμε την αποστολή να φτιάξουν κράτος, ακόμη κι’αν αποδειχτούν …αφρός ξυρίσματος! Χειρότερα από τους δικούς μας δεν μπορούν να τα κάνουν μόνο και μόνο επειδή σέβονται τον εαυτό τους περισσότερο!
Τώρα θα μου πείτε, ποιοί είναι αυτοί οι σοβαροί και πετυχημένοι που θα προβούν σε τέτοιου είδους απονενοημένο εγχείρημα; Παλαιότερα είχα ρωτήσει γνωστό μου στον οποίο προσπαθούσαν να πλασσάρουν τη διοίκηση της ΕΡΤ, γιατί δεν δέχεται, εφόσον θα είχε τις πλάτες του αρμόδιου υπουργού και θα μπορούσε όντως να κάνη σωστή δουλειά. «Είσαι καλά;», μου απάντησε, «σώζεται η ΕΡΤ»; Κάπως έτσι θα απαντήσουν ή έχουν απαντήσει και όσοι ικανοί έχουν τύχει βολιδοσκοπήσεως σχετικά με υψηλές κρατικές θέσεις: «Είσαι καλά, σώζεται η Ελλάδα»;
Επειδή όμως έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, μπορούμε να αναρωτηθούμε πώς θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν μια διοίκηση – για κυβέρνηση δεν μιλάω – εθνικής ενότητος αποφάσιζε πραγματικά να αποπειραθή να σώση τη χώρα. Σε τελική ανάλυση, γιατί στο ποδόσφαιρο μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα και να δουλέψουν και όχι σε άλλους τομείς; Μήπως δεν είναι το κράτος αναλόγως διεφθαρμένο και διαλυμένο όπως το «πρωτάθλημα»; Η εθνική πάει καλά (έστω κι’αν έχασε πρόσφατα) και πλέον τόσοι ποδοσφαιριστές είναι σε ομάδες της (πραγματικής) Ευρώπης. Και επειδή το ίδιο έχει γίνει με πολύ περισσότερους ταλαντούχους Ελληνες, σε όλους τους τομείς, μια εθνικών στόχων διοίκηση θα μπορούσε να δουλέψη ως ένα είδος εθνικής ομάδας και να τους μαζέψη με σκοπό την εκ βάθρων ανασυγκρότηση του ελλαδικού κράτους το οποίο σαν παλιό λάστιχο αυτοκινήτου, δεν παίρνει πλέον άλλα μπαλώματα! Και μαζί να φέρουν τους μη ελληνικής καταγωγής ειδικούς που ενώ δεν θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την Ελλάδα, θα μπορούσαν να εμπιστευτούν τη νέα δημιουργική βάση που θα εδημιουργείτο.
Ευτυχώς που εκτός από το να ονειρευόμαστε, μπορούμε ακόμα να αστειευόμαστε, έστω κι’αν ο γέλως γίνεται …καυσίγελως!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
The good journalist may jest in proposing, while in a dreamy trance, the mass international importation of talent — the brow and brains that are now exiting Greece in search of fame and fortune — in order to guide a much-afflicted society back to fiscal, political, and moral health. Of course, Greece is not the only nation in need of infusion of resources and political will — the Middle East, any African country, Latin America, and selected Asian units can stand being recipient of such aid — but Hellas, after all, is our native land, part of the southern tier of units making up the 28-member European Union.
Such foreign participation is not unheard of in the 193-year history of modern Greece; nor its struggle to periodically stave off bankruptcy.
As to the condition of Greek soccer, one can easily discern in microcosm the country’s descent into moral bankruptcy; replete with hooliganism, racism, and the stupidity of insisting on the unattainable “pure-blooded” Greeks to field its national team — all the while bringing in foreign and African-background players to key posts in teams throughout the country.
My heart aches confronting such short-sightedness, in a global economy and easy interaction of people across borders. Greeks continue to maintain with resentment any attempt to countenance a future heterogeneous nation made up of varied religions, ethnic groups, welcoming to homosexuals, and people of color. Coming to think of it that future is … now, minus the open embrace, that signals acceptance, welcome, and individual/national moral growth!
You are absolutely correct.
I see all of what you say , every year that I go to Greece ,
and it will take years or even centuries to chance the Greek corroptive mentality.
there are so many Greeks in the diaspora , that help our beloved country enormously , but who can work with the Greek attitude ?
please keep in touch.
thank you again , and have a great day.
Larry.