Του Δημήτρη Ρομποτή*
Οπως και στις αρχαίες τραγωδίες που όταν τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο εμφανιζόταν «ο από μηχανής θεός» και καθάριζε, έτσι και στη σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδος πήγαμε κάποια στιγμή να πιστέψουμε ότι ο κ. Βαρουφάκης θα αποδεικνυόταν ο νέος από μηχανής θεός. Μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί μόνο από μηχανής (υψηλού μάλιστα κυβισμού) αλλ’όχι θεός, όσο κι’αν η ορμητική του κάθοδος στα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ μας πλημμύρισε τυφλές ελπίδες, για να παραφράσω το γνωστό άσμα. Η τρομερή του όψη, που λέει κι’ο εθνικός ύμνος, έχει κάτι από Αρη (τον θεό του πολέμου, όχι τον Σπηλιωτόπουλο), η ταχύτητα στις μετακινήσεις και περεμβάσεις θυμίζει Ερμή, έναν «πανταχού παρόντα» του δωδεκαθέου όμως, και η επιστημονική εμβρίθεια και σοφία του έφερναν κάτι από Αθηνά (όχι εκείνη με το δόρυ, την άλλη από τον Πειραιά που έχει απλωμένο το χέρι ως επαίτης …).
Λογικό ήταν η διεθνής κοινότης των ΜΜΕ να τον κάνη …θεό και εμείς εν συνεχεία να αρχίσουμε να τον πιστεύουμε, όσο κι’αν δεν μας έπειθε το πακέτο εκ πρώτης όψεως, αφού δεν είναι καν …ποδοσφαιριστής! Βέβαια, όλα μας τα φώτα, ακόμη κι’αυτή η αρχαιοελληνική μας κληρονομιά, ό,τι νομίζουμε πως είμαστε τέλος πάντων, από έξω ήρθε οπότε γιατί η θεοποίηση του υπερυπουργού που μάλιστα έχει διαπρέψει διεθνώς και ως ακαδημαϊκός, να μας ξενίση; Αλλωστε στην απελπισία μας πιστεύουμε ό,τι νά’ναι, εδώ μέχρι ο Κωστάκης ο Καραμανλής εμφανίζεται ως η χρυσή εφεδρεία της …πολυσυλλεκτικής «κεντροδεξιάς», να μην είναι ο Βαρουφάκης θεός;
Ελάτε όμως που ο ρασιοναλισμός των εταίρων δεν αφήνει χώρο για θαύματα και μεταφυσικές θεωρήσεις της πραγματικότητας όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι στους μαθηματικά προγραμματισμένους εγκεφάλους τους. Αλλο τα χωρατά στους διαδρόμους και τις κάμερες κι’άλλο τα δις και τα τρις, μ’αυτά δεν παίζουν, ό,τι δίνουν το παίρνουν πίσω πέντε-έξι φορές αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Τα δάνεια δεν είναι φιλανθρωπία. Με την ίδια ευκολία λοιπόν που έκαναν θεό τον κ. Βαρουφάκη, τώρα τον αντιμετωπίζουν ως αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτοί γράφουν το σενάριο, αυτοί διανέμουν και τους ρόλους και είναι δική σου επιλογή αν θα μείνης στο «καστ» ή όχι. Οι πρωταγωνιστές άλλωστε, έρχονται και παρέρχονται, ο κινηματογράφος μένει. Στη βιομηχανία του θεάματος, όπως και σε κάθε βιομηχανια ενδιαφέρει κυρίως «the big picture» και λιγότερο το περιεχόμενό της.
Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα οι πιθανότητες να προκύψη από μηχανής θεός ο κ. Βαρουφάκης έχουν ελαχιστοποιηθεί. Είναι θετικό ότι έχει τη μηχανή ακόμη κι’ότι μοιράζεται τη σέλα με τον κ. Τσακαλώτο καμμιά φορά, αλλά δεν αρκεί, το «ίματζ» είναι ήδη κορεσμένο. Οι επιλογές γενικά είναι ασφυκτικά περιορισμένες. Σε περίπτωση συμφωνίας που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι αυτή που θέλει, μπορεί να παραιτηθή θριαμβευτικά, γινόμενος ημίθεος για ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που πίστεψε ότι οι στραβοί μπορούν να βάλουν τα γυαλιά σε μύωπες. Ο ημίθεος δεν είναι θεός, δεν είναι και θνητός όμως, χώρια που μπορεί να παίζη σε δύο ταμπλώ χωρίς να ανήκη σε κανένα όπως και η ίδια η Ελλάς που δεν είναι ούτε δύση ούτε ανατολή! Αυτό ίσως να είναι και το πλέον ρεαλιστικό σενάριο, αν και ο ρεαλισμός δεν φαίνεται να είναι το ισχυρό του χαρτί, θα είχε φανεί τόσον καιρό.
Η άλλη επιλογή, η πιο δύσκολη μα και η πιο μεγαλειώδης είναι αυτή της …αναστάσεως! Αν καταφέρη και βγη από πάνω μετά όλοι θα τον πιστέψουν και θα μετανοήσουν για την μέχρι τώρα ασέβειά τους, διαρρηγνύοντες τα ιμάτιά τους (ο Σακελλαρίδης έχει ήδη διαρρήξει τα …μπλουτζήν του). Χώρια που μέχρι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορή θα κάνη …θρησκευτικό όρκο αφού θα ορκίζεται από τούδε στο όνομά Του!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Had an attentive experience listening to the psychiatrist Matheos Iosafat (the surname can serve as first, as in the case of my late uncle and my father-in-law’s brother Iosafat Franses, z”l. Listening to the analyst expound on Greece’s travails, as a TED talk, confirmed many of my evolved impressions of Greek society acquired through years of intense observation, so we’ll dovetailing today’s Diemetrios column. The economic crisis is seen as an opportunity to shed bad habits acquired by Greeks in the multi-century conquest by Ottoman Turks; the tendency to blame others for pathologies experienced by Greeks is counter-productive, as are the anomie of existence feeling no connection and solidarity with the greater whole. Consumerism, a sense of emptiness, oppressive marriages that end in divorce enforced togetherness for economic reasons, are all contributing to the reality that society does not work, or works for the selfish! Hence the inability of the new government to resolve its issues with its creditors even after four months of fruitless negotiations! There is a dearth of leaders working for the common good because they never received the imperative training of working with the other, many others, for a common cause — hence the need for eay training in life skills, among other areas of deficit! This professional gives us all hope that even in Greece all is not lost, and we can get rebound realizing our potential for improvement!