Του Δημήτρη Ρομποτή*
Παραμονή της αναχώρησης για ΗΠΑ και έχοντας μόλις επιστρέψει από μια τριήμερη «κρουαζιέρα» στο Αιγαίο, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα, σαν αχνιστό, καλοκαιρινό μπριάμ το οποίο από μεθαύριο θα γεύομαι μόνο νοητικώς. Υστερα από πολλά χρόνια ήρθα στην Ελλάδα για έναν ολόκληρο μήνα, πολυτέλεια διόλου ευκαταφρόνητη στις μέρες μας για την οποία αισθάνομαι ευγνώμων, στον εαυτό μου πρωτίστως που μου το επέτρεψε έστω και μετά από έντονες αντιδράσεις. Βρέθηκα στην Αθήνα κατά την κορύφωση της πρόσφατης κρίσης με το εν είδη ρομφαίας (κόβει κι’από τις δυο μεριές) «δημοψήφισμα», τις διάφορες κινητοποιήσεις οι οποίες παραήταν γελοίες για να μην είναι στημένες, τον «πατριωτικό» ενθουσιασμό που από τσουνάμι αποδείχτηκε χαϊδευτικό κυματάκι, το «αντιευρωπαϊκό» μένος που καταλάγιασε ως δια μαγείας μόλις τα νέα δάνεια από τις Βρυξέλλες άρχισαν να ρέουν όπως το νερό στον παραγεμισμένο από άπλυτα νεροχύτι μετά από διακοπή υδροδοτήσεως.
Δυστυχώς το σπυρί δεν έσπασε, το ηφαίστειο δεν εξερράγη και θα συνεχίση να κουφοκαίη περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία για να ξεράση. Η κατάσταση παραμένει αβέβαιη, ο Ελλην όμως δείχνει να προσαρμόζεται στην αβεβαιότητα εφόσον θεωρεί (λανθασμένα) ότι την ελέγχει, κάτι σαν χρόνια αρρώστεια που ενίοτε την ξεχνάς κιόλας. Το ουσιαστικό αποτέλεσμα αυτής της περιπέτειας που θα μπορούσε να είναι διασκεδαστική αν δεν είχε πάει τη χώρα αρκετά δις πίσω, είναι ότι ανέκαμψε θριαμβευτικώς το «δίλημμα» μέσα ή έξω από το Ευρώ κι’αυτή τη φορά όχι ως επιλογή, αλλά ως εξαναγκασμός! Γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για ακόμη χειρότερη ζημιά από τα δις που χαθήκανε κατά τη διάρκεια της εξαμήνου «διαπραγματεύσεως», αφού με την πιθανότητα εξόδου πιο πιθανή από ποτέ, καμμία σοβαρή επένδυση δεν μπορεί να προχωρήση (από πού αλλού θα έρθουν τα χρήματα; Τα νέα δάνεια θα τελειώσουν κάποια στιγμή), ελάχιστοι σκέφτονται να αγοράσουν, να χτίσουν ή να ανακαινίσουν σπίτια, ακόμη και με μειωμένες τιμές τα ακίνητα παραμένουν …ακίνητα! Αυτά όμως θα έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε ξανά και ξανά, κρατάει χρόνια αυτή η …κωλώνια. Σήμερα ήθελα να αναφερθώ στην εμπειρία της τριημέρου «κρουαζιέρας» η οποία απεδείχθη γλυκόξινη. Οχι όμως σαν το βύσσινο, μάλλον σαν γεμιστά που έχουν πάρει από τη ζέστη!
Κάναμε λοιπόν την κράτηση μέσω του ταξιδιωτικού γραφείου «Homeric Tours» της Νέας Υόρκης για σιγουριά. Πληρώσαμε τις κανονικές τιμές, αφού αγοράσαμε το πακέτο τουλάχιστον έναν μήνα πριν την κρίση, και δεν ζητήσαμε επιστροφή μέρους των χρημάτων όταν είδαμε διαφημίσεις της εταιρείας «Celestial Cruise» με την οποία ήταν η κρουαζιέρα, σε διάφορες ελληνικές εφημερίδες με τιμές αρκετά χαμηλότερες. Ηταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο Αιγαίο. Λόγω καταγωγής από τη Λευκάδα κάθε φορά που έρχομαι περνάω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου εκεί. Ημουνα λοιπόν πολύ «excited» που θα έβλεπα «μυθικά» μέρη όπως τη Σαντορίνη, τη Μύκονο, την Πάτμο, την Κνωσό μέχρι και την Εφεσο, αφού το πλοίο σταμάτησε και στο Κουσάντασι της Μικράς Ασίας.
Πράγματι, η εμπειρία ήταν «mesmerizing»: η Σαντορίνη πετιέται, όχι όπως η Ρωμιοσύνη, από τη θάλασσα σαν μεσογειακό «Grand Canyon». Η Μύκονος σου προξενεί διάθεση χαλάρωσης εντελώς φυσικά, χωρίς τη χρήση ειδικών ουσιών αν και είναι διαδεδομένες στο νησί. Η Πάτμος, πολύ πιο ανθρώπινη, η αίσθηση του μέτρου κυριαρχεί κι’όχι μόνο εξαιτίας των υψηλών αξιών στα ακίνητα. Το Ηράκλειο δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, θυμίζει οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδος, πνιγμένη στο τσιμέντο και τα τούβλα (δεν αναφέρομαι στους κατοίκους, αλλά στα οικοδομικά υλικά). Μας αποζημίωσε όμως η Κνωσός, έδρα του πρώτου ευρωπαϊκού πολιτισμού, πολύχρωμη και μυστηριώδης όπως οι ιστορίες που τη συνθέτουν. Από τα αναστηλωμένα και σκορπισμένα ερείπια διακρίνει κανείς το μεγαλείο αυτής της πόλης, τον βαθμό καλαισθησίας και λεπτότητας των ανθρώπων της. Η Εφεσος προξενεί το ίδιο δέος. Περπατώντας κατά μήκος της αρχαίας πόλης αντιλαμβάνεσαι γιατί εξακολουθεί να είναι στολίδι της ανθρωπότητας. Η συμβία μου είχε ξαναπάει προ 20ετίας και μου έλεγε ότι οι συνθήκες προστασίας των μνημείων έχουν αλλάξει προς το πολύ καλύτερο. Τότε πήγαινες όπου ήθελες και μπορούσες να πάρης ό,τι ήθελες, ένα κομμάτι σπασμένο μάρμαρο, για παράδειγμα, που είχε φέρει στην Αμερική. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν προστατευτικά σκοινιά γύρω από τα μνημεία, φύλακες παντού και απαγορεύεται να τα αγγίξης.
Οι Τούρκοι που χρεώνουν 12 Ευρώ για είσοδο, όσο και στην Ακρόπολη, έχουν καταλάβει ότι από αυτές τις αρχαιρότητες ζει το Κουσάντασι και οι γύρω περιοχές και ευτυχώς τις προστατεύουν. Μακάρι και στην Ελλάδα να κάνουμε το ίδιο μια μέρα διότι η προστασία και ανάδειξη αρχαιολογικών χώρων κάθε άλλο παρά δεδομένες έννοιες είναι στη χώρα που βασίζεται όσο καμμία άλλη στο παρελθόν της για να επιβιώση!
Στο Κουσάντασι αγόρασα εξαιρετικά λουκούμια, αλλά δεν βρήκα χαλβά. Είναι μια συμπαθητική πόλη, χτισμένη σε λόφους που περιβάλουν τα δύο φυσικά της λιμάνια. Μόνη αρνητική εντύπωση ήταν τα πορτραίτα του Ατατούρκ σε κάθε κυβερνητικό γραφείο – τελωνείο, αστυνομία, διεύθυνση λιμανιού – όπως και σε πολλά καταστήματα. Χτυπάει στο μάτι σαν μυξίτης! Φαντάσου να΄σαι Εβραίος, να πας στη Γερμανία και να βλέπης τη φάτσα του Χίτλερ παντού! Σού’ρχεται να ξεράσης! Εφόσον θέλουν τουρισμό οι Τούρκοι θα πρέπη σιγά σιγά να κατεβάζουν από τη δημόσια θέα εγκληματίες και γενικά σύμβολα μίσους. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Χίτλερ θαύμαζε και θεωρούσε τον εαυτό του μαθητή του Ατατούρκ, όπως επιβεβαιώνει και ο ιστορικός Στέφαν Ιριγκ (Stefan Ihrig) στο βιβλίο του “Ataturk in the Nazi Imagination” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις του Χάρβαρντ. Να σημειώσω ότι μου έκανε άκρως θετική εντύπωση ότι στην κρουαζιέρα συμμετείχαν και πάρα πολλοί Τούρκοι. Είναι σημαντικό ότι επισκέπτωνται την Ελλάδα και το Αιγαίο, η επικοινωνία και η άμεση επαφή πάντα βοηθάνε και αμβλύνουν τις αντιθέσεις.
Η συνέχεια όμως αύριο …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Κάτι που πρέπει να παραδεχτούμε στον Βαρουφάκη είναι ότι ξέρει να παίζη στα δάχτυλα τη δημοσιότητα (όπως και το …πουλί του)! Ενώ η κυβέρνηση τον άδειασε και εν συνεχεία τον ξαπόστειλε (για να καλύψη και τα δικά της τραγικά λάθη) ο Γιάνης κυριαρχεί στα ΜΜΕ, αφήνοντας τις πληροφορίες με το δράμι κι’όσο χρειάζεται ώστε να ασχολούνται όλοι μαζί του. Ευτυχώς που κατά τα άλλα διάγει “λιτό βίο”, ειδάλλως θα τον βλέπαμε και στον ύπνο μας!!!
2) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ερμαφρόδιτος! Κυβερνά και αντιπολιτεύεται συγχρόνως. Να δήτε που στο τέλος θα …αυτογονιμοποιηθή και χάλευε γύρευε τί θα μας προκύψη!!!
3) Εάν ξανακούσω κανέναν πούστη να πή «ουάου» στα ελληνικά, θα τον φτύσω!
