Του Δημήτρη Ρομποτή*
Ψάχνοντας στα αρχεί(δι)α μου έπεσα στο σημείωμα της 30ής Απριλίου, ενεστώτος έτους, με τίτλο «Δημοψήφισμα ίσον απάτη και εκβιασμός». Ανέφερα τότε και μεταξύ άλλων, ότι «πολύ πιο έντιμη θα ήταν η προσφυγή σε εκλογές, ομολογώντας ότι δεν μπορούν (οι κυβερνώντες) να βρουν λύση που θα εντάσσεται στα πλαίσια των προεκλογικών τους υποσχέσεων. Δημοψήφισμα ισοδυναμεί με φτηνή απάτη την οποία η χώρα θα πληρώση ακριβά!» Οπως και έγινε δηλαδή και όπως πρόκεται να γίνη έτι περισσότερο, καθώς οι διακεκαυμένες συνθήκες του Αυγούστου θα θυμίζουν απαλή δροσούλα σε σχέμη με ό,τι έπεται και …έπαιται! Ελεγα επίσης ότι «πέραν του παραλόγου της υποθέσεως, το δημοψήφισμα είναι εκ των πραγμάτων και αναιρετικό της κυβερνητικής εντολής. Διότι αν υποτεθή ότι ο λαός εγκρίνει έναν «έντιμο» συμβιβασμό ο οποίος παραβιάζει τις προεκλογικές υποσχέσεις, αυτομάτως η κυβέρνηση καθίσταται άκυρη και προκύπτει θέμα εκλογών! Αρα τί το θέλουν το δημοψήφισμα και δεν πάνε σε εκλογές κατευθείαν;»
Λογική τελικά υπάρχει κι’αν μοιάζη παράλογη σε εκείνους που θεωρούν ότι οι σύγχρονες παλαιοκομματικές κυβερνήσεις (και του ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια σκατά είναι έστω κι’αν πλασσάρονται ως το έσχατο αποτέλεσμα «οργκάνικ» διατροφής) ενεργούν με γνώμονα πρωτίστως το καλώς(;) εννοούμενο εθνικό συμφέρον, το πρόβλημα είναι δικό τους. Μετά το «όχι» που έγινε «ναί» σε όλα και άνευ όρων οι συνθήκες είναι κατάλληλες για να ξεφορτωθή ο κ. Τσίπρας το έρμα που δεν τον αφήνει να πετάξη στο ύψος που νομίζει ότι μπορεί να φτάση. Κι’αυτό το έρμα είναι οι «σύντροφοι» της συνιστωσιακής συγκατοίκησης η παρουσία των οποίων κρίνεται πλέον, για πολλούς και διάφορους λόγους, ανυπόφορη. Ο πρωθυπουργός που θα άλλαζε την Ευρώπη κάνει μια ακόμη στροφή-προσγείωση στον ρεαλισμό της εξουσίας αποφασίζοντας να αλλάξη το κόμμα του κι’από γιαλαντζί επαναστατικό να το κάνη γιαλαντζί σοσιολδημοκρατικό.
Με τις εκλογές που αναμένεται να ανακοινώση από ώρα σε ώρα επενδύει σε δύο θετικά για τον ίδιο ενδεχόμενα: αφενός να ξεφορτωθή τους «ενοχλητικούς» με τις πλάτες των οποίων ανήλθε στην εξουσία. Η «αριστερή ηθική» όχι μόνο αποδέχεται μα επιβάλει τέτοιες συμπεριφορές, το έχουμε ξαναδεί το έργο κι’όχι μόνο στον εφαρμοσμένο. Αφετέρου, επιτρέπουν στον κ. Τσίπρα να απεμπλακή κι’από τους ΑΝΕΛ των οποίων η παρουσία καθίσταται δυσβάστακτη εξαιτίας των επίσης γιαλαντζί ακροδεξιών καταβολών τους – γιαλαντζί επειδή δεν υπάρχει «ακροδεξιά» ιδεολογία από την οποία υποτίθεται ότι προήλθαν, το πολιτικό τους παρόν και μέλλον φροντίζουν οι άνθρωποι όπως θα έκανε κάθε επαγγελματίας!
Μένει να αποδειχτή, όταν με το καλό μιλήσουν οι κάλπες την κάλπικη γλώσσα τους, αφού ο «κυρίαρχος λαός» ψηφίζει όπως αγοράζει διάφορα πράγματα στη βάση του «μπράντινγκ», κατά πόσον ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ θα πέσουν μέσα όσον αφορά στους υπολογισμούς τους. Γνωρίζει ότι θα πάρη την πρώτη θέση διότι παρά την «προδοσία» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης ο κόσμος σιχαίνεται τόσο πολύ τους προηγούμενους που θα τον στηρίξη κυρίως για αυτό! Η Νέα Δημοκρατία κι’ό,τι έχει απομείνει από το ιστορικό ΠΑΣΟΚ απλά σέρνονται, οι όποιες αντιδράσεις είναι εντελώς σπασμωδικές, για το θεαθήναι, σαν τις μαμάδες που ξέρουν ότι έχουν χάσει το παιχνίδι αναφορικά με το ποιά θα πάρη ο κανακάρης τους, αλλά το παλεύουν ούτως ή άλλως επειδή αυτό νομίζουν ότι επιβάλει η θέση τους. Το μεν ΠΑΣΟΚ έχει απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ που στη νέα του μορφή, μετά τις εκλογές, θα αποτελή επίσημα τον διάδοχό του. Η ΝΔ το μόνο που μπορεί να ελπίζη είναι να μην συρρικνωθή η «δύναμή» της σε εξευτελιστικά χαμηλό διψήφιο ή και μονοψήφιο ποσοστό.
Ωφελημένη μπορεί να βγη η Χρυσή Αυγή, άσχετα αν έχη ξεβρακωθεί πλέον και ο κοσμάκης δεν μπορεί να ισχυριστή ότι δεν ξέρει. Οταν οι συντηρητικοί – δεν το λέω υποτιμητικά – ψηφοφόροι απογοητεύονται και κουράζονται από τις ανακολουθίες του πολιτικού συστήματος, τα απανωτά ψεύδη των πολιτικών και την αδυναμία τους να παράσχουν λύσεις αντί άδειων υποσχέσεων, στρέφονται στα άκρα, εκεί όπου πιστεύουν ότι τον κύριο λόγο έχουν οι πράξεις και όχι τα λόγια. Στη Γαλλία ήταν ο Λεπέν και τώρα η κόρη του, στην Αγγλία ο Φάραντζ, στις ΗΠΑ ο …Ντόναλντ Τραμπ, στην Ελλάδα μπορεί να είναι η Χρυσή Αυγή. Ο βαθμός γελοιότητος, ποικίλει, η ουσία όμως παραμένει η ίδια: οι “νοικοκυραίοι” πάντα προτιμούν το ρίσκο μιας εκτροπής από το αλλοιωμένο δημοκρατικό πολίτευμα παρά την κακής ποιότητος αναρχία που αυτό παράγει. Είναι φυσικό, αφού αυτοί έχουν τα περισσότερα να χάσουν ενώ το “πεζοδρόμιο” κυρίως τον χρόνο του. Τώρα μάλιστα που έχει εκτροχιαστεί εντελώς και το (ανθρωπιστικό) πρόβλημα με τους παράνομους μετανάστες, ακραία, αλλά πρόθυμα να κάνουν τα λόγια τους πράξεις, σχήματα όπως η συμμορία της Χρυσής Αυγής ενδέχεται να έχουν τον πρώτο λόγο κι’όχι μόνο στη διανομή της εξουσίας, αλλά εκεί που πονάει περισσότερο τους «αριστερούς» πρώτους διδάξαντες: στον δρόμο, στις διαδηλώσεις, στις κινητοποιήσεις, γενικά οπουδήποτε και οπωσδήποτε θα έβγαζε τον κόσμο έξω και θα τον κρατούσε σε «επαναστατική» εγρήγορση.
Η μονίμως χαμένη σε κάθε εκδοχή των παραπάνω σεναρίων είναι η Ελλάς στο σύνολό της! Η μόνη ουσιαστική ελπίδα που μπορεί να γίνη καταλύτης σε μια πιθανή στροφή προς τη θρυλούμενη και δυσθεώρητη πλέον ανάκαμψη είναι η όσο το δυνατόν μαζικότερη αποχή στις επερχόμενες εκλογές! Εάν πάνω από 50% των δικαιούχων ψηφοφόρων καθίσουν σπίτι τους ή πάνε εκδρομή, το υπάρχον παλαιοκομματικό σύστημα θα έχει χάσει και μαθηματικά πλέον την όποια λαϊκή του στήριξη, οι κυβερνώντες θα ασκούν εξουσία ερήμην του λαού με όποιο σχηματισμό κι’άν προκύψουν. Μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσουν σοβαρές διεργασίες που θα κλονίσουν το σύστημα και θα φέρουν στο παιχνίδι πιο αληθινούς ανθρώπους, έξω από τη σφαίρα του δήθεν που κυριαρχεί πανταχού και παντί τω τρόπω όπως ο Ολυμπιακός στο ελληνικό «πρωτάθλημα» …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Ενα μεγάλο δίκιο έχει το ΠΑΣΟΚ: όλοι ακολουθούν την “πολιτική” του όσο κι’αν το βρίζουν! Είναι κάτι σαν την Ελλάδα με την Τουρκοκρατία…
2) Το ένδυμα ντύνει και γδύνει …
