Του Δημήτρη Ρομποτή*
Στις χτεσινές εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας ουσιαστικά δεν υπήρχε επιλογή, καθώς από τη μία ήταν ο ψιμυθιωμένος επαρχιωτισμός που ενδύεται τη “φέικ” λεοντή ενός δήθεν εκσυγχρονισμού για να ελκύη τους αφελείς, την οποία εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης κι’από την άλλη ο ψευτοσυντηρητικός λαϊκισμός του Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Και οι δύο αντιπροσωπεύουν το χτες τη στιγμή που αναζητείται εναγωνίως το αύριο. Τηρουμένων των αναλογιών, λογικότερο ήταν να επιλέξη κανείς το γνήσιο (Μεϊμαράκης) παρά την κακή απομίμηση (Μητσοτάκης). Η επιλογή ήταν βασικά μεταξύ καφενείου (Μεϊμαράκης) και επαρχιακής καφετέριας με «τζουκ μποξ» (Μητσοτάκης). Οι συνεχείς όμως κανιοβολισμοί πανταχόθεν υπέρ του «ανανεωτή» και φορέα «νέου ήθους» και τα λοιπά φαιδρά, Κυριάκου, είχαν σαν αποτέλεσμα να καμφθούν οι αντιστάσεις των ψηφοφόρων. Αλλωστε δεν θέλει και πολύ ο Ελληνας για να πιστέψη το αληθοφανές, με το αληθινό έχει πρόβλημα για αυτό και είναι αφόρητα δήθεν! Ο μεγάλος λοιπόν νικητής της αναμέτρησης δεν ήταν ο Κυριάκος, αλλά το βρώμικο σύστημα των ΜΜΕ και των παράκεντρων εξουσίας που επιβεβαίωσε την απόλυτη κυριαρχία του. Κατάφεραν με εντυπωσιακή μαεστρία να ποδηγετήσουν τους ψηφοφόρους της ΝΔ ώστε στο τίποτα του Τσίπρα να επιλέξουν ως αντίπαλο «δέος» το τίποτα του Μητσοτάκη! Και με δύο τίποτα στην κορυφή το παρακράτος και η διαπλοκή ξαναγίνονται απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, σε όλους τους τομείς. Τίποτα + τίποτα = καθόλου! (Είναι να μην σκάση από το κακό του ο Αβραμόπουλος;)
Ωστόσο, το αποτέλεσμα της εκλογής είναι αυτό που είναι και εκ των πραγμάτων σεβαστό ειδάλλως δημοκρατία, έστω κι’αυτή που έχει η Ελλάς, δεν υφίσταται! Δεν συνεπάγεται όμως ότι οι «οπαδοί» της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπη να καταπιούν τα πάντα στο όνομα μιας κακώς εννοουμένης ενότητος. Διότι αν μέχρι τώρα η Νέα Δημοκρατία απειλείτο με κατάρρευση, η αρχηγία Μητσοτάκη μπορεί να την οδηγήση στον εκφυλισμό. Επιστρέφει στα πράγματα η χειρότερη μορφή καμαρίλας, παλαιοκομματισμού και διαπλοκής με στόχο να γίνη εκ νέου κράτος εν κράτει. Και ο συρφετός που έρχεται εν αντιθέσει μ’αυτούς που προηγήθηκαν, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του! Είδατε τί έπαθε ο Μητσικώστας επειδή τόλμησε να σατυρίση τον Κυριάκο όταν ανεκοίνωσε την υποψηφιότητά του. Οχι μόνο έκοψαν άνευ προειδοποιήσεως μετάδοση συγκεκριμένης ραδιοφωνικής εκπομπής, αλλά το «Μέγκα» διέρρηξε συμβόλαιο που είχε μαζί του για σατυρικό πρόγραμμα που επρόκειτο να αρχίση τον Οκτώβριο. Το «νέο ήθος» άρχισε το ράβε-ξήλωνε πριν εκλεγή, φανταστήτε μετά!
Ο πραγματικά χαμένος των χθεσινών εκλογών, πλην της ΝΔ και του ελλαδικού πολιτικού συστήματος, ήταν ο Κώστας Καραμανλής και τα ανδρείκελα που τον περιφέρουν μέσα και έξω από το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του. Οπως η νίκη του Τσίπρα ήταν περισσότερο τιμωρία εκ μέρους των ψηφοφόρων στο πράσινο και μπλε ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε την Ελλάδα, η νίκη Μητσοτάκη ήταν ράπισμα εναντίον του γιαλαντζί καραμανλισμού που διέλυσε ό,τι είχε μείνει όρθιο στη χώρα και στο κόμμα. Αν κάτι θετικό είχε η νίκη του Κυριάκου, ήταν αυτό!
Με τις νέες …αλήτ να στερεώνουν την κυριαρχία τους στα συντρίμμια της χώρας, το τέλος μοιάζει μονόδρομος. Πραγματική απελπισία σε πιάνει καθώς σκέφτεσαι ότι μόνη ρεαλιστική σωτηρία ίσως να είναι η πλήρης καταστροφή! Ωστόσο, υπάρχει η κριτική μάζα που θα μπορούσε γονιμοποιούμενη να προσφέρη το Αλλο, αυτό που πραγματικά θα είναι κι’όχι το δήθεν. Νικητής κάθε αναμέτρησης τη χρονιά που μας πέρασε ήταν η αποχή. Με τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά αυτοκαταστροφής και τη Νέα Δημοκρατία ως αντι-ΣΥΡΙΖΑ σε διαδικασία αυτοπεριθωριοποίησης, επαφίεται στους πραγματικούς ηγέτες, αν υπάρχουν, να βγουν μπροστά, να πάρουν ρίσκα και να σχηματίσουν έναν φορέα σοβαρότητας που θα μπορούσε να καταπιαστή με το τιτάνιο κι’άνευ εγγυημένων αποτελεσμάτων έργο διάσωσης της χώρας. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει, το παιχνίδι είναι σικέ, οι λύκοι πλέον φυλάνε τα πρόβατα αφού πρώτα έφαγαν τους τσομπαναραίους …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Οσοι λέγανε ότι μία από τις αδυναμίες του Μεϊμαράκη είναι ότι δεν μιλάει αγγλικά, ας θυμηθούν ότι ο Τζωρτζ Παπανδρέου μίλαγε απταίστως και είδαμε τα αποτελέσματα! Επιπλέον η μόνη πολιτική που μπορεί πλέον να ασκήση ένας πρωθυπουργός είναι το τρίτο (και επιμηκέστερον!) μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσίπρας (πάλι καλά. Φανταστήτε να έπρεπε να εφαρμόση δικό του!!!). Δεν χρειάζεσαι πολλά αγγλικά για να πης “Yes Sir”!
2) Ολοι οι Ελληνες θέλουν να αλλάξη η Ελλάς! Αυτοί όμως να παραμείνουν οι ίδιοι …
B”H
My other worthy regular correspondent in the Greek-American journalistic firmament, publisher-editor of the bilingual National Herald, Antonis Diamataris, was the first to receive my instant reaction to the election of Kyriakos Mitsotakis as leader of the New Democracy Party. Readily, I admitted that he was not my first choice, considering the various deleterious issues of nepotism, corruption, lack of transparency, top-heavy bureaucracy, family entitlement, and not only; however, I also fell in line to endorse his eventual ascension to prime minister — riding Greece of the incompetent charlatans, who form the extreme leftist government!
Permit me to differ, as to the point that the race between Meimarakis and Mitsotakis was a case of choosing either Twiddledee or Twiddle do; really no choice at all. Actually, both candidates are upstanding citizens, though, to believe the rants of Yorgo Tranga is to be convinced that Kyriakos is in the pocket, if not the pay, of Germans, almost akin to calling him traitor. (For me, and above the M & M boys, Dimitris Avramopoulos would have much more desired as leader of the Party or nation!)
Actually, the more research that is done to the Kyriako phenomenon, the more one is reassured: that he was subtly, and sometimes not so quietly, opposed by Kostas Karamanlis; that his sister (whom I would exchange for him), is frustrated, even if their father is justly proud; Samaras, the last ND premier, preferred him; that his sudden success is that of an outside, who gives hope by mouthing semi-radical ideas, and reforms he promises that must have happened decades ago!
As to his fluency in four languages — Greek, English, French, and German — that does not guarantee success in international relations, but surely avoids the Tsipras embarrassment in the Clinton Economic Forum last year, as he struggled to respond in inadequate English to an assembly of unconvinced world investors. Truly, would you put huge resources in a country tuled by Tsipras, Kammenos, Kontaura, Kontragalos, Stathakis, Tsokalatos, the list continues, depressing and hopeless!
Finally, in a fourth-world country, for Greece occupies this perch alone having descended to the level of Europe’s deadbeat, one attempts to use the lemons represented by a deficient quality of politicos to make … lemonade. Meanwhile, I still hold out for volunteers of talented technocrats to be imported, for a period, to put Greece aright; otherwise the country is doomed for more generations of despair, hunger, even depravity!
[…] https://www.neohellenika.com/?p=962 […]