Του Δημήτρη Ρομποτή*
Στη χτεσινοβραδυνή τηλεμαχία των υποψηφίων δια το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος νικητές ανεδείχθησαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, οι …Δημοκρατικοί! Ηταν τέτοιο το επίπεδο της αντιπαράθεσης που ενίοτε άγγιξε τα όρια ξεκατινιάσματος, ώστε κάθε λογικά σκεπτόμενος και καλοπροαίρετος Ρεπουμπλικανός (όπως εγώ, ας πούμε) μόνο να τους φτύση θα μπορούσε εάν δεν λυπόταν την υψηλής ευκρινείας τηλεόρασή του. Εάν αυτοί είναι οι «συντηρητικοί», όπως αρέσκονται να αποκαλούν τον εαυτό τους, τότε ο όρος έχει γίνει συνώνυμος του «γελοίου» και για μια ακόμη φορά τα λεξικά έχουν μείνει πίσω από τη γλωσσική εξέλιξη. Μοναδική εξαίρεση στην κωμικοτραγική φάρσα που λέγονται προκριμματικές εκλογές αποτελεί ο Κέισικ ο οποίος ακριβώς για αυτό τον λόγο δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να εκλεγή. Ο Κάρσον θυμίζει πρώην χίπυ που ανελίχτηκε επαγγελματικά και κοινωνικά αλλά του έχει μείνει ανεξίτηλη η σφραγίδα της …μαστούρας στο βλέμμα και το μυαλό. Είναι αυτό που λέμε «από άλλο ανέκδοτο».
Ο έτερος σοβαρός των υποψηφίων, ο Τζεμπ Μπους, συνειδητοποίησε την πιθανότητα για ακόμη μεγαλύτερο ρεζιλίκι στη συνέχεια και αποχώρησε με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στη Νότιο Καρολίνα. Η ειρωνεία είναι ότι κάλεσε τον αδερφό του να τον βοηθήση σε μια Πολιτεία που σχεδόν είχε σίγουρη, χωρίς να αντιλαμβάνεται το οξύμωρο, ότι δηλαδή ο Τζωρτζ Μπους ήταν αυτός που πρώτος εξέφρασε τον φτηνολαϊκισμό αρχικώς μιας περιθωριακής ομάδος του κόμματος που εν συνεχεία έγινε …τσάι και έκτοτε το κόμμα πάει για τσάι!
Υπ’αυτή την έννοια ο Τραμπ και όχι ο Τζεμπ είναι ο συνεχιστής του Τζωρτζ Μπους υιού. Και οι δύο εκφράζουν την απέχθεια μιας συνεχώς διογκούμενης βάσης η οποία βλέπει με καχυποψία οποιουδήποτε είδους διανοητική διεργασία και ενεργεί αυθόρμητα και ενστικτωδώς, όπως όταν ενεργείται. Με ένα απλοϊκό «στραίτη τωκ» που ισοπεδώνει τα πάντα στο όνομα μιας άτυπης επιστροφής σε ανύπαρκτες ρίζες, επικοινωνούν μ’αυτή τη μάζα των ψηφοφόρων η οποία ακούει μόνο ό,τι της αρέσει, παραβλέποντας ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να κλονίση τις θρησκευτικού χαρακτήρα πεποιθήσεις της.
Επιστροφή στις «καλές» εποχές του Φαρ Γουέστ, όταν διάφοροι «χαρισματικοί» δημιουργούσαν θρησκευτικά κινήματα και εγκατέλειπαν τη «διεφθαρμένη» ανατολή για να βρουν καταφύγιο στην απομόνωση της ανεξερεύνητης ακόμα δύσης. Με τη διαφορά ότι σήμερα δεν υπάρχει πλέον ανεξερεύνητη δύση για να φύγουν και να ξεμαγαρίση ο τόπος και τείνουν να γίνουν καθεστώς χάρη στους διαφόρους δημαγωγούς, μερικοί από τους οποίους δισεκατομμυριούχοι, οι οποίοι στο κύμμα αυτό βλέπουν τεράστεια αποθέματα πιθανώς εκμεταλλεύσιμης πολιτικής ενέργειας. Μπορείς όμως να δαμάσης ένα ηφαίστειο; Το πιο πιθανό είναι να τρέχης να σωθής από τη λάβα όταν αρχίση το ξερνοβολητό …
Τελικά όλοι δουλεύουν για τη Χίλαρυ! Είναι φυσικά νωρίς ακόμα για να διακινδυνεύση κανείς προβλέψεις, αλλά με το συγκεκριμένο επίπεδο στην κορυφή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος μοιάζει σχεδόν σίγουρο ότι θα νικήση οποιοσδήποτε Δημοκρατικός! Ο Σάντερς πάει πολύ καλά μέχρι στιγμής, αλλά δεν διαθέτει τον μηχανισμό της Κλίντον και η σφραγίδα του «σοσιαλιστή» που τον συνοδεύει ενδέχεται να αποθαρρύνη πολλούς συντηρητικούς Δημοκρατικούς. Και στις γενικές εκλογές όμως, η Χίλαρυ έχει το πάνω χέρι αφού δεν αποκλείεται να ψηφιστή κι’από μετριοπαθείς Ρεπουμπλικανούς, όσο κι’αν την μισούν για άλλους λόγους. Ας μην ξεχνάμε ότι ο σύζυγός της ήταν από τους πλέον «Ρεπουμπλικανούς» προέδρους των τελευταίων δεκαετιών στη λογική που και ο Σημίτης ήταν ίσως ο πλέον «δεξιός» πρωθυπουργός της μεταπολιτευτικής Ελλάδος.
Εως ότου ξεκαθαρίση το τοπίο, δεν απομένει παρά η αναγκαστική εξοικείωσή μας με μιας κακής ποιότητας κωμωδία την οποία οι πρωταγωνιστές και μόνο αυτοί αντιλαμβάνονται ως δράμα κι’όσο πιο «σοβαρά» το παίρνουν, τόσο πιο γελοίοι γίνονται.
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Εκλογές έχει και η ΦΙΦΑ! (Εχετε ακούσει το ανέκδοτο «φίφες κάνεις»…) Η πλάκα είναι ότι κάποιοι εκ των υποψηφίων προέρχονται από χώρες στις οποίες οι εκλογές …απαγορεύονται!
2) Άλλο Stratego κι άλλο …Κατίγκω!
