Του Δημήτρη Ρομποτή*
Το θέατρο σκιών στην Ελλάδα συνεχίζεται σαν να μη συμβαίνη τίποτα! Τα νούμερα (πλην των ανθρωπομόρφων) δεν βγαίνουν με καμμία …κυβέρνηση, η Γερμανία τραβάει το σκοινί στα άκρα, οι υπόλοιπες χώρες αδιαφορούν για το νοτιώτερο άκρο των Βαλκανίων και κοιτάζουν την τούφλα τους, η πλήρης καταστροφή είναι πλέον η ρεαλιστικότερη πιθανότητα και παρόλα αυτά ο καθένας είναι στην κοσμάρα του, σε μια εντελώς ιδιοπρόσωπη εκδοχή του ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Σε «κρουζ κοντρόλ» όμως δεν είναι μόνο ο «κοσμάκης» και οι διάφορες επαγγελματικές ή κοινωνικές (τρομάρα τους) αγέλες, αλλά και η κυβέρνηση με το σύνολο του κομματικού συρφετού να ακολουθή τα ίδια βήματα σε μια ελλαδικώς μεταμοντέρνα αναπαράσταση του χορού του Ζαλόγγου! Εάν επρόκειτο για απλή μωρία, θα μπορούσε να τους αντιμετωπίση κανείς με συμπάθεια έως και συγκατάβαση, εδώ όμως μιλάμε ότι πέραν της αφετηριακής βλακείας (ο πονηρός δεν είναι ευφυής) συναγωνίζεται ως προς την πρώτη θέση και το επίσης θεμελιώδες στον ελλαδικό πολιτικαντισμό χαρακτηριστικό της δειλίας. Για αυτό κανένα κόμμα (πλην του ΚΚΕ που θεωρητικώς, τουλάχιστον, κινείται σε άλλον χωροχρόνο) δεν μπορεί, όχι απλά δεν θέλει, να πή στον κόσμο μερικές βασικές αλήθειες από τις οποίες θα υπήρχε η δυνατότητα να προκύψη ουσιαστική ανάκαμψη.
Αφότου άρχισε η κρίση, κυριάρχησαν τα ψευτοδιλήμματα και τα μισόλογα. Ουδείς είχε το θάρρος να βγη και να πη στον ελλαδικό «λαό» τί πραγματικά συμβαίνει και για ποιό λόγο το ναυάγιο δεν είναι πλέον ενδεχόμενο αλλά γεγονός. Αντ’αυτού αρχίσανε με ημίμετρα, οριζόντια όπως και οι πεθαμένοι, φορτώνοντας τα βάρη δυσανάλογα στους καταναλωτές (πάλαι ποτέ πολίτες) την ίδια στιγμή που παραμυθιάζανε τα κουτορνίθια επισείοντας φοβικά σενάρια στα πλαίσα του μέσα ή έξω από το Ευρώ. Λες κι’αυτό ήταν το ζητούμενο κι’όχι η σωτηρία της χώρας! Ο δε «διάλογος» επί του θέματος, εντελώς ποδοσφαιρικός. Αντί να τεθούν όλα τα δεδομένα στο τραπέζι και να προκύψη απόφαση με βάση το συμφέρον της χώρας πρώτα και κύρια (όχι το μέλλον της Ευρώπης, τάχα μου, και τις άλλες καφενειακού χαρακτήρα παπαριές), θολώσανε τα νερά για να κρατήση η σύγχυση μέχρι το επόμενο τέχνασμα (εγώ αρνούμαι να πέσω σ’αυτή την παγίδα, ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι έως την σήμερον δεν έχει δοθεί τεκμηριωμένη απάντηση ούτε σ’αυτό το ερώτημα παρότι κυριάρχησε επί μακρόν στη δημοσιογραφική πασαρέλα).
Οταν άρχισε να μην πουλάη πλέον το σήριαλ του μέσα ή έξω κι’αφού είχε ενισχυθεί με την προσθήκη του μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το «ντέρμπυ» πέρασε ολοκληρωτικά στις ομάδες των λεγομένων Μνημονιακών ή Αντιμνημονιακών! (Οπως αντιλαμβάνεστε, η λεξιπενία της τελευταίας 40ετίας έχει ολέθριες συνέπειες και στη συνθηματολογία. «Ευτυχώς» που υπάρχουν ακόμη τα γήπεδα και παράγεται κάποιου είδους «βαριέισον».) Ξανά, ο ίδιος ανεγκεφαλισμός, η ίδια ηλιθιότητα στην προσέγγιση, αλλά και στην αντιμετώπιση του «διλήμματος» το οποίο εκ των πραγμάτων δεν υφίσταται γιατί απλούστατα και που υπάρχει ένα κακήν κακώς μνημόνιο, δεν εφαρμόζεται! (Εφαρμόζονται μόνο οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, καθώς και οι φορομπηχτικές προβλέψεις του διότι στην «προοδευτικά» ανωμαλιάρα Ελλάδα της μεταπολιτεύσεως, του «ό,τι φάμε κι’ό,τι πιούμε κι’ό,τι αρπάξη ο κώλος μας», δεν αναζητούνται λύσεις, μόνο προσωρινής χρήσεως μπαλώματα.) Αρα γιατί όλη αυτή η σπουδή εναντίον του Μνημονίου (υπέρ του δεν είναι ούτε αυτοί που ψήφισαν κατ’επανάληψη την, ως πρόθεση τουλάχιστον, εφαρμογή του); Μα για να θολώνουν περισσότερο τα μάτια του αφιονισμένου από τη μαγεία του εξιδανικευμένου αυνανισμού καταναλωτή. Οσο γυροφέρνει σαν το ζωντόβολο εντός του «Συνταγματικού Τόξου» ουσιαστικός κίνδυνος για το σύστημα δεν υφίσταται πλην της ίδιας της αυτοκαταστροφικής του μανίας η οποία ενδέχεται να είναι και η μοναδική πραγματική ελπίδα για τη σημερινή Ελλάδα!
Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, φανταστήτε όμως αν, προ τριετίας, όταν επισήμως ξεκίνησε η κατάρρευση, έβγαινε ένας πρωθυπουργός μαζί με τους «αρχηγούς» των κομμάτων που θα τον στήριζαν, να πη στον κόσμο μερικές απλές αλήθειες: να του πη δηλαδή ότι το επίπεδο ζωής του είναι πλασματικό και δεν γίνεται να διατηρηθή ως έχει. Να του εξηγήση με πραγματικούς και απλούς αριθμούς ότι αν η Ελλάδα θέλει να έχη τόσους πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, η μόνη λύση είναι να πέσουν όλοι οι μισθοί στα 250 Ευρώ τον μήνα, κι’αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί δεν μπορεί η χώρα να δανείζεται στο διηνεκές για να τους πληρώνη. Εάν θέλουν μισθούς μεγαλύτερους των 750 Ευρώ θα πρέπη να απολυθούν τουλάχιστον οι μισοί και να μείνουν μόνο όσοι χρειάζονται και έπειτα από εξονυχιστική αξιολόγηση. Οι απολύσεις δεν χρειαζόταν να γίνουν αμέσως, αλλά στη βάση ενός σχεδίου τριετίας προκειμένου όσοι θα έφευγαν να αναζητήσουν άλλες επαγγελματικές δυνατότητες ή να προετοιμαστούν για τα χειρότερα.
Παράλληλα, με γενναίες φοροαπαλλαγές να δώση κίνητρα σε επενδυτές, εντός και εκτός Ελλάδος, ώστε να αρχίση να δημιουργήται πραγματικός πλούτος και νέες θέσεις εργασίας. Να πληρώση το κράτος τις οφειλές του στους ιδιώτες για να κυκλοφορήση χρήμα στην αγορά. Να απελευθερωθή η οικονομία, να ανασάνη ο κόσμος, να μπορέση να βάλη το μυαλό του να δουλέψη μαζί με τα χέρια του! Το να γονατίσης τους μισθωτούς στους φόρους για να μπορής να τους πληρώνης ώστε να σε ψηφίζουν, δεν είναι λύση, αλλά κατάλυση!
Να καταργηθούν τα «υπουργεία» Τουρισμού και Ναυτιλίας και να δημιουργηθούν δύο ανεξάρτητοι οργανισμοί στους οποίους θα προσλαμβάνονταν τα καλύτερα στελέχη που θα μπορούσαν να βρεθούν στην εγχώρια και διεθνή αγορά! Από μόνοι τους αυτοί οι δύο τομείς θα μπορούσαν να ανασύρουν τη χώρα από τα ερείπια αν αξιοποιούντο με αποτελεσματικότερο τρόπο.
Την ίδια στιγμή, θα λαμβάνονταν μέτρα ενίσχυσης των ασθενών οικονομικά στρωμάτων, με έμφαση στην υγεία και σίτιση, ώστε η περίοδος της δοκιμασίας να μην οδηγούσε τον κόσμο στην εξαθλίωση όπως γίνεται τώρα. Καλύτερα φτώχεια για μερικά χρόνια παρά κοινωνική αποσύνθεση τύπου Νοτίου Αμερικής ή Ανατολικής Ευρώπης που θα είναι, τί θα είναι, είναι ήδη το σίγουρο αποτέλεσμα της σημερινής πολιτικής ατολμίας.
Η λίστα με αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν είναι μακρά και σίγουρα υπάρχουν άλλοι που έχουν περισσότερες και πλέον επεξεργασμένες ιδέες. Εγώ χοντρικά παρέθεσα μερικές σκέψεις στην άνεση και ασφάλεια που προσφέρει η γεωγραφική και από πλευράς νοοτροπίας απόσταση που μας χωρίζει. Μπορεί να μη ζω το πρόβλημα στο πετσί μου, δεν είμαι όμως αναίσθητος ούτε στραβός και έχω το ηθικό πλεονέκτημα να μη φέρω οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα και να μην έχω καμμία επαγγελματική σχέση με το ελλαδικό κράτος!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι διάφορες «Αρσακειάδες» επειδή τα ποσοστά του αρρωστημένου συνονθυλεύματος της Χρυσής Αυγής ανεβαίνουν, παρά τα κυβερνητικά μέτρα και τη συστηματική απομόνωσή της από τα κόμματα του λεγομένου «Δημοκρατικού Τόξου». Μα καλά, τί περίμεναν; Οταν πέντε απατεώνες «γρονθοκοπούν» έναν εγκληματία, και μάλιστα βαρεμένο, ποιανού το μέρος θα πάρουν οι θεατές;
