Του Δημήτρη Ρομποτή*
Οι υπεύθυνοι της διοργανωτικής επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τριτοκοσμικοί όντες, τί να περιμένη κανείς από δαύτους, δεν παραδειγματίστηκαν από τη …μεγαλειωτάτη «τελετή» λήξεως της Ολυμπιάδος των Αθηνών! Αντί να φέρουν την γριά-Τζένιφερ Λόπεζ και το γομάρι τον Πιτμπούλ που τους έχουμε φάει στη μάπα ανά την Υφήλιο, θα μπορούσαν να δοκιμάσουν κάτι πολύ πιο φρέσκο και συνάμα σίγουρο: τη Γωγώ Τσαμπά (μποπ, μπο, μπο, μπο, μπο, θα τρελαθώ!) και τον Ρέμο που βρέθηκε προσφάτως στις ΗΠΑ εκπροσωπώντας το έντεχνο σκυλάδικο! Η παρουσία τους στην τελετή ενάρξεως του Παγκοσμίου θα έδινε άλλο χρώμα, άλλη διάσταση, θα συνέδεε το παρελθόν κατευθείαν με το μέλλον, προσπερνώντας το ανυπόφορο για εμάς και τους Βραζιλιάνους παρόν! Ασε που η συμπαθεστάτη, κατά τα άλλα, Τσαμπά (η οποία βρίσκεται και σε φούλ πανηγύρι-season και θα έπρεπε να τα πάρη χοντρά για να πη το ναι) θα κόλλαγε τέλεια γιατί το επίθετό της προφερόμενο πορτογαλιστί (αυτή είναι η γλώσσα της Βραζιλίας, δεν υπάρχουν βραζιλιάνικα) «Τσάμπα» δηλαδή, θυμίζει κατιτίς …σάμπα! Ο δε Ρέμος θα μπορούσε να λέγεται …Ράμος και να πήγαινε πακέτο. Να πώς έρχονται κοντά οι πολιτισμοί με τον ελλαδικό στην κορυφή, ως τούρτα στο εξωτικό κι’εξοχικό κερασάκι της κρεολέζικης φιέστας! Αλλά ποιός έχασε τη φαντασία του για τη βρουν οι μονόχνωτοι Βραζιλιάνοι με τα πολύχρωμα αποκλάδια και τα άλλα δείγματα χλωρίδας και πανίδας που με έκαναν να υποφέρω από υγρασία και «βίρτσουαλ» τσιμπήματα κουνουπιών στο σαλόνι μου;
Αυτά ως προς τη «χαμένη ευκαιρία» της ενάρξεως του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πάμε τώρα στη δική μας χαμένη ευκαιρία της ενάρξεως, τον πρώτο αγώνα της εθνικής, δηλαδή. Κατά αρχάς, δεν είναι οι Κολομβιανοί καλύτερος ή ανώτερος λαός επειδή μας κέρδισαν το περασμένο Σάββατο κι’ούτε εμείς αν τους είχαμε νικήσει. Αυτές είναι τριτοκοσμικές θεωρήσεις, βλακώδεις, ενίοτε και χαριτωμένες, ιδιαίτερα αν προέρχωνται από έθνη με τα οποία δεν μπορούμε να αντέξουμε την ιδέα οτι ενδέχεται να έχουμε κάποια σχέση (ίσως επειδή κατά βάθος μας θυμίζουν τους «εθνικούς» εαυτούς μας). Ωστόσο, το πώς στήνεται και παίζει μια ομάδα, το πώς αγωνίζεται, αντανακλά συλλογικά χαρακτηριστικά ενός λαού, ακόμη κι’αν πρόκειται για επίκτητα στερεότυπα. Η εμφάνιση της εθνικής απέναντι στην Κολομβία είχε από όλα και με το κιλό: τουπέ, αναισθησία, έλλειψη σοβαρότητας, θρασσυδειλία και εξυπναδακισμό. Ακριβώς όπως στο Παγκόσμιο του 1994, λες και δεν πέρασαν τόσα χρόνια και τόσες κρίσεις. Εδειξαν επίσης, ως σωστοί δημόσιοι υπάλληλοι (το δημόσιο πληρώνει μισθούς και τα έξοδα αποστολής της εθνικής – χώρια που για κάποιους παίχτες είναι ο μοναδικός εργοδότης αφού δεν έχουν ομάδα που να τους θέλη) να μην σέβωνται τα λεφτά των φορολογουμένων που τους έστειλαν εκεί ούτε βέβαια και τα εκατομμύρια των φιλάθλων που τους παρακολουθούν. Το δημόσιο, σε τελική ανάλυση, είναι ο φροϋδικός πατέρας μας που πρέπει να σκοτώσουμε παντί τω τρόπω!
Το πρόβλημα του “ελληνικού” ποδοσφαίρου όπως και των άλλων τομέων «της χώρας μας» (πόσο αφόρητα επαρχιωτική και μπακαλίστικη ακούγεται αυτή η έκφραση) είναι νοοτροπίας, ούτε οικονομικό ούτε τεχνικής. Αν δεν αποφασίσουν να σεβαστούν τον εαυτό τους και την καλή τύχη που τους επεφύλαξε η ζωή (και οι ικανότητές τους) να βρεθούν σε μια τέτοια διοργάνωση, καλύτερα να κάτσουν στον πάγκο και να παίξουν οι αναπληρωματικοί. Χειρότεροι δεν μπορεί να είναι!
Γίνομαι σκληρός, το ξέρω, αλλά για το καλό τους και για τη δική μου ψυχική ηρεμία το κάνω διότι δεν θα αντέξω να δω την ομάδα να παίξη αύριο την Ιαπωνία όπως εμφανίστηκε με την Κολομβία! Δεν μπορείς, κύριε, σε Παγκόσμιο Κύπελλο να τρως γκολ στα πρώτα πέντε λεπτά, ακόμη κι’αν παίζης με τη Βραζιλία! Δείχνεις την απαιτούμενη σοβαρότητα και υπευθυνότητα! Εχουμε γίνει η εξαίρεση που επιβεβαιώνει όλους τους κανόνες και δεν έχουμε τη διάθεση να αλλάξουμε! Πού ήταν η συμπαγής άμυνα, το πάθος, ο αέρας, η χαρά της συμμεροχής; Λες και έγκαναν αγγαρεία στον ίδιο τους τον εαυτό, σαν τον Ομπάμα στο πρώτο ντιμπέιτ με τον Ρόμνεϋ!
Δεν με ενοχλεί ότι χάσανε, αλλά ότι παίξανε λες και κάνανε χάρη στον κόσμο, δεν υπήρχε νόημα στις κινήσεις τους, ούτε φαντασία. Αυτό με πειράζει! Χάσανε και οι Κροάτες από τους Βραζιλιάνους, αλλά παίξανε ποδόσφαιρο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Εβλεπες τους παίκτες άλλων χωρών να τραγουδάνε με πάθος τον εθνικό τους ύμνο, να χαμογελάνε, να πηδάνε από τη χαρά τους σαν μικρά παιδιά. Οι δικοί μας μπήκανε στο γήπεδο λες και πηγαίνανε για εκτέλεση, λες και μόλις είχανε γυρίσει από κωλονοσκόπηση!
Πολλοί από εμάς πάλι, έχουμε εθιστεί στο να εκθειάζουμε την προσπάθεια σε αναλογία με τις υποτιθέμενες δικές μας δυνατότητες κι’όχι με τις απαιτήσεις ενός θεσμού όπου συμμετέχουμε. Δεν πας στο Παγκόσμιο για να κάνης απλά “καλή εμφάνιση” (σε σχέση με τις δυνατότητές σου), ούτε για να δώσης τον καλύτερο εαυτό σου, αλλά για να τον υπερβής! Το ίδιο ισχύει και για υπουργούς, δημόσιους λειτουργούς, πρωθυπουργούς κλπ. Το να κάνη κάποιος τη δουλειά του καλά δεν είναι αρκετό σε συνθήκες κρίσης ή Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πάρτε το απόφαση!
Τώρα, για να είμαστε σοβαροί, δεν έχουμε την απαίτηση να κερδίσουνε το κύπελλο, ούτε καν να προκριθούν στον επόμενο γύρο (που μάλλον θα είναι …ντονέρ). Ούτε έχουμε ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες των παικτών. Οταν πας στο Παγκόσμιο όμως, η απαίτηση είναι να δώσης τα πάντα, ακόμη κι’αυτά που δεν έχεις (όπως όταν πάμε διακοπές και ξετινάζουμε τις πιστωτικές κάρτες)! Ετσι αγωνίζονται οι αθλητές κι’όχι οι …Καραγκούνηδες (με τον εξυπναδακισμό και το συνεχές πέσιμο μήπως και πάρη φάουλ)! Να παίξουνε με πάθος, με όρεξη, τιμώντας τη φανέλα που φοράνε και τη χώρα που τους έδωσε την τιμή να την εκπροσωπούν! Ας χάσουνε στους άλλους δύο αγώνες, αλλά να χάσουνε ως Ελληνες, όπως τους είπε ο Ρεχάγκελ λίγο πριν τον νικηφόρο αγώνα με τη Γαλλία στο Πανευρωπαϊκό του 2004. Να δώσουνε την ψυχή τους, τα αποθέματα ενέργειας που δεν ήξεραν ότι είχαν (δεν μιλάμε για φυσικό αέριο βέβαια), να μας συγκινήσουν, να υποκλιθούμε στον αγώνα τους και να χαρούμε ή να δακρύσουμε μαζί τους. Αυτή την ομάδα θέλουμε να δούμε αύριο εναντίον της Ιαπωνίας και στον επόμενο αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού που ουδεμία σχέση έχει με την Ακτή της Αρβανιτάκη! Χρειάζεται προσοχή και συγκέντρωση!
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
