Του Δημήτρη Ρομποτή*
Την περίοδο που νοτιοαμερικανοί συγγραφείς, προεξάρχοντος του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκεζ, ανέπτυσσαν τον Μαγικό Ρεαλισμό, ένα εκφραστικό μέσον που έδωσε φτερά στην παγκόσμια λογοτεχνία, η εν Αμερικές ελληνική …ωμογένεια έθετε τις βάσεις και ανόρθωνε το παραγκοειδές οικοδόμημα του …Μαγειρικού Ρεαλισμού επί του οποίου απειράριθμες οργανωτικές πρωτοβουλίες ασκήθησαν και προσετέθησαν υπό την μορφήν αυθαιρέτων μπαλκονιών και επεκτάσεων προς …τα κάτω! Το ΣΑΕ, για παράδειγμα, απετέλεσε την κορωνίδα κι’ως εκ τούτου το υπόγειον (όχι το απόγειον) του οικοδομήματος που κι’αν δεν υπάρχη ως υλική οντότης υποβόσκει (όταν δεν βόσκει στην κυριολεξία) σε κάθε μορφή κοινοτικής ή αγελαίας, όπως είναι ο ακριβέστερος όρος, εκφράσεως. Μ’άλλα λόγια η μαγειρική δραστηριότης και το τάισμα, έστω με ντολμάδες τενεκέ και λίγο ταγκιασμένο τουρσί μη περιοριζόμενο κατά τας περιόδους των νηστειών, έγινε το μέσον και ο στόχος, το ταξίδι και η Ιθάκη, το βρακί και ο κώλος!
Υστερα από χρόνια κοινωνιολογικής και υγειονομικής μελέτης, ιδιαίτερα σε περιόδους κατά τις οποίες παρετηρήθησαν εξάρσεις μαζικών συνεστιάσεων (Μακεδονικό κλπ.), έχω καταλήξει στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι ο Μαγειρικός Ρεαλισμός έχει τις ρίζες του όχι απαραιτήτως στα εστιατόρια, χώρος πρωίμου εντρυφήσεως της πλειοψηφίας των νεοφερμένων ομογενών – εμού μη εξαιρουμένου – αλλά στις πάσης μορφής εκδηλώσεις όπου το φαϊ, ανεξαρτήτου ποιότητος ή ποσότητος, είναι ο κύριος λόγος για τον οποίον διοργανώνονται. Θέλετε να είναι το κατοχικό σύνδρομο στέρησης και πείνας, το μετεμφυλιακό κυνήγι του κοψιδιού, η εξιδανίκευση του ψωμοτυριού και εν συνεχεία η ψυχολογικά τραυματική απαγκίστρωση εξ αυτού με τον εθισμό στα σάντουιτς, τα «κολντ κατς» και τα αυγά μάτια «όβερ ίζυ» επί καθημερινής βάσεως, το βέβαιον είναι ότι η ομογένεια, «γουέν ιτ καμς του φουντ», συμπεριφέρεται σαν να είναι ακόμη λιμασμένη (μιλάμε για εκδηλώσεις «χάρντ κορ» ελληνόφωνης …ωμογένειας, όχι αμερικανοπαρμένων σαλονοφρόνων, για αυτές θα μιλήσωμε άλλη φορά)! Παρατηρήστε, όταν σας δωθή η ευκαιρία, και τις πλέον καλοντυμένες των κυριών, παραφορτωμένων με κοσμήματα σαν κουρσάρικες γαλέρες μετά από επιδρομή, καθώς πέφτουν με γυαλισμένο από τη λύσσα μάτι στους μπουφέδες, παρακάμπτοντας ουρές, μαχαιροπήρουνα, καλούς τρόπους, και θα δήτε ότι εμπειρικώς τουλάχιστον έχω δίκιο!
Βεβαίως, δεν θα πρέπη να διαφεύγη του στοχασμού μας και το στοιχείον της «πενταρολαγνείας» από το οποίον εμφορούνται και οι δικοί μας ομογενείς χωρίς ωστόσο να το έχουν δημιουργήσει. Πρόκειται για επίκτητο νόσημα και αφορά στην αίσθηση ότι κάτι που σου δίνεται τσάμπα πρέπει να το βουτάς στον υπέρτατο βαθμό, μέχρι σκασμού, όχι τόσο επειδή το χρειάζεσαι, όσο καθ’υποταγήν στο αρχέγονο αρπακτικό ένστικτο, ή απλά για να πάρουν οι άλλοι λιγότερο! Αν έχης δε, πληρώσει και είσοδο στην εκδήλωση, τότε δικαιούσαι, ηθικά, να φας και τα πιάτα! (Χωρίς να σε δούνε, βουτάς κάτι και για το σπίτι. Επαναδιευκρινίζω, όχι γιατί το χρειάζεσαι, «μπατ φορ δε σέικ οβ ιτ»!)
Αν και οι παρατηρήσεις μου είναι μακρόθεν, εν Ελλάδι ομοίως ο Μαγειρικός Ρεαλισμός έγινε κυρίαρχο εκφραστικό μέσον με αποκορύφωμα την αστακομακαρονάδα η οποία απετέλεσε μέχρι και προ τετραετίας καθολικά ορθόδοξο πολιτιστικό αγαθό κι’όχι απλά καθώς πρέπει έδεσμα, εξοβελίζοντας το σουβλάκι/γύρο με πίτα στον περιθωριακό χώρο των Αλβανών και άλλων μεταναστών που όπως και εκατομμύρια επισκεπτών πριν απ’αυτούς γνώρισαν την Ελλάδα από τα εστιατόριά της κι’όπως ήταν επόμενο τη σιχάθηκαν!
Σίγουρα, χρήζει περαιτέρω μελέτης το φαινόμενο, τα όποια συμπεράσματα επί του παρόντος δεν μπορεί να είναι επιστημονικώς τεκμηριωμένα διότι βασίζωνται σε σχετικώς …αμελέτητα δεδομένα. Ωστόσο, φρονώ ότι είναι απαραίτητη η σπουδή του θέματος, διότι όπως λένε και οι διαιτολόγοι, είμαστε ό,τι τρώμε και όπως το τρώμε, προσθέτω εγώ. Οι κοινωνιολογικές προεκτάσεις των αποτελεσμάτων μπορούν να παίξουν ρόλο καταλύτη ή να αποβούν καταλυτικές (δεν είναι το ίδιο και το αυτό) για την εν γένει διακρίβωση του μονίμου ζητούμενου που δεν είναι άλλο από την εδώθε κακείθεν συλλογική μας ταυτότητα χάρη της οποίας και σε συνδυασμό με τη σωτηρία του Ελληνισμού (από εμάς τους ίδιους) μεγατόνοι φαγητού έχουν καταναλωθεί σε κοκτέιλ ή σιτ ντάουν ντίνερς!
Εκτός κι’αν ο Μαγειρικός Ρεαλισμός είναι άλλη μιαν ουτοπία, σαν την Ελλάδα των διαφημίσεων του ΕΟΤ και τα “χάι κλας” ελληνικά εστιατόρια στην Αστόρια …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Συγχαρητήρια συμφωνώ απολύτως (( Παρατηρήστε, όταν σας δωθή η ευκαιρία, και τις πλέον καλοντυμένες των κυριών, παραφορτωμένων με κοσμήματα σαν κουρσάρικες γαλέρες μετά από επιδρομή, καθώς πέφτουν με γυαλισμένο από τη λύσσα μάτι στους μπουφέδες, παρακάμπτοντας ουρές, μαχαιροπήρουνα, καλούς τρόπους, και θα δήτε ότι εμπειρικώς τουλάχιστον έχω δίκιο))