Του Δημήτρη Ρομποτή*
Δεν αποτελεί διεστραμένο ξέντωμα φευγάτης πολιτικής φαντασίας το συμπέρασμα ότι το μάτσο (η δέσμη παραείναι «νεοφιλελέ» όρος στον ρετρό μεταμοντερνισμό των οπαδών) συνιστωσών που συνθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε ξεκάθαρη νίκη στις προχτεσινές αμερικανικές εκλογές! Τα κοινά είναι τόσα πολλά και φαεινά δια γυμνού οφθαλμού που απορώ γιατί ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν πήραν σβάρνα τηλεοράσεις και ντουντούκες να διαλαλήσουν τον θρίαμβο! Κατά αρχάς, μόνο ένα τρίτο των εγγεγραμμένων φηψηφόρων προσήλθαν στις κάλπες (δεν μιλάμε για αυτούς που έχουν μεν το δικαίωμα και δεν είναι καν εγγεγραμμένοι). Το «ρεύμα» δηλαδή που είχε το Κόμμα του Τσαγιού (Μίμης Πλέσσας, «αγαπώ το τσάι») κατάφερε ουσιαστικά να ανακόψη την ίδια την εκλογική διαδικασία, με αποτέλεσμα στα κατακάθια το μεγαλύτερο μέρος να είναι δικοί του ψηφοφόροι. Βοήθησε βέβαια και η σπουδή των κατά τόπους ρεπουμπλικανικών επιτροπών να ζητείται σώνει και καλά ταυτότητα σε όσους θα ψήφιζαν με συνέπεια φτωχοί κι’αγράμματοι να μείνουν έξω, όπου υπήρχε περίπτωση να κάνουν ζημειά.
Θα μου πείτε τώρα, και πού είναι, φωστήρα μου, τα ηλίου φαεινότερα κοινά μεταξύ του Κόμματος του Τσαγιού και του ΣΥΡΙΖΑ που από πλευράς ροφήματος τουλάχιστον ανήκει στη συνομοταξία των φρέντο, καπουτσίνο, άντε και κάνα φραπέ για τους παλιότερους; Πρώτα πρώτα με το συνεχές μπαράζ απειλών, ταραχών και εν γένει την προγραμματική άρνηση να συζητήσουν οποιαδήποτε πιθανότητα συμβιβασμού με την άλλη πλευρά, επί παντός επιστητού, δυναμιτίζουν το πολιτικό (τρόπος του λέγειν) κλίμα, με αποτέλεσμα ο πολύς κόσμος, συνήθως αυτοί που σέβονταί τον εαυτό τους να μένουν εκτός εκλογικής διαδικασίας. Στις πρόσφατες ευρωεκλογές το ποσοστό αποχής ξεπέρασε το 40%, πρωτοφανές για μια χώρα σαν την Ελλάδα, οι κάτοικοι της οποίας λυσσάνε για εκλογές από τα μαθητικά κιόλας χρόνια. Προχτές εδώ είχαμε αποχή γύρω στο 70% που σημαίνει ότι αν και βρίσκεται σε καλό δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ έχουν αρκετό δρόμο να καλύψουν αν θέλουν να παραμείνουν σε συναγωνίσιμο επίπεδο.
Ελα άλλο κοινό σημείο μεταξύ Κόμματος του Τσαγιού και “αριστερών” συνονθυλλευμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι προκύπτουν και εμφανίζονται ως κινήματα εκ του λαού και πως κόπτονται για τα άγια και άχραντα συμφέροντά του, αλλά καθ’δοόν κύριοι χρηματοδότες ή υποστηρικτές αναλαμβάνουν τεράστεια, ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα (Tσίι Πάρρυ) – άλλοτε φανερά κι’άλλοτε λιγότερο φανερά (στην περίπτωση του ΚΚΕ και οι ίδιες οι ΗΠΑ, συν το εν είδη μαφίας χρήμα υπό τη μορφή προστασίας σε επιχειρηματίες από τους «διαδηλωτές» του κόμματος. Αν τολμούν ας ανοίξουν τα κιτάπια τους και ο κόσμος θα φρίξη! Πιο εύκολο όμως είναι να κάνη χαρακίρι με κονσερβοκούτι ο Κουτσούμπας, παρά να γίνη κάτι τέτοιο).
Αναφορικά με το Κόμμα του Τσαγιού, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, το χρήμα πέφτει από τους αδελφούς Κωχ (καμμία σχέση με τη Μαρίζα Κωχ, παρότι και στις δύο περιπτώσεις το επίθετο είναι ολλανδογερμανικής προελεύσεως) και μερικούς άλλους που συμμερίζονται τα σχέδιά τους για πλήρη άλωση του δημοκρατικού πολιτεύματος εκ των έσω, δια του λαού δηλαδή που στη λαϊκίστικη εκδοχή του είναι παραδοσιακά και κατά κανόνα μαλάκας.
Οσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ, εκεί κάποια προσχήματα μένουν (ακόμη), αλλά δεν δυσκολεύονται να πέσουν όταν τα πράγματα «σοβαρεύουν» και τα «στέικς» παραείναι μεγάλα για να αφεθούν σε συμπαθητικές μεν, εκτός τόπου και χρόνου δε, θεωρήσεις τύπου Γλέζου. When it’s time for business, τον λόγο έχει η κα. Δούρου με τη μεταθατσερική μαγκιά της και οι συν αυτή. Οχι, παίζουμε …
Δεν εξαντλούνται φυσικά οι ομοιότητες μεταξύ των δύο «κινημάτων», ο δικός μου χώρος και η υπομονή φτάνουν στο τέλος τους. Ωστόσο, το «φαινόμενο» να ποδηγετήται και εν συνεχεία να χρησιμοποιήται ο λαϊκισμός ως αιχμή του δόρατος από παρασκηνιακά οικονομικά συμφέροντα με στόχο τη «λαϊκή» κατάλυση της οικονομικής και της δημοκρατικής διαδικασίας δεν είναι ούτε καινούργιο κι’ούτε τελειώνει με το «Τίι Πάρτυ» και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μην ξεχνάμε ότι ο ρωμαιοκαθολικισμός, ο φασισμός, ο ναζιμός, ο εφαρμοσμένος κομμουνισμός (πόσα δάνεια είχαν σκάσει στους «επαναστάτες» Αμερικανοί τραπεζίτες;) και γενικά όλοι οι ολοκληρωτισμοί κάπως έτσι ξεκίνησαν. Και επειδή δεν μαθαίνουμε από την ιστορία, είμαι εξαιρετικά ανήσυχος για την Αμερική. Η Ελλάς τρομάζει λιγότερο διότι κατοικούμενη από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου βρίσκει τον τρόπο να γελοιοποιή τα πάντα και να βγάζη άχρηστο ο,τιδήποτε θα μπορούσε να δουλέψη αλλαχού. Κάπως έτσι είχε γίνει και με τον Ντέταρι …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Το θέατρο σκιών (σύγχρονη πολιτική, επιβεβαιωτική δημοσιογραφία, επίσημη διανόηση, καθεστωτική ακαδημία, επαγγελματική ιερουργία, μη επώδυνες τέχνες, Καραγκιόζης κλπ) λέγεται έτσι διότι οι ήρωές του μπορούν να φανούν μόνο ως σκιές του εαυτού τους …
