Πού θα βρούνε καλύτερους …μαλάκες;

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Ηρθε και ο Δεκέμβριος, ο 10κατος και τελευταίος μήνας του Ρωμαϊκού ημερολογίου (από το ελληνικό «δέκα») και ο 12ατος και τελευταίος του Γρηγοριανού που χρησιμοποιούμε έτι σήμερον. Μου θυμίζει ο Δεκέμβρης την Ελλάδα της πάλαι ποτέ Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος: Είτε 10η ήταν ή 12η μετά την προσχώρηση Ισπανίας και Πορτογαλίας, πάντα τελευταία ήταν! Κι’ύστερα τολμούν οι Γερμαναράδες να κατηγορούν τους συνέλληνας του εθνικού (νυχτερινού) κέντρου ότι δεν έχουν συνέπεια, σταθερότητα κλπ. Μα, καλά, στραβοί είναι; Αφού και σήμερα που η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει καμμιά 30αριά χώρες, η Ελλάδα πάλι τελευταία είναι! Τί θέλουν δηλαδή, να βγη τελείως έξω;

‘Η μήπως αυτό θέλουν; Διότι αν κάτι τέτοιο ισχύη, ποιά άλλη χώρα θα κρατήση και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα την τελευταία θέση; Εύκολο είναι να βρεθή τέτοιος πρόθυμος και συνεπής ουραγός που να θεωρή τον πάτο κεκτημένο και την εκατέρωθεν κοροϊδία πολιτική; Αν ψάχνουν για άλλους μαλάκες οι βορειοευρωπαίοι δύσκολα θα βρουν καταλληλότερους από τους Ελληνες κι’αν δεν το έχουν καταλάβει ακόμη είναι γιατί οι ίδιοι παραμένουν δύσπιστοί ως προς τις απύθμενες δυνατότητες της ελλαδικής αυτοκαταστροφικής μανίας!  Και επειδή οι υπόλοιποι των Ευρωπαίων δεν θα ξυπνήσουν μόνοι τους, επιβάλλεται η ίδια η Ελλάς να τους το υπενθυμίζη σε κάθε περίπτωση, μάλιστα καλό θα ήταν μέσω της εκστρατείας του ΕΟΤ και όχι μόνο, κεντρικό σύνθημα να προβάλη το εξής: «Είμαστε οι μαλάκες που χρειάζεστε! Κρατήστε μας και δεν θα χάσετε (κι’αλλα)!»

Αυτή τη γλώσσα μπορούν να την καταλάβουν οι τεχνοκράτες, αλλά και οι αφιονισμένοι από την κοινή λογική των πραγμάτων λαοί που γυροφέρνουν στη ρουτίνα τους όπως τα ψάρια στις γυάλες χωρίς να δυσανασχετούν από την όποια μονοτονία. Βρέθηκαν εντός and they make they best out of it, not off it! Ακόμη και οι εντός, εκτός και επί τα αυτά Βρετανοί, κατανοούν τις συνθήκες και αφήνουν στον Φάραντζ να το παίζη μαλάκας χωρίς να τον ενθαρρύνουν ή να τον αποθαρρύνουν, χαρακτηριστικά αγγλική στάση, σου λέει ας έχωμε όλα τα «όψιονς» ανοικτά και ό,τι κάτση …

Εκτός όμως του Φάραντζ, έχουμε και το «Ποδέμος» στην Ισπανία που ανταγωνίζεται τους δικούς μας (εντός του συστήματος) «αντιστασιακούς» και ως είθισται αν οι τεχνοκράτες βορειοευρωπαίοι πάρουν κάποιους από τον νότο σοβαρά, αυτοί δεν θα είμαστε εμείς. Ξεχάστε λοιπόν τα ψευτονταηλίκια και τη δημιοσιοϋπαλληλική «αγωνιστικότητα» διότι εδώ δεν εκβιάζετε άλλους Ελληνες οι οποίοι είναι αποδεδειγμένα του χεριού σας, αλλά ξένους που δεν μασάνε από «σύγχρονο» ελλαδικό «κινηματογράφο» της μονίμως αδικημένης κλαψωμουνίασης. Θα σας βάλουν τα δύο ποδάρια σε ένα παπούτσι και θα σας πείσουν ότι δύο πόδια είναι άχρηστα σε κάποιον που δεν έχει μάθει να χρησιμοποιή ούτε το ένα. Η χρησιμοθηρία αποτελεί την πεμπτουσία αυτού του πολιτισμού που λιγουρευόμαστε περίκαυλοι βλέποντας μόνο τη βιτρίνα και φτιαχνόμαστε στη σκέψη ότι γίναμε κομμάτι του. Ναί, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι’αυτοί που τις πληρώνουν το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς που τις εξάγουμε.

Αδιαμφισβήτητα, ο μόνος ρεαλιστικός και κοινά αποδεκτός ρόλος για τον σύγχρονο Ελλαδίτη στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και στην παγκόσμια σκηνή, είναι αυτός του μαλάκα και καλά θα κάνη να μάθη να τον παίζη αγόγγυστα για να μην ενοχλή και τους διπλανούς …

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: Πέρασε και η  Ημέρα των Ευχαριστιών, η μόνη κατά την οποία γινόμαστε «τουρκοφάγοι» χωρίς τον φόβο να μας κόψουν τον κώλο οι vice squads του πολιτικώς ορθού … Η γαλοπούλα (turkey) στα αγγλικά, πήρε το όνομά της από τους …Οθωμανούς/Τούρκους στρατιώτες οι οποίοι ήταν πλουμιστοί, χρυσοποίκιλτοι και χρωματοστολισμένοι σαν γύφτικα σκεπάρνια. Επειδή η γαλοπούλα και ιδιαίτερα ο γάλος όταν κορδώνεται και φουσκώνει τα φτερά του μοιάζει με πασά και το λιγότερο βεζύρη, η έμπλεη ειρωνίας αγγλοσαξωνική φαντασία ονόμασε το πουλί «Τούρκο». Είναι επίσης και μια γιορτή κατά την οποία ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος δεν ακούγεται κανίβαλος στους ιστορικώς ασχέτους  …