Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με κλειστές τράπεζες, τον τουρισμό να έχη δεχτεί καίριο πλήγμα εν μέσω σαιζόν, τον κόσμο να μην μπορή να αποσύρη τις καταθέσεις του (πλην 60 Ευρώ ημερησίως), τους συνταξιούχους να στήνωνται στις γραμμές για ένα μέρος των απολαβών που δικαιούνται, την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα να είναι στα τελευταία της, δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να βιάζεται για λύση ή τουλάχιστον να αναλάβη κάποιες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση αντί να είναι οι “τρομοκράτες” δανειστές αυτοί που θέτουν εκ νέου τα χρονοδιαγράμματα; Ακόμα κι’αν μπλοφάρουν, ακόμα κι’αν εκβιάζουν οι «Ευρωπαίοι» (έτσι τους λένε εδώ, στην Ελλάδα, αναγνωρίζοντας εμμέσως ότι οι Ελληνες δεν είναι Ευρωπαίοι) δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να έχη την ύστατη έστω ώρα, πρωτοβουλία των κινήσεων – στον βαθμό που της επιτρέπουν οι συνθήκες όπου η ίδια οδήγησε εαυτήν και τη χώρα – με άξονα τη λύση που επιθυμεί; Ακόμη και στην περίπτωση de facto εξόδου από την ευρωζώνη την Κυριακή, πού είναι το επιτελικό σχέδιο βάση του οποίου θα ανακρουστή ή θα απορροφηθή η πολύ πιθανή αυτή εξέλιξη με τις λιγότερο επώδυνες συνέπειες; Αντ’αυτών, είδαμε τους κ.κ. Τσίπρα και Τσακαλώτο να προσέρχωνται στις Βρυξέλλες κομίζοντας τίποτα νεώτερο πλην των ενδυμάτων τους και το «συντριπτικό» αποτέλεσμα του Οχι που είναι ήδη «old news». Χώρια που πρώτη από όλους η κυβέρνηση αγωνίζεται να το ξεφορτωθή αφού πλέον δεν το χρειάζεται και μόνο προβλήματα μπορεί να της δημιουργήση από δω και πέρα.
Ο λόγος για τον οποίον οι κυβερνώντες άγονται και φέρονται κατ’αυτόν τον τρόπο είναι ότι τα έχουν χαμένα και δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν τις συνέπειες των μέχρι τώρα επιλογών ή μη επιλογών τους. Ενώ διαθέτουν τη δυνατότητα, όπως φάνηκε, να κουμαντάρουν με σχετική άνεση το «πόπολο» εντός, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν συντεταγμένα σοβαρούς ανθρώπους εμφανίζονται σαν ημιάσχετα μαθητούδια που ντύνουν τη θρασυδειλία τους με τον αγραβάτωτο μανδύα μιας «λεβεντιάς» που ουδείς εκ των συνομιλητών τους δύναται να αναγνωρίση. Παρά την αποχώρηση/αποπομπή Βαρουφάκη, η σοβαρότητα δεν θα αποκατασταθή, διότι, αφενός ποτέ δεν υπήρξε, κι’αφετέρου δεν ήταν πρόβλημα ενός προσώπου, όπως πολλοί, ανάμεσά τους και ευφυείς αναλυτές, πίστεψαν. (Χώρια που ήταν λάθος, γιατί δεν αλλάζεις άλογο στη μέση της κούρσας, αλλά αυτό σηκώνει άλλη συζήτηση.) Η έλλειψη σοβαρότητας και υπευθυνότητας αποτελεί συνολικό πρόβλημα αυτής της κυβέρνησης και θα ήταν παρά φύσιν να απαιτούσαμε από την κότα να γίνη κόκκορας. «Τα παιδιά» νομίζουν ότι η διακυβέρνηση είναι κάτι σαν τηλεοπτική σειρά της πρώιμης Πασοκικής ΕΡΤ ή συνδυασμός ελληνικών ταινιών «αγωνιστικού» χαρακτήρα με τα δικά τους, ιδιότυπα «χάπυ έντ» τα οποία εκφράζουν τον όποιο ιδεολογικό στόχο, αγνοώντας τα θύματα στη μέση του «αγωνιστικού» θριάμβου.
Βέβαια και ως προς αυτό «ιμιτασιόν» είναι, αφού η δική τους «αγωνιστικότητα» είναι «ροκ εν ρολ» όπως είχε πει σε μια συνέντευξή της παλιότερα η κα. Δαμανάκη, εκ των κυρίων εκφραστών της χαϊδεμένης, επαγγελματικής αριστεροφροσύνης η οποία ανέλαβε από τον περασμένο Γενάρη να αποκαταστήση την «αξιοπρέπεια» και «περηφάνεια» της χώρας απαιτώντας κι’άλλα δανεικά χωρίς όρους επειδή ο κ. Γλέζος μπορεί να απαγγέλη εδάφια στα αρχαία ελληνικά και λατινικά που ο μέσος Ελλην «αγωνιστής» όχι μόνο δεν καταλαβαίνει αλλά έχει περιφρονήσει επί μακρόν και επί ιδεολογικής βάσεως.
Θά’θελα, πριν κλείσω, για σήμερα όχι ως άνδρας, να επισημάνω και το ενθαρρυντικό γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ψηφοφόρων δεν έπεσε στην παγίδα του δημοψηφίσματος. Μόλις κάτι παραπάνω από 50% πήγε στις κάλπες που σημαίνει, συν τοις άλλοις, ότι το «θριαμβευτικό» ποσοστό του Οχι είναι πολύ μικρότερο. Η «κριτική μάζα» που υπόσχεται κάτι καλό για τη χώρα δεν είναι το ποσοστό αυτών που ψήφισαν Ναί η Οχι, αλλά το πολύ μεγαλύτερο που κάθισε σπίτι του, χωρίς καμμία διαφήμιση ή προτροπή από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης. Είναι αυτοί που ήδη ανασκουμπώνονται για να αναλάβουν την ουσιαστική πλευρά της ανασυγκρότησης της χώρας από την Κυριακή και μετά, ανεξαρτήτου «λύσης» ή «συμφωνίας». Ας ελπίσουμε ότι από τις δικές τους τάξεις θα προκύψουν και οι νέοι ηγέτες που θα οραματίζονται ξύπνιοι αντί να ονειρεύονται μαστουρωμένοι, αν και αναγνωρίζω πλήρως τη συμβολή των δευτέρων στα γράμματα και τις τέχνες, ιδιαίτερα στο ροκ εν ρόλ που λέει και η κα. Δαμανάκη, καρτερικά υπομένουσα τη μουχλιασμένη συντηριτικούρα των Βρυξελλών με τους παχυλούς γραφειοκράτες και τους ακόμη πιο παχυλούς μισθούς …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Rose early this morning to watch the proceedings of the 28-member European Parliament in Strassburg. To my consternation, the performance of Premier Tsipras was unsatisfactory, proposing no concrete reforms, using his chance to persuade and convince as an opportunity to mouth platitudes and a forum for another unconvincing campaign statement. Clearly, he is surrounded by world-class class where Tsipras is a slow, unwilling learner out of his league! My disappointment in the Tsipras performance is the more keen and duplicated by the twin parrots on Mega Koinonoia who reflexively, perhaps in fear for the consequences flowing from the groundless charges that they are partisan propagandists, play the nationalist card, giving their prime minister a pass when they must be more penetrating commentators. Increasingly, the realization is more viable that the great failure of our time is in sight and that a Grexit may indeed be inexorable!