Essay

Ούτε “γερμανοτσολιάδες”, ούτε “εθνομηδενιστές”!

By September 26, 2018 No Comments

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Μην τολμήση κανένας πούστης να με αποκαλέση, δημοσίως ή ιδιωτικώς, “δημοσιογράφο” διότι θα γίνη της πουτάνας! Δεν θα ξέρη πού να κρυφτή από αυτά που έχει να ακούση! Είμαι τραγουδιστής και μάλιστα του εντέχνου με λίγη δόση ελαφρολαϊκού για να πηγαίνω με όλα όπως ο Χούλιο Ιγκλέσιας! Δεν έχει σημασία αν δεν έχω τραγουδήσει ποτέ μου, στην ελληνόφωνη …ωμογένεια, όπως και στην Ελλάδα, είσαι ό,τι δηλώσεις όχι ό,τι πραγματικά είσαι και εδώ που τα λέμε κάπως δικαιολογημένα, διότι πώς να δηλώσης ότι είσαι …ζώο αν είναι να δηλώσης αυτό που πραγματικά είσαι;

Ο χώρος μας που εν αντιθέσει προς την Ελλάδα δεν είναι χώρα (σάματις είναι η Ελλάδα; Χωράφι ξέφραγο) έχει γεμίσει δημοσιογράφους, τόσους πολλούς που τους πατάς στον δρόμο. Δεν μπορείς να καθίσης ήρεμα κάπου να απολαύσης τον μακιάτο σου, να διαβάσης τo kindle σου και να χαζέψης τις περιφέρουσες σερβιτόρες και τσουκ, πετιέται ο δημοσιογράφος όχι σαν τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου, με αξιώσεις ανάκτησης χαμένου μεγαλείου δηλαδή, αλλά σαν πούτσα από βρακί θρασυτάτου νεανίου και σού’ρχεται να ξεράσης! Εχω λοιπόν άδικο αν κυκλοφορώ και συστήνομαι ως τραγουδιστής; Αυτή η μόδα έχει περάσει κάπως. Μένει ως η μία συνιστώσα του διδύμου τραγουδιστές-δημοσιογράφοι η οποία σώζει κάτι από τη χαμένη αξιοπρέπεια της …νύχτας. Οπως και στην πολιτική, το μη χείρον βέλτιστον.

Τώρα που τα είπα και ξεθύμανα, μπαίνω στο κυρίως θέμα που δεν είναι άλλο από τη λύσσα, τη σπουδή ταμπελοποίησης που έχει γίνει πλέον ο κανόνας στον δημόσιο λόγο, εδώθε κακείθεν του Ατλαντικού. Δεν μπορεί να γίνει πλέον συζήτησις, έτσι και βρεθούν στον ίδιο χώρο εκπρόσωποι αντιθέτων – έτσι νομίζουν τουλάχιστον – ρευμάτων, τα πνεύματα ανάβουν, τα μάτια γουρλώνουν, οι φωνητικές χ(π)ορδές πρήζονται από το βέλασμα, τα χέρια απειλητικά υψώνονται σε διδακτικό, την καλυτέρα των περιπτώσεων, ύφος ή σε απειλητικό, την πλέον συνηθισμένη. Στην Ελλάδα που ως μικρά και χαριτωμένη χώρα τα στραβά κι’ανάποδα φαντάζουν ακόμη μεγαλύτερα οι ταμπέλες του “μειοδότη”, “προδότη”, “γερμανοτσολιά”, “εθνομηδενιστή”, “Βούλγαρου” κλπ. έχουν γίνει ψωμοτύρι. Η χώρα που καυχιέται πως γέννησε τη δημοκρατία (μέγα ψεύδος) δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της αν είναι κανείς να της θίξη τα κατά περίπτωση στερεότυπα. Εχει γίνει το πλέον “παπικό” κράτος του ανεπτυγμένου κόσμου με τη διαφορά ότι δεν υπάρχει ένα μονοπώλιο στην “αλήθεια” αλλά πολλά, αναλόγως και των τάσεων που ανακύπτουν στο Διαδίκτυο ή έντυπα της κακιάς ώρας.

Κι’όμως, πόσα “εθνικά” θέματα (με ποια κριτήρια αλήθεια, και ποιός τα τα θέτει, διότι κατ’εμέ εθνικά θέματα με σειρά προτεραιότητος είναι η παιδεία, η δημόσια υγεία και η υπογεννητικότητα) θα είχαν αντιμετωπιστεί καλύτερα ή δεν θα υπήρχαν καν, εάν φωνές της σύνεσης ή έστω εκ διαμέτρου αντίθετες έβρισκαν χώρο στη δημόσια σφαίρα; Πόσες εθνικές καταστροφές θα είχαμε γλυτώσει εάν ακούγαμε επιχειρήματα και όχι κραυγές κατ’αποκλειστικότητα; Σε μια δημοκρατία που στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό της, κυρίως στα εκάστοτε εθνικά θέματα είναι αναγκαίο να υπάρχουν και να ακούγωνται “αιρετικές” απόψεις ειδάλλως δεν μπορεί να γίνη συζήτηση ούτε και η απαραίτητη σύνθεση, εκ των ουκ άνευ στον σύγχρονο κοινοβουλευτισμό, στις όποιες αποφάσεις και την εφαρμογή τους.
Θα μου πείτε ότι υπάρχουν πολλά ελυφρυντικά, το κλίμα είναι δηλητηριασμένο, ο λαός αισθάνεται ταπεινωμένος, δεν πάει άλλο με την κοροϊδία κλπ. Ελαφρυντικά όμως υπάρχουν και σε κάθε έγκλημα. Σε καμμία περίπτωση τα όποια ελαφρυντικά δεν μπορούν να αιτιολογήσουν τον παραμερισμό αντίθετων απόψεων ή την κατηγοριοποίησή τους a priori σε “προδοτικές” ή “εθνικά επιζήμιες”. Εκτός αν δεχόμαστε ως ανεκτή κατάσταση τη σχεδόν δημοκρατία η οποία αποτελεί πρελούδιο του αυταρχισμού, σε οποιαδήποτε μορφή του.

Ούτε το γεγονός ότι κάποιοι ή κάποιες ομάδες σκέψεις χρηματοδοτούνται από …αλλόγρια συμφέροντα (πάντα γινόταν και θα γίνεται αυτό) δικαιολογεί τη συλλήβδην καταδίκη. Ακόμη κι’αυτού του είδους οι “στρατευμένες” θέσεις έχουν την αξία τους γιατί φωτίζουν στεγανά κι’αποκαλύπτουν προθέσεις. Ενίοτε ανοίγουν και τα μάτια γιατί δείχνουν πώς σκέφτονται αυτοί που η χώρα έχει ανάγκη και στους οποίους προσβλέπει ενδεχομένως για βοήθεια σε μια δύσκολη στιγμή. Εάν πάλι υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις που φανερώνουν χρηματισμό, τότε ας γίνη επίσημη καταγγελία. Με ενδείξεις και γενικότητες δεν στοιχειοθετούνται κατηγορίες μόνο συκοφαντίες …

*Ο Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει λαϊκός τραγουδιστής με έδρα τη Νέα Υόρκη.

ΥΓ: 1) Προσοχή: αυτό το κείμενο πρέπει να το στείλετε τουλάχιστον σε δύο άτομα! Κάποιος που το έκανε, διορίστηκε η γυναίκα του στο δημόσιο. Ενας άλλος που δεν το έστειλε, η γυναίκα του έγινε μέλος της …Φιλοπτώχου!

Contact

NEOhellenika

Demetrios Rhompotis, Publishing Committee Chairman of NEO Magazine