Του Δημήτρη Ρομποτή*
Με τις διάφορες παπαριές, αμέλησα να αναφερθώ στο Κυπριακό, το μόνο κατά τη γνώμη μου εθνικό θέμα όπως έχουμε φτάσει να αντιλαμβανόμαστε τα εθνικά θέματα (αυτό σηκώνει πολλή συζήτηση γιατί ο όρος “εθνικά θέματα” είναι κλισέ). Πρόκειται για ξεκάθερη περίπτωση εισβολής και κατοχής ανεξαρτήτου κράτους από γειτονική χώρα και το κράτος αυτό τυγχάνει να είναι ελληνικό ως προς την ταυτότητά του για αυτό και μας ενδιαφέρει αμεσότερα. Ο μόνος ίσως που δεν βλέπει το πρόβλημα ως εισβολή και κατοχή είναι ο κ. Ηρακλείδης ο οποίος δικαιολογεί ουσιαστικά την επέμβαση των Τούρκων ως αποτέλεσμα καταπίεσης και εγκληματικών ενεργειών των Ελληνοκυπρίων εις βάρος των Τουρκοκυπρίων. Οχι ότι δεν υπήρξαν, αλλά έκτροπα έγιναν εκατέρωθεν και σε τελική ανάλυση τα όποια ελαφρυντικά δεν αναιρούν το έγκλημα που εν προκειμένω είναι, είτε αρέσει είτε όχι, εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο!
Πάει να περάση σχεδόν μισός αιώνας από τα τραγικά γεγονότα του ’74 και μια πιθανή λύση με επανένωση της χώρας, έστω και στη χείριστη μορφή διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας, χρόνο με τον χρόνο φαινόταν να απομακρύνεται μέχρι που, ώ του θαύματος!, προέκυψαν ενδείξεις για τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου! Ξαφνικά η Τουρκία άρχισε να μιλάη για λύση κι’όχι για δύο ξεχωριστά κράτη, λέγοντας ότι ο ορυκτός πλούτος του ελεύθερου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας ανήκει σ’όλους τους Κύπριους. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τα κατεχόμενα κι’απορώ γιατί κανείς δεν της το υπενθύμισε…
Υπάρχουν φυσικά επιμέρους διαφοροποιήσεις και σκαμπανεβάσματα, τα λέω όμως χοντροκομμένα προκειμένου να φτάσουμε στην ουσία: και η ουσία κατά την ταπεινή μου γνώμη, την οποία φαίνεται να μοιράζεται και ο Κύπριος Πρόεδρος Αναστασιάδης, είναι ότι αντί της επανένωσης η Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπη να βγη ανοιχτά ζητώντας διχοτόμηση με κάποια ανακατανομή εδαφών! Είναι βέβαια πολλές οι αντιδράσεις, ειδάλλως θεωρώ ότι ο Αναστασιάδης θα είχε κινηθεί προ πολλού σ’αυτή την κατεύθυνση.
Είτε σοβαρά, είτε μπλοφάροντας, μια τέτοια εξέλιξη απειλεί να βγάλη την Αγκυρα εντελώς από το ενεργειακό παιχνίδι της ευρύτερης περιοχής. Η Τουρκία είναι μια χώρα με τεράστια εδαφική έκταση, η ΑΟΖ της όμως λόγω των ελληνικών νησιών και της Κύπρου είναι περιορισμένη. Ο,τι και να κάνη, ακόμη και νέα εισβολή, δεν θα μπορέση ποτέ να περάση το δικό της διότι οι άλλες χώρες δεν θέλουν να δουν εξαιρέσεις στη Συνθήκη της Θάλασσας επειδή υπάρχουν πιο προβληματικές περιπτώσεις αλλαχού (Κίνα, Ιαπωνία, Βιετνάμ, Φιλιππίνες, Ουκρανία, Κολομβία, Παναμάς κλπ.). Η μόνη σοβαρή πιθανότητα για να μπη η Τουρκία στο παιχνίδι είναι να υπάρξη λύση ενός κράτους στην Κύπρο και να βάλη έτσι χέρι στο φυσικό αέριο των Κυπρίων μέσω των Τουρκοκυπρίων. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει, όσα γεωτρύπανα και να στείλη στα χωρικά ύδατα της Κύπρου και της Ελλάδος. Θα είναι τρύπες στο …νερό!
Αυτά λοιπόν βλέπει πολύ καλύτερα η κυπριακή κυβέρνηση για αυτό και δίνει την εντύπωση ότι μάλλον προσανατολίζεται προς τη συναινετική διχοτόμηση. Γνωρίζει ότι οι Τούρκοι αποκλείεται να δεχτούν κάτι τέτοιο, όσο κι’αν το πρότειναν τόσα χρόνια και έλεγαν ότι το Κυπριακό λύθηκε το 1974. Σωστοί και ψύχραιμοι χειρισμοί από κυπριακής πλευράς ενδέχεται να κάνουν την Τουρκία να παρακαλάη κάποια στιγμή για λύση του Κυπριακού στη βάση ενιαίου κράτους. Κι’αν τα πράγματα με το καλό φτάσουν ως εκεί, τότε η Κυπριακή Δημοκρατία, για να βάλη τους Τούρκους συνεταίρους στον ορυκτό της πλούτο, θα μπορέση να ζητήση περισσότερα και φυσικά στα πριν της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας πλαίσια. Διότι σε τέτοια περίπτωση, εκτός από τον ορυκτό πλούτο οι Τούρκοι θα δεσμεύσουν ουσιαστικά τις πολιτικές αποφάσεις ολόκληρου του κράτους αφού θα μπορούν να ασκούν το δικαίωμα της αρνησικυρίας (βέτο) όπου δεν τους βολεύει ή απλά για να παρακωλύουν τη λειτουργία του. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία θα μπη βασικά και στην Ευρωπαϊκή Ενωση όπου προβλέπεται ακόμη ομοφωνία αποφάσεων και μέσω της ενιαίας Κύπρου θα μπορή να μπλοκάρη όποια διαδικασία θέλει.
Ολα αυτά ακούγονται εξαιρετικά αισιόδοξα έως και αιθεροβάμονες θεωρήσεις, πλην όμως από τη στιγμή που η Κύπρος μπήκε στο ενεργειακό παιχνίδι τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Δεν μπορείς να σκέφτεσαι πολιτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά με πριν τον εντοπισμό του αερίου όρους. Είναι σαν να προσπαθής να βρης τον δρόμο σου με συμβατικούς χάρτες τη στιγμή που το τηλέφωνό σου έχει GPS!
Οσο κι’αν ακούγεται πέραν του δέοντος τολμηρό, η Κύπρος για πρώτη φορά μετά το 1974 έχει το επάνω χέρι και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να διαπραγματευτή από πολύ καλύτερη θέση το άμεσο και απώτερο μέλλον της. Προς όφελος Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ενδεχομένως και της Τουρκίας αν αποφασίση να γίνη χώρα κι’όχι σουλτανάτο. Και επειδή το πρώτο βήμα είναι πολλές φορές το ήμισυ του παντός, ας ξεκινήση διακηρύσσοντας ότι επιθυμεί τη λύση δύο κρατών με κάποια επιστροφή εδαφών…
*Ο Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει λαϊκός τραγουδιστής με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Ρώτησα κάποιον τί γνωρίζει για την Υπατία και μου είπε ότι είναι μια άσχημη αρρώστεια του συκωτιού που μοιάζει με το AIDS!
