του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Οπως έγραψε και ο Εθνικός Κήρυξ – μή χάσει! – Αμερικανοί δημοσιογράφοι παρατήρησαν ότι τα αγγλικά του πρωθυπουργού της Ελλάδος ήταν καλύτερα από του Τραμπ! Πολύ σωστά, αυτό ισχύει, αλλά δεν θα πρέπη μόνο να μας χαροποιή αλλά και να μας προβληματίζει: και ο Γιωργάκης μίλαγε καλύτερα αγγλικά από όλους, σίγουρα κι’από τον ίδιο τον Ομπάμα, ωστόσο δεν βοήθησε ιδιαιτέρως την Ελλάδα αυτή του η ικανότητα. Το θέμα είναι κυρίως τί λες και πώς το λες – αυτά πάνε μαζί – ώστε να εκληφθή κατά τρόπον θετικόν ως προς τα συμφέροντα και ενδιαφέροντα του συνομιλητή σου που τυγχάνει να είναι αυτός και μόνον αυτός ο οποίος θα μπορούσε να σταματήση έναν Ερντογάν από πιθανή έμπρακτη αμφισβήτητη των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Την ίδια στιγμή δε, ο ίδιος άνθρωπος δεν χάνει ευκαιρία να αποκαλή τον Ερντογάν φίλο του, όπως έκανε και ο Ομπάμα ο οποίος έφτασε να πη ότι του ζητούσε και συμβουλές για τη σωστή ανατροφή των θυγατέρων του και δεν ντρεπόταν ο μαλάκας! Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, με την πλέον ανοιχτή κοινωνία του κόσμου, να συζητάη την ανατροφή των παιδιών του με τον ηγέτη μιας χώρας στην οποία η σύζυγός του κυκλοφορεί με κεφαλοπάνι! Πώς να μην ξεσαλώση ο Ερντογάν! Οπως λέει και η παροιμία “δώσε θάρρος στην χωριάτη και θα ανέβη στο κρεβάτι”! Και καλά, οι Ομπάμα έρχονται και παρέρχονται, αυτός όμως μένει και απειλεί να αλλάξη τα δικά μας φώτα διότι τον τσαμπουκά του θα τον κάνη εκεί που του περνάει! Κι’όταν ο Τραμπ τον αποκαλεί “φίλο” του – δεν ντρέπεται κι’αυτός, πρόεδρος της Αμερικής να θεωρή φίλο του έναν Χομεϊνί με γραβάτα – και του συγχωρεί απαράδεκτες ενέργειες όπως την αγορά ρωσικών πυραύλων, ο Ερντογάν αντιλαμβάνεται ότι τώρα είναι η ευκαιρία να βάλη χέρι στο Αιγαίο και την ΑΟΖ της Ελλάδος. Από φραστικές καταδίκες είναι μαθημένη η Τουρκία, λίγες ακόμα δεν πρόκειται να της χαλάσουν τη ζαχαρένια.
Σ’αυτό το όχι εύκολο κλίμα λοιπόν, η παρουσία του Ελληνος πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτων ήταν σε γενικές γραμμές καλή και όχι χάρη στο άπταιστον των αγγλικών του. Εμφανίστηκε προετοιμασμένος, δεν άρχισε τα παράπονα ή τα μυξοκλάματα για τους κακούς Τούρκους που πάνε μας πάρουνε τα σώβρακα όπως παλιά οι άντρες τα μαντήλια των γυκαικών στις βρύσες, αλλά φρόντισε να αναδείξη την πολυεπίπεδη αξία της Ελλάδος για τα αμερικανικά συμφέροντα και να εντάξη την αμφισβήτηση της ελληνικής ΑΟΖ μετά τη “συμφωνία” Τουρκίας-Λιβύης στους πραγματικούς κινδύνους ανατροπής των ευαίσθητων ισορροπιών στην περιοχή, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς, καθώς το τελευταίο που θα ήθελαν οι ΗΠΑ είναι μια σύγκρουση εντός του ΝΑΤΟ σε μία από τις πλέον εύφλεκτες και ήδη ντουμανιασμένες γωνιές του πλανήτη. Μιλώντας τη γλώσσα του Τραμπ, υπενθύμισε την αναβάθμιση των F16 ενώ έριξε και το δόλωμα για πιθανή συμμετοχή της Ελλάδος στο πρόγραμμα των F35. (Αν είχε δώσει στην εταιρεία του Τραμπ και τις συμβάσεις για τα καζίνα στο Ελληνικό τα πράγματα θα ήταν ίσως καλύτερα, αλλά ευτυχώς που δεν το παρατράβηξε γιατί ο πλανητάρχης μπορεί να του ζητούσε να χτίση ξενοδοχείο στην Ακρόπολη, όπως παλιά ο Οθωνας που ήθελε το παλάτι του εκεί και ευτυχώς του άλλαξε γνώμη ο φιλέλλην πατέρας του.) Στην παρούσα συγκυρία ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε ότι δεν μπορούσε να πετύχη χειροπιαστά αποτελέσματα ούτε να πάρη κάποιου είδους εξασφάλιση σε σχέση με την τουρκική απειλή. Για αυτό και κινήθηκε περιφραστικά επενδύοντας στην εμβάθυνση της ελληνοαμερικανικής σχέσης καθότι αυτή προσφέρει και την καλύτερη δυνατή εξασφάλιση. Εάν η Ελλάς φτάση να γίνη απαραίτητη για τις ΗΠΑ, πολιτικώς τε και στρατιωτικώς, κανείς δεν θα τολμήση να την αγγίξη …
Αυτό που θα μετρήση τώρα, όπως και μετά από κάθε πρωθυπουργική επίσκεψη στις ΗΠΑ, είναι η συνέχεια. Οπως έχω ξαναγράψει, η ελληνική εξωτερική πολιτική υποφέρει από το Σύνδρομο Σαλαμπάση, ο οποίος μετά την εκκωφαντική επιτυχία του “Σ’αγαπάω μ’ακούς” εξαφανίστηκε! Εκανε το μπαμ αλλά δεν είχε συνέχεια. Ετσι και οι πρωθυπουργοί μας, έρχονται εδώ, κάνουν καλές, σε γενικές γραμμές, εμφανίσεις, φεύγουν με αναπτερωμένο ηθικό αλλά στην πρώτη επαφή με την ελλαδική πραγματικότητα ξαναβάζουν τα κεφάλια μέσα! Ας ελπίσωμε ότι, λόγω και της κρισιμότητος των περιστάσεων, αυτή η επίσκεψη δεν θα έχη την ίδια τύχη. Απαιτείται χτίσιμο στα διαμειφθέντα και πιθανώς συμφωνηθέντα και διεύρυνσή τους ώστε να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες θέσεις από πλευράς Ελλάδος. Και δημιουργικότητα, η πολιτική αντιπαθεί τη στασιμότητα και την επανάληψη ίδιων θέσεων σαν να πρόκειται για κολλημένη βελόνα σε πικάπ. Οπως έγραψα και στην αρχή, ακόμη κι’αν μιλάς αγγλικά απταίστως μετράει το τί λές και πώς το λες. Ετσι παίζεται το παιχνίδι και εμείς δεν έχουμε ακόμη σωστή μεταφραστική υπηρεσία στο Υπουργείο Εξωτερικών …
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το …πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
