του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Εγραψε χτες ο πανσοφολογιώτατος (το εννοώ!) πολιτικός αναλυτής Κώστας Ιορδανίδης στην Καθημερινή ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προσκληθή η Ελλάς στη Διάσκεψη του Βερολίνου επειδή η Μέρκελ επ’ουδενί θα ήθελε να μετατραπή η συνάντηση σε ελληνοτουρκική διαμάχη. Υπ’αυτή την έννοια, ο κ. Ιορδανίδης θεωρεί ότι κακώς ο Μητσοτάκης ζήτησε να τον καλέσουν αφού μπορούσε να αντιληφθή εκ των προτέρων ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε. Συμφωνώ ως προς το δεύτερο, ότι δηλαδή δοκιμάζεις τα νερά παρασκηνιακώς κι’αν τα βρης μπαστούνια δεν ζητάς να προσκληθής κάπου όταν ξέρης ότι θα φας πόρτα. Οποιοι χειρίστηκαν αυτό το θέμα εκ μέρους του πρωθυπουργού τα θαλάσσωσαν και φυσικά εξέθεσαν τον ίδιο. Ο πολύς Ερντογάν από την άλλη, ανακοίνωσε τη συμμετοχή του στη διάσκεψη πριν προλάβη η Μέρκελ να τον καλέση επισήμως! Είτε διότι γνώριζε πως θα προσκληθή είτε γιατί ήθελε να την προκαταλάβη ποντάροντας στο ειδικό βάρος της χώρας του, ο Τούρκος πρόεδρος μπήκε στον αγώνα με γκολ από τα αποδυτήρια. Η Ελλάς δεν μπήκε καν στο γήπεδο με την ιδιότητα του θεατή, αφήστε του παίχτη! Εκεί που δεν συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Ιορδανίδη είναι η σκοπιμότητα της άρνησης να γίνη και η Ελλάς δεκτή στη διάσκεψη. Δεν ήταν τόσο ο φόβος ότι η τουρκολιβυκή παράνομη διακήρυξη ΑΟΖ θα μονοπωλούσε δυσανάλογα τις συνομιλίες. Μ’αυτή τη λογική δεν θα έπρεπε να προσκληθή ούτε η Τουρκία που δημιούργησε το εν λόγω ζήτημα in the first place. Κατά τη δική μου εκτίμηση, ο λόγος ήταν να μη θιχτή η Τουρκία από την ελληνική παρουσία – όλοι προσέχουν να μη θιχτή η Τουρκία ακόμα κι’όταν φταίη – και ενδεχομένως να φρόντισε και ο Πούτιν παρασκηνιακά να μείνη η Ελλάς εκτός. Επιπλέον είναι και μία υπενθύμιση ότι οι “μικροί” δεν έχουν θέση στα παιχνίδια των “μεγάλων” και καλό είναι να μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Οπως και νά’χη το πράγμα, το αποτέλεσμα μετράει και η χώρα μαζί με τον πρωθυπουργό της μένει εκτεθειμένη ως μη απαραίτητη. Οπως επεσήμανε και ο κ. Ιορδανίδης, αυτό θα μπορούσε να προληφθή, αποφεύγοντας η ελληνική κυβέρνηση να υποβάλη ένα αίτημα συμμετοχής που δεν θα εγίνετο δεκτό. Ηπραγματική ξεφτίλα για την Ελλάδα είναι σε συμβολικό επίπεδο κι’αυτό τυγχάνει εν προκειμένω να είναι το σημαντικότερο: όχι δηλαδή τόσο ότι μένει εκτός από μία συνάντηση που αφορά στον άμεσο περίγυρό της – ρεαλιστικά δεν θα μπορούσε να κάνη πολλά πράγματα – αλλά ότι ζήτησε να συμμετάσχη και την έγραψαν! Αλλο ένα διπλωματικό κλάσιμο προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, αν και δεν το βλέπω… Πάλι καλά που θα εκλέξουμε γυναίκα πρόεδρο επειδή ταιριάζη με το θήλυ της δημοκρατίας μας, όπως είπε ο πρωθυπουργός. Και της μαλακίας μας, συμπληρώνω εγώ …
Εν τω μεταξύ, η ελληνική διπλωματία για μια ακόμη αφορά αντιμετωπίζει ένα διεθνές θέμα όπως το Λιβυκό με όρους ποδοσφαρικού αγώνος. Αν κερδίση ο ένας “στρατάρχης” παγιώνεται η τουρκική πρόκληση, ενώ αν υπερισχύση ο άλλος, ο “καλός”, θα πετάξη τη συμφωνία στα σκουπίδια όπως ανεκοίνωσε πριν νικήση. Μόνο που η πολιτική δεν λειτουργεί έτσι, αν λειτουργή καθόλου. Με τις τουρκικές δοξασίες περί τουρκολιβυκής ΑΟΖ, η Λιβύη κερδίζει πολύ μεγαλύτερη ΑΟΖ από ό,τι αν έκανε το σωστό και μοίραζε με την Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει και με την ΑΟΖ της Αιγύπτου, η οποία Αίγυπτος έχει κατ’επανάληψιν αποφύγει ελληνικές προτάσεις για συγκαθορισμό. Σε περίπτωση που στο μέλλον τα φτιάξη με την Τουρκία και έχει παγιωθεί το της Λιβύης και η Αίγυπτος μπορεί να ελπίζη σε μεγαλύτερη ΑΟΖ. Αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα και καλό θα είναι η Ελλάς να εξετάζη από τώρα πώς και με ποιά μέτρα και σταθμά θα εξουδετερώση την τουρκική “γενναιοδωρία” προς αυτές τις χώρες. Σε τελική ανάλυση με τις μεθοδεύσεις της Αγκυρας όλοι κερδίζουν, μόνο η Ελλάς χάνει και όπως είδαμε και με τη διάσκεψη του Βερολίνου κανείς δεν τη θεωρεί απαραίτητη ή αρκούντως σοβαρή για να λαμβάνη μέρος σε συναντήσεις που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή της. Αυτό να το προσέξουν και όσοι φανερά ή πλαγίως μιλούν για την ανάγκη “εκπτώσεων” εκ μέρους της Ελλάδος. Μπορεί προσωρινώς να κατευνάση την τουρκική εκεκτατικότητα, αλλά ανοίγει τους Ασκούς του Αιόλου σε σχέση με τις άλλες χώρες. Από το πολύ κόψε στο τέλος θα συζητάμε αν και η Πελοπόννησος έχη ΑΟΖ!
Ωστόσο, στην πραγματικά δεινή θέση της Ελλάδος υπάρχει και ένα θετικό by default. Εάν γίνουν αποδεκτές οι τουρκικές θέσεις μπαίνει δυναμίτης στα θεμέλια του διεθνούς συστήματος αφού κι’άλλες χώρες θα σπεύσουν να κάνουν το ίδιο αλλού με βάση το τουρκικό προηγούμενο. Με τί μούτρα οι ΗΠΑ θα ζητήσουν από την Κίνα να μην προχωρήση στην υφαρπαγή βραχονησίδων, χωρικών υδάτων και ΑΟΖ των Φιλιππίνων ή του Βιετνάμ όταν θα έχουν ανεχθεί την Τουρκία να έχη κάνει το ίδιο; Η Ελλάς δεν θα είναι ο μοναδικός χαμένος εν προκειμένω, κάτι που ελάχιστα θα ενδιέφερε ούτως ή άλλως, αλλά η διεθνής ισορροπία αναφορικά με το σύστημα της ΑΟΖ. Αυτό το χαρτί αν παιχτή σωστά από την Αθήνα, σε συνδυασμό και με τις διεθνείς ισορροπίες που συνήθως μας ξελασπώνουν από τα δικά μας αδιέξοδα (έτσι γίναμε κράτος), ίσως να διασφαλίσουν την ακεραιότητά μας, θαλάσσια αλλά και χερσαία διότι ενός κακού μύρια …έρπονται!
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το …πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: Μπορεί η Ελλάς να μην πήγε στη διάσκεψη, θα πάη όμως στην …μπιενάλε του Βερολίνου!
