Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η τμηματική επέκτασις των χωρικών υδάτων, όπως ανεκοινώθη υπό του απερχομένου ΥΠΕΞ κ. Κοτζιά είναι πρακτική σύμφυτη με τη νεοελληνική παράδοση καθώς θυμίζει τα πρώιμα νιάτα μας, όταν βλέπαμε ένα συνολάκι στις βιτρίνες και επειδή δεν μπορούσαμε – λόγω οικονομικής στενότητος – να το αγοράσουμε ολόκληρο, ξεκινάγαμε συνήθως από το παντελόνι, μετά από δυο μήνες φτάναμε στο πουκάμισο κι’αν οι δουλειές πήγαιναν καλά αγοράζαμε στο τέλος το σακάκι με τη γραβάτα. Για παπούτσια δεν το συζητάω, το σκαρπίνι που είχαμε πήγαινε με όλα, γιορτές και σκόλες. Ετσι και η Ελλάς σήμερα, από τον φόβο των Τούρκων, αδυνατεί να προχωρήση σε πλήρη επέκταση, άρα αρχίζει έξω έξω, εκεί όπου δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις (ποιός τη γαμεί την Αλβανία). Και καλά κάνει, είναι η ταπεινή μου γνώμη. Οπως και με το συνολάκι, τουλάχιστον είχαμε το παντελόνι σε πρώτη φάση. Ομοίως τώρα, θα έχουμε δώδεκα μίλια στο Ιόνιο και νοτίως Πελοπονήσου και Κρήτης. Καλύτερα από τίποτα. Χώρια που δεν μπορείς να επιφυλάσσεσαι επ’άπειρον για την άσκηση ενός δικαιώματος χωρίς να το ασκής, καταντάει ανέκδοτο και κοροϊδία. Τουλάχιστον με την τμηματική επέκταση δείχνεις έργοις ότι όντως λαμβάνεις το δικαίωμά σου σοβαρά και πως εννοείς ότι θα το ασκήσης όταν ο χρόνος καταστή εύθετος. Είναι δε και ένα είδος απάντηση στο τουρκικό “κάσους (α)μπέλι”, διότι υπενθυμίζεις ενεργά τη δυνατότητά σου. (Οπως και στο ανέκδοτο με την πούτσα του δεσπότη: μπορεί να μην πηδάη αλλά την έχει για κάθε ενδεχόμενο …)
Ξέρω, σκανδαλιστήκατε, αλλά Δευτέρα είναι, ένα ταρακουνηματάκι δεν βλάπτει μήπως και ξυπνήσετε …Τα δικαιώματα λοιπόν είναι περίπου όπως τον σεβασμό ο οποίος συνήθως δεν αποδίδεται, κερδίζεται. Μπορεί να έχουμε χίλια δίκια από πλευράς νομικής, στην πράξη όμως έχουμε μπροστά μας έναν απρόβλεπτο γίγαντα με τον οποίον η ένοπλη σύγκρουση είναι καταστροφικό σενάριο ακόμη κι’αν η Ελλάς κέρδιζε τη μάχη. Εν προκειμένω χρειάζεται τακτική βράχου και κύματος για να θυμηθούμε και λίγο τον Βαλαωρίτη και το ομώνυμο ποίημά του που συνήθως ακούγαμε στις σχολικές γιορτές για την 25η Μαρτίου, τότε που όλα τα παιδιά ξέραμε ότι επρόκειτο για την Επανάσταση του 1821 και όχι για το Επος του Οχι! Οπως λοιπόν το κύμα αργά αλλά σταθερά τρώει τον βράχο και στο τέλος του αλλάζει κυριολεκτικά τα φώτα, έτσι και η Ελλάς καλείται να πορευθή ως προς την Τουρκία. Με αργά αλλά σταθερά βήματα, τρώγοντας λίγο λίγο το έδαφος που της ανήκει. Για αυτό και οι Τούρκοι λυσσάξανε μόλις ακούσανε για την τμηματική επέκταση των χωρικών υδάτων, σου λέει δεν απεμπολούν το δικαίωμα στα 12 μίλια, πάνε να μας τη φέρουνε σιγά σιγά …
Υπάρχουν βέβαια πολλές και πολιτικές παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη και για αυτό απαιτείται “πλάτεμα” και “βάθεμα” – όπως θά’λεγε και ο Ριζοσπάστης – του διαλόγου, κυρίως μεταξύ ειδικών. Είναι δε επιτακτική ανάγκη να σχηματιστή επιτέλους ένα μόνιμο και υπερκομματικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας το οποίο θα έχη τις τεχνικές δυνατότητες σχεδιασμού τέτοιων πολιτικών κινήσεων αλλά και πρόβλεψης των όποιων αντιδράσεων. Μια κυβέρνηση ή ένας υπουργός όσο καλό επιτελείο κι’αν διαθέτουν δεν μπορούν να έχουν τις δυνατότητες που θα πρόσφερε ένα τέτοιο συμβούλιο το οποίο ούτως ή άλλως θα λειτουργούσε επικουρικά, δεν θα καπέλωνε δηλαδή την όποια κυβέρνηση.
Η κατά τμήματα επέκταση των χωρικών υδάτων είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως η αρχή της πορείας μόνο. Η συνέχεια χρειάζεται μεγάλη προσοχή και χτίσιμο ώστε να μη γίνη κάποια στιγμή μπούμερανγκ και τρέχουμε και δεν φτάνουμε (ως συνήθως). Το αυτό ισχύει και με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Η έγκρισή της, όσο δύσκολη κι’αν αποδεικνύεται, δεν είναι παρά η αρχή. Η εφαρμογή θα μετρήση κι’αν η εξέλιξή της θα οδηγήση στην πλήρη εξομάλυνση των σχέσεων και στο χτίσιμο μιας φιλίας και συμμαχίας που θα ωφελήση τις δύο χώρες και την περιοχή συνολικά.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις μας έχουν σηνηθίσει στα πυροτεχνήματα, τελευταίο από τα οποία είναι και η σκέψη για συνδιοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2030 σε Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία. Η συνέχεια όμως μας ενδιαφέρει, αν δηλαδή τα πυροτεχνήματα θα οδηγήσουν σε άπλετο φως και δεν θα τα καταπιή η νύχτα …
Ο Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος και τώρα δηλώνει λαϊκός τραγουδιστής με έδρα τη Νέα Υόρκη..
ΥΓ: Με το Χάλοουιν κυκλοφορούν οι βρυκόλακες. Τις άλλες μέρες οι …κόλακες και οι κόρακες!
