του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Εις την αρχαία, κομμουνιστική Σπάρτη, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο οποίος μετά το “Αχ κορίτσι μου” δεν έκανε κάτι αξιόλογο, χορεύανε στην κεντρική πλατεία οι τρεις γενιές των ανδρών της πόλης, οι συνταξιούχοι, οι εν ενεργεία πολεμιστές και οι πιτσιρικάδες. Ως οι μαύροι στις φυλές της Αφρικής που χορεύουν και τραγουδούν ρυθμικά γύρω από τη φωτιά συνοδεία τε κρουστών – όλοι οι χοροί και η μουσική πράξη έχουν θρησκευτική ρίζα – τα βλαστάρια της σπαρτιατικής κοινωνίας τραγουδούσαν, απαντώντας στους μεγαλύτερους: “Αμμε δε γ’εσόμεθα πολλώ κάρρονες”, ο εστί μεθερμηνευόμενον νεοελληνικώς “κάποτε θα γίνουμε και εμείς πολύ καλύτεροί σας”. Στα πλαίσια του μαθήματος της αρχαίας ελληνικής που θα έπρεπε να αρχίζη από το νηπιαγωγείο, ώστε η γλώσσα να μεταδίδεται ως κάτι ζωντανό κι’όχι ως αραχνιασμένα παραμύθια από κομπορρήμονες φιλολόγους, τα σημερινά παιδιά θα μπορούσαν να τραγουδούν κάτι αντίστοιχο, προσαρμοσμένο βέβαια στα ειωθότα της εποχής για να είναι και της μόδας. Κάτι σαν “άμμες δε γ’εσόμεθα πολλώ …κάφρονες”! Η καλύτερη υπόσχεση για το μέλλον και η εγγύση ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας θα κάνη απολύτως τη δουλειά του, τη μετατροπή δηλαδή ελεύθερων και υγειών παιδιών σε …κάφρους, σαν τους γονείς και τους δασκάλους τους!
Σκληρά λόγια, αλλά δεν μπορούμε πλέον να παριστάνουμε τις αθώες περιστερές ρίχνοντας πάντα τις ευθύνες σε κάποιους άλλους, συνήθως αορίστως. Τα παιδιά μας γίνονται κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσιν και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η κοινωνικοποίηση αρχίζει από την οικογένεια και συνεχίζεται στο σχολείο. Κι’όταν οι γονείς είναι για τα μπάζα, αφιονισμένοι από τον υπερκαταναλωτισμό – με βάση και τα σύνδρομα στέρησης σε σχέση με τη δική τους παιδική ηλικία, όταν δεν μπορούσαν όλοι να έχουν Σομπούτεο ή (π)Ατάρι – και τον δημοσιοϋπαλληλισμό ο οποίος τους έμαθε στο βόλεμα, την ανευθυνότητα και τη συνεχή διεκδίκηση “δικαιωμάτων” εις βάρος όλων των άλλων, τί πρότυποα περιμένει κανείς ότι θα έχουν τα παιδιά; Κάνοντας το επόμενο βήμα, πηγαίνοντας στο σχολείο, εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, διότι στην ανευθυνότητα και τον δημοσιοϋπαλληλικό πρωτογονισμό των Ελλήνων δασκάλων, προστίθενται οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, τόσο του κατά περίπτωσιν κυβερνητικώς επιβαλομμένου σχολικού προγράμματος, όσο και των εκπαιδευτικών που στην εκ των πραγμάτων απελέκητη και σχετικώς αθώα μαθητιώσα νεολαία βλέπουν το πεδίο επί του οποίου μπορούν να πειραματιστούν με πραγματικά πυρά! Εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις κι’αυτοί κάπως σώζουν την παράσταση, είναι όμως οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δυστυχώς!
Θυμάμαι, ήμουν στην Γ’ Γυμνασίου όταν επεβλήθη – το τονίζω αυτό! – το μονοτονικό σύστημα γραφής. Ακόμη ανατριχιάζω αναλογιζόμενος το ιερό μένος με το οποίο οι τότε “προοδευτικοί” …καθηγητάδες μας πίεζαν (με βαθμολικές ποινές συν τοις άλλοις) να γράφουμε σώνει και καλά μονοτονικώς και να ξεχάσουμε το πολυτονικό! Δηλαδή, από ένα στάδιο ανώτερο όπου ήμασταν γραφολογικώς να περάσουμε σε κατώτερο επειδή αυτό απαιτούσε ο “προοδευτισμός” της πρώιμης Πασοκοκρατίας! Εν τω μεταξύ, στην Α’ Λυκείου θα αρχίζαμε Αρχαία Ελληνικά που εσήμαινε ότι θα έπρεπε να ξαναμάθουμε πολυτονικό. Οντας στην Γ’ Γυμνασίου, προσπάθησα να ομιλήσω τη γλώσσα της λογικής με κάποιες από τις καθηγήτριές μου, φιλολόγους κιόλας, λέγοντας ότι δεν θέλω “να ξεχάσω” το πολυτονικό επειδή στην Α’ Λυκείου θα έχουμε αρχαία αλλά και διότι θα πήγαινα Τρίτη Δέσμη, στην Γ’ Λυκείου, άρα το πολυτονικό θα μου ήταν καθόλα απαραίτητο. Λες και τους πρόσβαλα το σόι, δεν ήθελαν να ακούσουν καν τέτοιου είδους επιχειρηματολογία την οποία εξελάμβανον ως “αντιδραστική” παρακαλώ, και μου ξεκαθάρισαν ότι ή θα γράφω μονοτονικό στις εργασίες και τα διαγωνίσματα ή θα μου έκοβαν βαθμούς!
Από αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα βγήκα, αδελφές και αδελφοί συνέλληνες, τραυματισμένος ψυχολογικά και γλωσσικά, καταδικασμένος στη χαμένη από χέρι αντίδραση για την τιμή των όπλων και των …οπλών (αχ έρωτες ψηλοκάπουλοι)! Φανταστήτε τα σημερινά παιδιά, με όλους τους πειραματισμούς που υπέστησαν κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής τους φοίτησης! Από το Αουσβιτς της εθνικής μας παιδείας κανείς δεν βγαίνει σώος και αβλαβής! Πάλι καλά που δεν είχανε την Ευγενία Συριώτη κάθε Κυριακή με “Τραγούδια του Κόσμου”! Ενα κωλοκάναλο βλέπαμε τότε, την ΕΡΤ – ΥΕΝΕΔ πιάσαμε χρόνια αργότερα, όταν βάλανε αναμεταδότη στην Κεφαλονιά – μαγνητοσκόπια (βίντεο) δεν υπήρχαν και μεσημεριάτικα έπρεπε να ακούσουμε παραδοσιακά τραγούδια της …Μελανησίας! Μας κοβότανε η όρεξη! Η πολυαριθμία των τηλεοπτικών σταθμών που ακολούθησε, με όλα τα χάλια της, προστάτευσε τους νέους από αυτό τουλάχιστον! Διότι όπως τις προηγούμενες γενιές τις είχε τραυματίσει ο “εμφύλιος”, η Χούντα και ποιός ξέρει τί άλλο, τη δική μου την τραυμάτισε – μη αναστρεψίμως – η …Ευγενία Συριώτη!
Και εφόσον πλησιάζει η Γιορτή των (24) Ελληνικών Γραμμάτων, θέλω εν κατακλείδι να επαναλάβω, ότι υπ’αριθμόν ένα Εθνικό Θέμα της Ελλάδος είναι η παιδεία! Διότι μόνο στο σχολείο ενδέχεται το παιδί να γλυτώση από την οικογενειακή διαφθορά, να μάθη πώς φτάνει κανείς στη γνώση και να κοινωνιοκοποιηθή σε ένα περιβάλλον ελευθέρων πνευμάτων. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ψιλή και τη δασεία που πρέπει, προεραιτικώς τουλάχιστον, να επανέλθουν, αλλά στην ελευθερία που χαρίζει η απεραντοσύνη της προς κατάκτησιν γνώσης …Και γενικώς της προς κατάκτησιν!
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το …πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Διατρέχουν πολλούς κινδύνους όσοι τρώνε Σολωμό! Εγώ μόνο τον διαβάζω…
2) Γοργόνα: Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ναύτες: Ο …Λυκουρέζος;
3) Η Ελλάς να καταργήσει τη Χρυσή Βίζα και να θεσπίσει Χρυσή … Βίζιτα!
4) Υπάρχει διαφορά στα σκατά; Αν ναι, άλλο Μαρινάκης, άλλο Σαββίδης!
