του Δρος. Δημήτρη Ρομποτή*
Στην άχνη τη ζάχαρη ψηλάφισα τον έρωτα και βρήκα αχυράνθρωπους, καλοκαιρινά σκιάχτρα ελληνικού κάμπου που δεν είχε αγγίξει ακόμη ο περονόσπορος. Στις βιολογικές μου κονσέρβες αναζήτησα φρεσκάδα και πήρα ημερομηνία λήξεως. Απτόητος ο ήλιος ο ηλιάτορας έβηχε πνιγμένος τρίμματα και καβουρδισμένα αμύγδαλα, ενώ η Μερόπη άπλωνε το αντιηλειακό πάνω της σαν Βιτάμ σε φρυγανιά. Το τσιμπάς ή δεν το τσιμπάς που έλεγε και το κουνούπι της διαφήμισης, όμως εγώ αισθάνομαι …κουνουπίδι και βράζω στο ζουμί μου προκαλώντας δυσμενείς αναθυμιάσεις που δεν σκοτώνονται με το Αζαξ και τη χλωρίνη Κλινέξ. Μπαγιάτεψε η νεότης μας με τα απορρυπαντικά της, πάλιωσε το κρασί και έγινε ξύδι στη χαλασμένη βαρέλα, οι σουλφίτες ήρθαν πολύ αργά, οϊμέ! Στο Βιετνάμ καίνε το ρύζι, το ίδιο και στις κουζίνες ερωτοχτυπημένων νοικοκυρών που αφήνονται στη λάγνα βραχνάδα του Δάντη από μονοφωνικό ραδιόφωνο με συμπυκνωμένα παράσιτα. Πώς μας θωρείς ακίνητος, πού τρέχει το λογισμικό σου, υπολογιστή της συμφοράς, και πώς θα βγάλω την κλεισούρα σε τέσσερις άδειους από αφίσες τοίχους με τη λαδομπογιά να γυαλίζει ως Τέρης Χρυσός; Ο έξω κόσμος μέσα μας δεν χωράει και πασχίζει να σκάσει μύτη μπας και αναπνεύσει. Φουσκώνουμε, έχουμε ξεχιλώσει, η έκρηξη αν αργήση θα οδηγήσει σε αρνητικό πληθωρισμό και θα σκάσουμε ως φούσκα χρηματιστηρίου μόλις που πήρε να ανεβαίνει κι’αυτό αλλά κατέρρευσε ως ο λίθος του Σισύφου και ξανά από την αρχή, η ζωή τραβάει την ανηφόρα και το τραβάει ο οργανισμός της γιατί έχει μάταιο προγραμματισμό όπως το κράτος των πλωτών νοσοκομείων. Πού έδυ σου ο κάλος και δεν σε ενοχλεί πλέον το στενό σκαρπίνι; Παστρικιά η πατούσα από την αχρησία και πλαδαρός ο αστράγαλος νοστάλγησαν τους ασπαλάθους…
The day the world stood still πέρασε και μαζί της περισσότερες, σαν τη Ρωμανία ανθίσανε και εφέραν κι’άλλες με την ανθισμένη φύση που έχει οργιάσει στην απουσία μας. Θέλω να πατήσω λουλούδια, να σπάσω κλαδιά να ξεριζώσω βολβούς και να κάψω ένα ολόκληρο δάσος να το κάνω οικόπεδα για να αισθανθώ ξανά φυσικός αυτουργός! Θέλω να καταστρέψω για να αισθανθώ ότι υπάρχω, να ασκήσω τις δυνάμεις μου κι’ας είναι με προσομοιωτή πτήσης και βλήματα κούφια δια την αποφυγή ατυχήματος διότι προέχει η ασφάλειά μας από εμάς τους ίδιους για αυτό και επέβαλαν απαγόρευση καπνίσματος εις τους δημοσίους χώρους και τη διαφήμισαν με ιερό πάθος προσήλυτου για να έχη εχέγγυα εκουσίας αποδοχής όπως τα “κούκις” στα ιστολόγια. Νοστάλγησα την εξάτμιση παλιού λεωφορείου, θέλω να μυρίσω διυλιστήρια και ραδιενεργά απόβλητα, να ακουμπήσω το κουρασμένο μου κορμί σε ξέβρασμα πετρελαιοκοιλίδος και να ατενίσω με αισιοδοξία το μέλλον πίσω από γυαλιά ηλίου πασπαλισμένα με πρωινή κάπνα για να διαθλώνται οι υπεριώδεις ακτινοβολίες της κινητής τηλεφωνίας που έγινε ακίνητη αφού δεν πάμε πουθενά, στριφογυρίζουμε στον τετράγωνο χώρο μας ελπίζοντας να τετραγωνιστή ο κύκλος της ζωής μας μπας και δούμε άσπρη μέρα κι’άραχνη! Οι εννιά αδερφές δεν θέλουνε, μα ο Κωνσταντίνος θέλει, είναι κι’ο πιο μικρός, δεν του χαλάμε χατίρι και έτσι αγοράσαμε τη 10η Μπάρμπυ με τους εφτά χάνους σε μεγενθυντική γιάλα για να τους ψαρεύουμε, και τοιουτοτρόπως εξισσοροπήται ο ανδρισμός στο σπίτι κι’αποφεύγονται αι παρεξηγήσεις. Κρέμασε και κανένα σώβρακο μωρή, αναφωνεί ο κύρης ατενίζοντας την απλώστρα, μα υπερέχουν οι στηθόδεσμοι και η αναπνοή γίνεται δυσκολότερη. Ο κορωνοϊός κατέβαλε τους πνεύμονες, στον δρόμο που χάραξε το τσιγάρο που τώρα προσφέρει μάσκες και αντισηπτικά σε συσκευασία φίλτρων Μάτζικ Λάιφ η οποία φτιάχνει και πίπες.
Δώστου κλώτσο να γυρίση το γαμημένο το πικάπ, κι’αυτό τώρα βρήκε να χαλάση, και πώς θα ακούμε τη Μαρία με τα Κίτρινα στις 45 στροφές της Κατάρας; Α, ξέχασα, έχουμε την Εγνατία των ηλεκτρονικών δίσκων και του “Σποτιφάει” μαζί με τις άλλες εφαρμογές που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο σε παράσιτα και παραμόρφωση, είναι η τελειότητα της ακρίβειας την οποία πληρώνουμε με τον μήνα! Ο πολιτισμός μας καλπάζει και εμείς πισωκάπουλα ανεβοκατεβαίνουμε ρυθμικά σαν αντλία πετρελαιοπηγής, ως γιαλαντζί καουμπόυδες επί ιμιτασιόν ταύρου σε σαλούν-μαϊμού εφάμιλλο του Τέξας και της Τεξάκο. Κι’ο επιβήτορας στριφογυρίζει το λάσο να πιάση τη Μελάνια που έχει μελανιάσει από τον φόβο της αλλά δεν λέει όχι και στα λούσα. Φράξε με πασά μου για να αγιάσω, θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία και εμένα με λένε Πόπη! Η φαντασία μας οργιάζει προκάτ και μας αρέσει, γουάου εδώ, γουάου εκεί κι’όταν πέφτουμε, στον πόνο των σπασμένων πλευρών αναζητούμε εναγωνίως τις μονάδες που κερδίσαμε να δούμε τί δώρο θα πάρουμε το Πάσχα. Ο κουραμπιές είναι κι’αυτός μια λύσις, ψέκασέ τον πρώτα με Αζαξ, προσεκτικά να μη σού’ρθη η ζάχαρη η άχνη στο μάτι και θολώση η καθημερινότητα! Αφήσου στη λαγνεία της γεύσης του καμμένου βουτύρου κι’αναζήτησε τη χαρά του χαμένου ονείρου σαν τον Θωμά στις πληγές του Αναστηθέντος Εσταυρωμένου για να πιστέψης ότι αυτό που ζούμε δεν είναι εικονική αλήθεια μα ούτε και πραγματικότητα, μια διάσταση που δεν διίσταται, μία στάσις αλλ’ουχί έκστασις, εφτά νομά σε ένα δωμά, πού να τον βάλης τον Θωμά;
(ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Είμαι κατακαλόκαιρο στον Ιανό, δίπλα από το βιβλιοπωλείο, στο δισκάδικο, εις εκ των ελαχίστων που αγοράζουν ακόμη συμπαγείς δίσκους (CD). Πήρα τον δίσκο του Πανούση με το “Ωδή στον μαλάκα” που με εκφράζει, τη συναυλία του Νταλάρα με την Ντούλσε Ποντς και καμμιά δεκαριά άλλους αγνώστων λοιπών στοιχείων, και την …Ευλαμπία. Πάω να πληρώσω και ο πωλητής με κοιτάζει με το οκτοίρμον δέος ανθρώπου που βλέπει έναν εξόχως προβληματικό συνάνθρωπο! “Ω, δεν είναι για μένα, είναι για τρεις διαφορετικούς φίλους”, του λέω μήπως τον βγάλω από την απορία και τον οίκτο που ένιωσε για την ανίατη περίπτωσή μου …)
(Εάν δεν επιθυμήτε να λαμβάνετε το …πόνημά μου, παρακαλώ ενημερώστε με και θα σας αφαιρέσω από τη λίστα.)
*Ο Δρ. Δημήτρης Ρομποτής ήταν δημοσιογράφος, έγινε εκδότης και τώρα δηλώνει πολιτικός μηχανικός/οδοντίατρος με ειδίκευση στις …γέφυρες και έδρα τη Νέα Υόρκη. Είναι δε τελειόφοιτος Διδακτορικού, αλλά δεν έχει λάβει πτυχίο για οικονομικούς λόγους, από τη Μεγάλη του Γένους …Χολή!
ΥΓ: 1) Παρατεταμένος ο Καρνάβαλος φέτος. Όλοι κυκλοφορούν ακόμη με μάσκες!
2) Στην Ελλάδα έχουν ειδικό να ενημερώνη για τον κορωνοϊό. Εδώ έχουμε …πολιτικούς!
3) Καραντινάτο:
Θέλω να φάω στραγάλια με επικάλυψη μαύρης σοκολάτας!
4) Όχι στη λογοκρισία! Ας πη ο καθένας ό,τι του καπνίση! Αν θέλω τον ακούω ή τον διαβάζω…
5) … Πανδήμιος ο κορωνοϊός!
