Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η αλήθεια είναι ότι καταπιανόμαστε πολύ με τα χάλια της Ελλάδος και δεν δίνουμε την πρέπουσα προσοχή στα του οίκου μας, της ομογένειας δηλαδή. Είναι κι’αυτός ένας τρόπος να παρακάμψουμε τα διάφορα προβλήματα, να τα βγάλουμε από την ημερήσια διάταξη, ασχολούμενοι με των συγγενών ή του γείτονα. Ετσι, βλέπουμε κατ’επανάληψη να ξεκινούν πρωτοβουλίες συμπαράστασης προς τους πάσχοντας συνέλληνες του «εθνικού κέντρου», έραννοι, τρόφιμα, δίσκοι στις εκκλησίες, τραπεζικοί λογαριασμοί, αλλά μια ομάδα από εθελοντές και ειδικούς που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους όχι λίγους ανέστιους («χόμλες») της ομογένειας δεν έχει συσταθεί πουθενά και ποτέ! Στην περιοχή του Ντίτμαρς της Αστόριας μόνο, με τρεις ελληνικές εκκλησίες (και τις ανάλογες Φιλοπτώχους Αδελφότητες), την έδρα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων και τα γραφεία τόσων συλλόγων, οι ομογενείς «χόμλες» ξυπνούν, ζουν και κοιμούνται στα πεζοδρόμια, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών. Πάλι καλά που τη σίτισή τους έχουν αναλάβει ανεπίσημα κάποιοι εστιάτορες της περιοχής …
Τέλος πάντων, άλλο ήταν το θέμα που ήθελα να θίξω κι’αλλού με πήγε ο ρους του (παρα)λόγου. Στις 28 Ιουνίου, το Καλοκαιρινό Τμήμα (Summer Camp) του Προνηπιαγωγείου στο Ελληνικό Σχολείο της Κοινότητας του Καθεδρικού (Μανχάταν) πήγε μια εκδρομή ρουτίνας στο παρεπλεύρως πάρκο της Αγίας Αικατερίνης. Ηταν συνολικά 10 παιδάκια, 3-4 ετών, με δύο δασκάλες-συνοδούς (αντιστοίχως προς την ηλικία των παιδιών διανοητικής ικανότητος, από ό,τι εφάνη). Ολα πήγαιναν περίφημα, ήταν και πολύ όμορφη η μέρα, προφανώς οι δύο σχετικά νεαρές εκπαιδευτικοί αφέθηκαν στη θέλξη και τα ακούσματα της φύσεως, μπορεί να διαβάσανε και κανένα «Αρλεκιν», οπότε συνεπαρμένες από το ιδιαίτερο εκείνο συναίσθημα της φυγής που προσφέρουν οι πράσινες οάσεις του Μανχάταν, ξεχαστήκανε κι’όταν επέστρεψαν στη βάση τους είχαν μόνο …εννέα παιδιά! Φαίνεται δε, ότι η συναρπαγή του περιπάτου για τις δύο εκπαιδευτικούς ήταν διαρκείας, αφού δεν πήραν είδηση ότι το κοριτσάκι, η χαριτωμένη Χλόη, ηλικίας 3 ετών, έλειπε όταν γύρισαν στο σχολείο!
Σύμφωνα με τα δελτία ειδήσεων των τηλεπτικών σταθμών 1 και 7 της Νέας Υόρκης, πήρε πάνω από τρεις ώρες μέχρι να διακριβωθή από ποιό σχολείο ήταν η μικρή, αλλά και η ταυτότητά της. Ευτυχώς που στο πάρκο βρέθηκαν δύο καλοί άνθρωποι οι οποίοι πρόσεξαν τη Χλόη μόνη της στο παγκάκι όταν την είχαν πιάσει τα κλάματα αφού όλοι οι συμμαθητές της είχαν φύγει, και την πλησίασαν ρωτώντας το όνομά της και πού είναι οι γονείς της. Η μικρή βέβαια, δεν μπορούσε να τους δώση τέτοιες πληροφορίες, αλλά τους είπε ότι τη λένε Χλόη και πως την άφησε εκεί η δασκάλα της, η «μις Βίκυ». Εν συνεχεία της έδωσαν παγωτό, προσπάθησαν να την καθησυχάσουν και κάλεσαν την Αστυνομία για τα περαιτέρω. Επαναλαμβάνω, η όλη διαδικασία διήρκεσε περί τις τρεις ώρες και μέχρι τότε κανένας από το σχολείο δεν φαίνεται να αποζήτησε ούτε έτρεξε στο πάρκο να δή πού είναι το παιδί!
Ευτυχώς, η ιστορία αυτή είχε αίσιο τέλος, οι αστυνομικοί βρήκαν το νηπιαγωγείο, η Χλόη είναι με τους γονείς της και ευχόμαστε να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν όσον αφορά στο σχολείο και θα ήταν ευχής έργον το άκρως ανησυχητικό αυτό συμβάν να παίξη ρόλο καταλύτη σε μια προσπάθεια ανασυγκρότησης την οποία τόσο έχει ανάγκη (όπως και τα ελάχιστα εναπομείναντα της εδώ ομογένειας, άλλωστε). Η διευθύντρια, κ. Σόνια Σελεστίν, με γραπή ανακοίνωσή της προς τους γονείς αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου το περασμένο Σάββατο, αποφασίστηκε οι δύο εκπαιδευτικοί που «έχασαν» το παιδί (μία εκ τω οποίων «κολητή» της) ότι δεν έχουν πλέον θέση στο εκπαιδευτήριο και ήδη αντικαταστάθηκαν. Αναφέρει επίσης πως οι δύο δασκάλες παραβίασαν τους κανονισμούς ασφαλείας του σχολείου όπως και του Δήμου της Νέας Υόρκης, αλλά δεν λέει ονομαστικώς ποιοί είναι αυτοί οι κανονισμοί και ποιός έχει την αρμοδιότητα για τον έλεγχο της εφαρμογής τους (γιατί τα παιδιά δεν είχαν ειδική ενδυμασία, όπως σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία, ή γιατί δεν είχαν τα ειδικά καρτελάκια – tags – με το όνομά τους και τις πληροφορίες του σχολείου; Χρειάζονται ειδικοί κανονισμοί ή εξυπνάδα για κάτι τέτοιο;). Δεν αναλαμβάνει τέλος την ευθύνη, ως επικεφαλής, για το συμβάν και αρκείται να εκφράση τη λύπη της μαζί με την υπόσχεση πως θα επανεξεταστούν οι κανονισμοί ασφαλείας και ενδεχομένως να γίνουν ακόμη αυστηρότεροι. Και κλείνει ευχόμενη σε όλους …Καλό Καλοκαίρι. Αν και όχι ελληνικής καταγωγής, η κ. Σελεστίν δείχνει να διαπνέεται πλήρως από την ελλαδική νοοτροπία του δημοσίου, κατά την οποία ουδείς προϊστάμενος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις των υφισταμένων του! Πάντα φταίνε μόνο οι από κάτω …
Το Σχολείο του Καθεδρικού είναι – δυστυχώς – το μοναδικό ελληνικό εκπαιδευτήριο στο Μανχάταν. Είναι επίσης το «καλό» ελληνικό σχολείο, εκεί που πάει η «αφρόκρεμα» των μαθητών, υπό την έννοια ότι προέρχονται από εύπορες και καλά δικτυωμένες στην κοινωνία της Νέας Υόρκης οικογένειες. Θα έπρεπε εκ των πραγμάτων να είναι το κόσμημα της ελληνικής παιδείας στην Αμερική και να συναγωνίζεται με άνεση τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία. Κάτι που δεν ισχύει βέβαια για πολλούς και διάφορους λόγους, ένας εκ των οποίων είναι ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, με καθαρώς ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά όντας υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής καταδικάζεται εκ των πραγμάτων στη θεσμοποιημένη μετριότητά της και εμπλέκεται στα αγρασάριστα γρανάζια ενός μηχανισμού που έπαψε προ πολλού να λειτουργή, αν λειτούργησε και ποτέ. Οταν λέω μετριότητα, αναφέρομαι στη μικρονοϊκή θεώρηση των πραγμάτων (στα πράγματα κατάσσονται και οι «πιστοί») που χαρακτηρίζει την Αρχιεπισκοπή ως οργανισμό, όχι στη «θρησκευτική» πλευρά του θέματος.
Με αφορμή το εν λόγω συμβάν στο Εκπαιδευτήριο του Καθεδρικού, θα ήταν πολύ πιο γόνιμο αν η κ. Σελεστίν είχε υποβάλει την παραίτησή της ανοίγοντας τον δρόμο σε μια διαδικασία και συζήτηση που θα οδηγούσε στην πλήρη αναδιάρθρωση του σχολείου με γνώμονα όχι απλά περισσότερους ή και καλύτερους κανονισμούς, αλλά τη μετατροπή του σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της Νέας Υόρκης όπου και περισσότεροι μη Ελληνες θα ήθελαν να στείλουν τα παιδιά τους. Και μπορεί να πή κανείς ότι αν δυο δασκάλες «έχασαν» ένα παιδί, από τα 10 της ομάδας, είναι ανθρώπινο λάθος και δεν θα μπορούσε να είναι από πίσω τους η διευθύντρια να τις κυνηγάη. Ωστόσο, η «ανεμελιά», η ρουτινοποίηση και γενικά η φυγόκεντρος τάση στη δομή του σχολείου, αποτέλεσμα ενός μη αποτελεσματικού «συγκεντρωτισμού» εκ μέρους της διευθύντριας, είναι το περιβάλλον εκείνο που εκτρέφει καταστάσεις οι οποίες οδηγούν σε τέτοια λάθη. Αν η κ. Σελεστίν αγαπάει το σχολείο όσο διατείνεται, θα μπορούσε με τη δραματικότητα της υποβολής μιας παραίτησης να κρούση τον κώδωνα του κινδύνου κι’όχι απλά ενός ακόμη διαλείμματος …
Στο ίδιο μήκος, κύματος τα ελάχιστα εναπομείνατα μέσα ενημερώσεως της ομογένειας καλό θα ήταν να ασκήσουν πίεση ώστε η περίπτωση αυτή να οδηγήση σε ουσιαστικές αλλαγές. Αντί να ασχολούμαστε με το αν ο Καθεδρικός έχει ή δεν έχει ελληνική σημαία απέξω (αλήθεια, γιατί όχι και κυπριακή;), κάτι επουσιώδες και ανυπόφορα παιδαριώδες, ας καταπιαστούμε κάποτε με την ουσία των θεμάτων!
Την προσπάθεια αναδόμησης του σχολείου θα μπορούσε να θέση υπό την αιγίδα του ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος (ο οποίος κατά το παρελθόν, έχει πιαστεί στον ύπνο όσον αφορά σε κάποιες αποφάσεις σχετικά με το σχολείο, υπό την έννοια ότι τις έχει πληροφορηθεί εκ των υστέρων). Διαθέτει επίσης αδιαμφισβήτητες ακαδημαϊκές περγαμηνές (και διασυνδέσεις). Ας μην αφήνη τα πάντα στους «επιτελάρχες» και τους «συνεργάτες» του γιατί μια μέρα θα τον καθαιρέσουν χωρίς να το καταλάβη και θα του μείνη η εξαρχία «Ατλαντικού τε και Ειρηνικού» με αρμοδιότητα τους ναυτιλομένους …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Το ότι είχε δίκιο ο Βορίδης για αυτό που είπε σχετικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου αποδεικνύεται από τη λυσσαλέα αντίδραση και των δύο πρώην “μεγάλων” κομμάτων όπως κι’από τα “δημοσιογραφικά” φερέφωνα που στηρίζουν την ένωση των δύο πόλων της εφαρμοσμένης πασοκαρίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ). Αυτό που προτιμάει να ξεχνάη ο Βορίδης είναι ότι και ο ίδιος συμμετέχει σ’αυτό το “σχήμα” και οι όποιες “ομολογίες” δεν τον απαλλάσουν της ευθύνης …
