Του Δημήτρη Ρομποτή*
Το γεγονός ότι η λέξη “ΕΠΟΣ” με αναγραμματισμό μπορεί να γίνη “ΠΕΟΣ” επαυξάνει, θά’λεγε κανείς, τη δυνατότητα να την πάρη ο καθένας όπως θέλει! Ακόμη και σε εθνικής σημασίας θέματα, μάλλον ιδιαιτέρως σε εθνικής σημασίας θέματα, περί ορέξεως ουδείς λόγος, η αποδόμησις άλλωστε για να είναι ειλικρινής πρέπει να ξεκινάη από το δικό σου σπίτι το οποίο όπως λέει και ο σοφός, αλλά κατά βάθος μαλάκας λαός, αν δεν το παινέψης θα ..χέση να σε πλακώση! Ωστόσο, και με αφορμή τη σημερινή επέτειο, ας πούμε «ΟΧΙ» στην ανοησία, στην ηλιθιότητα του πληθωρικού εξυπναδακισμού που πνίγει τα πάντα σε μια ετερόφωτη λευκότητα ενός μπασταρδεμένου «Νιρβάνα» το οποίο για τους «νεοφωτίστους» παίρνει συνήθως την κατά περίπτωση φόρμα καλλιπύγου νεάνιδος σε γυμναστήριο γιόγκας. Από παπαριές έχουμε μπουχτίσει, τις παίζουμε στα δάχτυλα σαν να είναι πέος, δικό μας ή άλλων, για αυτό και αισθανόμαστε τέτοια άνεση με σχετικά ομόηχες λέξεις όπως το «έπος» και δη του ’40. Είναι κι’αυτό του χεριού μας ή έτσι νομίζουμε τέλος πάντων, κι’από σκληρό και άκαμπτο σαν αγγούρι προτιμητέα είναι μια πιο εύπλαστος μορφή για να ταιριάζη στο καλούπι της στιγμής και να μην στενοχωρή τους φορείς του εφηρμοσμένου παλιμπαιδισμού που με ακατανίκητο σφρίγος αυνανίζονται από συνήθεια πιστεύοντας ότι κάνουν χειροτεχνία!
Εν πάσι περιπτώσει, εμείς στην …ωμογένεια δεν θα πέσουμε στην παγίδα γιατί εξασκούμε πραγματική χειρωνακτική εργασία! Χτίζουμε ένα καλύτερο μέλλον με ανακυκλωμένα υλικά και περιμένουμε το αποτέλεσμα να μας δικαιώση. (Ζήτω που χεστήκαμε!)
Στα σαχλά των ημερών ακούει κανείς ακόμη μία από τις μεγάλες «ιδεολογικές» κατακτήσεις της πρώιμης ΠΑΣΟΚοκρατίας, ότι δηλαδή το 1940 ο ελληνικός λαός είπε το «ΟΧΙ» κι’όχι ο τύραννος ο Μεταξάς! Ακόμη θυμάμαι το θρησκόληπτο πάθος καθηγητών που αφιονισμένοι από τη μεγάλη κατάκτηση του εκλεγμένου σοσιαλισμού μετά το 1981 προσπαθούσαν κάθε χρόνο να εξουδετερώσουν την προηγούμενη – πολύ πιο λογική πάντως – προπαγάνδα, ότι δηλαδή ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», με την καινούργια που είχε πιο «λαοκεντρικό» χαρακτήρα όχι όμως και προσωπικότητα, γιατί η μάζα είναι μάζα και την ιστορία συνήθως τη γονιμοποιούν ή την ανεμογκαστρώνουν άνθρωποι με όνομα και επίθετο (ή κάποιον τίτλο, τέλος πάντων), ειδάλλως μιλάμε για ομαδικό βιασμό …
Τα πράγματα όμως είναι τόσο απλά που δεν επιδέχονται ουσιαστικής αμφισβητήσεως, τουλάχιστον όσον αφορά στο συγκεκριμένο γεγονός. Το πρωϊ της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο ελληνικός λαός δεν είπε κανένα «όχι» γιατί απλούστατα κοιμόταν στο κρεβάτι του και δεν είχε ιδέα τί επρόκειτο να συμβή! Οι δε ηρωϊκές γυναίκες της Πίνδου όπου νά’ναι θα ξυπνούσαν να αρμέξουν τις γίδες και τις προβατίνες τους. Η ιστορία ως αδηφάγος χήρα χτύπησε την πόρτα του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά όταν τον έβγαλε από το κρεβάτι με τα σώβρακα ο Γκράτσι για να του δώση το γνωστό τελεσίγραφο. Τρεις το πρωϊ ο Μεταξάς δεν ρώτησε κανέναν ελληνικό λαό, δεν πήρε στο τηλέφωνο τον βασιλιά – τον αρχηγό του κράτους – ούτε συνεκάλεσε κάποιο ΚΥΣΕΑ με τα σέα και τα μέα για να βγάλη την ευθύνη από πάνω του, φορτώνοντάς την σε άλλους. Ηταν ολομόναχος «στο ραντεβού με την ιστορία», για να θυμηθούμε ένα ακόμη σύνθημα της πρώιμης ΠΑΣΟΚαρίας, και δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να απαντήση γαλλιστί στον Γκράτσι: «Alors, c’est la guerre», το οποίο σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει, «λοιπόν, πάμε σε πόλεμο»!
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν λέω ότι ο Μεταξάς δεν ήταν δικτάτορας, ότι δεν έκανε πολλά και τραγικά λάθη ή ότι πολλοί άνθρωποι δεν υπέφεραν ή έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του. Ηταν φασίστας δικτάτορας, περί αυτού ουδείς λόγος! Ούτε θεωρώ ότι ο πατριωτισμός του ήταν άμεμπτος, άλλωστε σε κάποιο από τα γραπτά του δίνει προτεραιότητα στην αφοσίωσή του προς τον βασιλέα έναντι της πατρίδος. Σε τελική ανάλυση Κεφαλονίτης ήτανε και οι συμπαθείς, κατά τα άλλα, γεωγραφικοί γείτονές μου έχουν μια ιδιαίτερη τάση στον φανατισμό που ξεπερνάει ενίοτε τα όρια της εθελοτυφλίας (έχουνε να μου σύρουνε για αυτό, αλλά είμαι μαθημένος). Ολα αυτά όμως ανήκουν σε άλλη συζήτηση γιατί δεν αναιρούν το γεγονός ότι το πρωϊ της 28ης Οκτωβρίου αυτός και ΜΟΝΟΝ αυτός είπε το «ΟΧΙ»!
Στην Ελλάδα που μονίμως υψιπατεί, αλλά ποτέ δεν υπερίπταται, όπως και σε άλλα κράτη του ευρυτέρου Μεσανατολικού και Αφρικανικού χώρου άλλωστε, η ιστορία και οι μορφές της εκλαμβάνονται κατά τρόπον διπολικό (με την ψυχοπαθολογική έννοια του όρου). Δηλαδή κάποιοι είναι εντελώς «κακοί» ή εντελώς «καλοί», ανάλογα με τις κατά περίπτωση ανάγκες του κυριαρχούντος κρατικού συναισθήματος. Από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν ο Μεταξάς εκπροσωπεί το απολύτως «κακό», άρα είναι αδύνατον να έχη κάνει κάτι καλό! Ακόμη και κοινωνικού χαρακτήρα μέτρα που πήρε, όπως το ωράριο, που οι εργάτες τότε δεν μπορούσαν ούτε να ονειρευτούν, αποκρύπτονται τεχνηέντως στη χώρα του εφηρμοσμένου Οργουελιανισμού. Ο Βενιζέλος (ο Ελευθέριος, όχι ο Ευάγγελος της φραγκοφωνίας) από την άλλη, άσχετα αν πρωτοστάτησε σε εθνικό διχασμό είναι η προσωποποίηση του απολύτως «καλού», μέχρι και στο γερμανικής ιδιοκτησίας αεροδρόμιο που κατέστρεψε την αεροπορική κίνηση προς την Ελλάδα έδωσαν το όνομά του (το οποίον κανένας μη Ελλην δεν δύναται να προφέρη), προφανώς για να πηγαίνη «χάντ ιν γκλόουβ» με το «Ατατούρκ» της Κωνσταντινούπολης. Ουδείς αμφισβητεί την οξυδέρκεια, την πρωτοφανή και τελευταιοφανή (όπως αποδείχτηκε) ευφυϊα του Βενιζέλου ή την προσφορά του στην Ελλάδα, δεν ήταν όμως τέλειος ούτε άγιος!
Μακρηγόρησα και σπεύδω να κλείσω για σήμερα εγκαλώντας όσους προσπαθούν ακόμη να σκέφτονται στον κυκεώνα των «διαφημιστικών» μηνυμάτων που πολιορκούν ανελέητα τη νοημοσύνη μας να πουν τα δικά τους «όχι» στους εμποράκους οποιασδήποτε …πατριδογνωσίας, «συντηρητικής» ή «προοδευτικής». Χωριό που φαίνεται, άλλωστε, δεν θέλει κολαούζο, ούτε «ινστρούχτορες» μόνο ανοιχτά μάτια. Σε τελική ανάλυση, «εμείς οι Ελληνοι» όπως έλεγε γνωστός ομογενής νεκροθάφτης, είμαστε ακριβώς αυτό: «Ελληνοι»!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
