Του Δημήτρη Ρομποτή*
Καλά ρε παιδιά, εννοείται ότι τα μνημόσυνα ενέχουν το στοιχείο της συγκινησιακής φορτίσεως κι’όσο νά’ναι το μυαλό “τα παίζει”, υπερτερεί το συναίσθημα μαζί με τη συνεπαγόμενη βαρεμάρα και λύσσα να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχίτερα να πάμε και σπίτι μας! Αλλά το να ζητωκραυγάσουν τον Τζώρτζ Παπανδρέου στο μνημόσυνο του ΠΑΣΟΚ προχτές δείχνει βαρύ αφιονισμό που αγγίζει τα όρια του σαλέματος! Είναι η Ελλάς τελικά που πάει περίπατο κι’όχι το ΠΑΣΟΚ (για το οποίο χεστήκαμε, ούτως ή άλλως)! Ενας «λαός» ή ένα μέρος του όταν μετά από τέσσερα και πλέον χρόνια στριμοκωλλίασης που σε κάνει να χωράς σε σωληνωτό μπλουτζήν τέσσερα νούμερα μικρότερο, διαψεύσεως …φλούδων ελπίδων, γκρεμοτσακίσματος ονείρων, ψυχρολουσίες που οδήγησαν σε απότομα και νευρωτικά ξυπνήματα από τον …μαγειρικό ρεαλισμό της αστακομακαρονάδας, εξακολουθεί να αντιδρά ως οπαδός αποδεδειγμένα αποτυχημένων θαυματοποιών, τότε τί να πη κανείς, για ποιάν ελπίδα να μιλήση πλην της μόνης υπαρκτής, της τραγουδίστριας; («Αλλη μια μέρα δίχως σκοπό, μια καλημέρα πού να την πώ; Ντίμπι ντίμπιντιμπά, νταμπανταμπανταπί-ταπί» και πάει λέγοντας)!
Εντάξει, καταλαβαίνω να μην χωνεύουν τον Βενιζέλο, είναι δείγμα υγείας αυτό, σε τελική ανάλυση κανένας οργανισμός δεν μπορεί να χωνέψη τον πατσά ή το σπανάκι! Αλλά να τους βγαίνη ως «αγάπη» για τον Τζώρτζ; Μιλάμε για μη αναστρέψιμον ψυχολογικήν διαταραχήν, πλήρη διαστροφή προσωπικότητος (ακόμη κι’όταν κάτι τέτοιο – προσωπικότητα – δεν υφίσταται, όπως στην περίπτωση των Ελλαδιτών, η διαστροφή της είναι δυνατή και εκφράζεται συλλογικά στο φαινόμενο του ελληναραδισμού), πραγματικά για χαμένη γενιά ή γενιές κι’όχι αυτές των 700 Ευρώ που φώναζαν πριν της εκδηλωθείσης κρίσεως.
Είναι απίστευτο πώς ο εξυπνότερος λαός του κόσμου εξακολουθεί να ζή τον μύθο του στην Ελλάδα χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι πρόκεται για διαφημιστικό μήνυμα που απευθυνόταν, τέλος πάντων, σε ξένους (διαφημιστικές καμπάνιες του ΕΟΤ στο εξωτερικό). Για ακόμη μια φορά πιστέψαμε τα ψέμματα που προορίζαμε για τους άλλους! Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, με την περίπτωση της Ελλάδος οι μόνες επιστήμες που μπορούν να ασχοληθούν σοβαρά είναι της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Τυχόν επιστημονικά συμπεράσματα δε, θα είναι και η μόνη, ακούσια έστω, ουσιαστική προσφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό!
Ας αλλάξωμε όμως θέμα, να ευθυμήσωμε λιγάκι γιατί αρχή της σαιζόν είναι και δεν επιθυμώ απελπισία με το καλημέρα. Το τελευταίο δίμηνο είχα μια ελαφρά περιπέτεια υγείας και η διεθνούς συνθέσεως ομάς των θεραπόντων ιατρών μου εξάντλησε την ευφυϊα της στο να με ξαποστείλη μια ώρα αρχίτερα! Οπως και τα μέλη της ελλαδικής κυβερνήσεως, ένας τράβαγε απο’δώ, άλλος απο’κεί, δεν είχαν συντονισμό και κοινό στόχο με αποτέλεσμα να γίνωμαι χειρότερα αντί για καλύτερα (όπως και η Ελλάς, άλλωστε). Δεν το κατάφεραν όμως, γιατί και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευφυϊα να καταφύγω σε …κτηνίατρο! Οχι επειδή, όπως λένε, «κακός σκύλος ψόφο δεν έχει», αλλά έτυχε και συνάντησα φίλο κτηνίατρο και εκεί που κουβεντιάζαμε και του μίλησα για τα φάρμακα που παίρνω κλπ. εξεμάνη («καλά, μαλάκες είναι;» κλπ.) και μου είπε να τα σταματήσω αμέσως ειδάλλως η καρδιά μου θα τα έπαιζε (και χωρίς τη βοήθεια αισθησιακής υπάρξεως)!
Πήρα ανάποδες και με ένα γλωσσικό «μέντλεϋ» ξεχέσματος και προσβολών, έφερα τους θεράποντες ιατρούς μου ενώπιον των ευθυνών τους και …ωμολόγησαν ότι ο συνδυασμός των φαρμάκων ενδέχεται να είχε καταστρεπτικά αποτελέσματα σε διάφορα όργανα του σώματος, της …τάξεως μη εξαιρουμένης! Τέλος πάντως, αλλάξανε το «κοκτέιλ» και αισθάνθηκα ανάλαφρος και πουπουλένιος. Καλού κακού πάντως, ξαναρώτησα τον κτηνίατρο για νά’χω το κεφάλι μου ήσυχο…
Τώρα, πού είναι το εύθυμον της ιστορίας το οποίο θα έκανε τους Ελληνας να χαρούν; Μα το γεγονός ότι τέτοιες μαλακίες δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις «καλύτερες» των χωρών, όπως τας Ηνωμένας Πολιτείας της Αμερικής! Μέχρι Ταλιμπάν βγάζουμε και εξάγουμε! Ας είναι καλά ο Ρέηγκαν που τους μάζεψε εδώ ως «φρήντομ φάιτερς»! Αλλά ας μην αρχίσω καλύτερα, ήδη μου ανέβηκε η πίεση …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
