Του Δημήτρη Ρομποτή*
Η Τουρκία δεν μπλοφάρει στην Κύπρο με το «Μπαρμπαρόσα» (ή «Μπαρμπαρός» όπως προφέρουν οι Τούρκοι το όνομα του ελληνικής καταγωγής – από τη Λέσβο – Οθωμανού ναυάρχου), αλλά σκοπεύει να δημιουργήση νέα τετελεσμένα. Η νερόβραστη αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την – αυτονόητη – προϋπόθεση ότι η Αγκυρα πρέπει να αναγνωρίση όλα τα κράτη μέλη πριν συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για την ενταξιακή της πορεία, ελάχιστη αξία έχει τώρα. Είχε όταν ο Ερντογάν χρησιμοποιούσε την προοπτική ένταξης για να νικήση το κεμαλικό κατεστημένο με τα στρατιωτικά και παραστρατιωτικά διαπλεκόμενα. Οσο για την «ακριβοδίκαιη» ανακοίνωση των ΗΠΑ, αυτή μάλλον ως πράσινο φως για συνέχεια της πρόκλησης-εισβολής μπορεί να εκληφθή από την Αγκυρα. Για μια ακόμα φορά η Ουάσινγκτων εξισώνει εισβολέα και θύμα, η Τουρκία της είναι εξαιρετικά πολύτιμη αυτή τη στιγμή για να διακινδυνεύση τυχόν διάρρηξη σχέσεων μαζί της. Χώρια που δημιουργία νέων τετελεσμένων από πλευράς Αγκυρας εις βάρος της Κύπρου διευκολύνει την εξεύρεση «λύσης» στο Κυπριακό αλλά και στα εν γένει ελληνοτουρκικά όπως την εννοούν οι ΗΠΑ. Τουτέστιν με νέες, υπεργενναιόδωρες υποχωρήσεις από Ελλάδα και Κύπρο ώστε η Τουρκία να μην έχη πλέον λόγους να πη όχι στις προτεινόμενες λύσεις οι οποίες θα κοπούν και θα ραφτούν ακριβώς στα μέτρα της. Οι δυνατοί πάντα πάνε με τους δυνατούς στο τέλος, όσο κι’αν συμπαθούν τους αδύναμους …
Σχετικά με το διαφαινόμενο νέο ρωσοκυπριακό φλερτ, δεν είναι κάτι σοβαρό, «μια αγάπη για το καλοκαίρι» που λέει και το τραγούδι. Ούτε η Ρωσία θα διακινδυνεύση ένταση με την Τουρκία, τα κοινά συμφέροντα παραείναι μεγάλα, χώρια που η Μόσχα δεν επιθυμεί επ’ουδενί τρόπο να σπρώξη την Αγκυρα προς την Ουάσινγτων, πόσο μάλλον που ο Ερντογάν το παίζει αυτόνομος με βλέψεις περιφερειακού σουλτάνου. Η Ρωσία δεν φλερτάρει την Κύπρο αλλά την Τουρκία, απλά χρησιμοποιεί τη …Μεγαλόνησο για να τραβήξη την προσοχή της Αγκυρας. (Σαν να θέλης μια γκόμενα, μα την πέφτης σε άλλη για να την κάνης να ζηλέψη και να σε προσέξη.)
Πέραν όμως από τις ισορροπίες συμφερόντων, καμμία χώρα ή ομάδα χωρών, όσο συμμαχικά διακείμενη κι’αν είναι απέναντί σου, δεν πρόκειται να σε βοηθήση εάν εσύ δεν μπορεί να βοηθήσης τον εαυτό σου. Ετσι δουλεύει η διεθνής πολιτική, διπλωματία, ισορροπία κι’όπως αλλιώς θέλετε πέστε το. Στην προκειμένη περίπτωση η Κύπρος ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, έχει υποχρέωση να αντιμετωπίση έργοις την πρόκληση και παραβίαση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της. Δεν αρκούν καταδίκες, διακοπή διαπραγματεύσεων και διπλωματικοί μαραθώνιοι, χρειάζεται αντίσταση που να πηγαίνη πέραν από τα όρια της φραστικής άμυνας. Μιλάμε για νέα εισβολή όχι για ασκήσεις επί χάρτου.
Και επειδή θα ήταν τρέλλα η Κύπρος να αντισταθή στρατιωτικά, ακόμα και με τη συνδρομή άλλων χωρών, θα πρέπη να βρη εναλλακτικούς τρόπους. Εν προκειμένω, τα ειρηνικά μέσα μπορούν να αποβούν πιο αποτελεσματικά από οποιοδήποτε στρατιωτικό. Εγώ δεν είμαι ειδικός και πιστεύω ότι τα κυβερνητικά επιτελεία μπορούν να βρουν διάφορους τρόπους ειρηνικής, έμπρακτης όμως, αντίδρασης. Ωστόσο, όπως ανέφερα σε προηγούμενο σημείωμα, θα έπρεπε ήδη το κράτος να είχε φροντίσει μέσω διαφόρων οργανώσεων να σχηματιστή ένας στολίσκος, «φλοτίλα» όπως λέμε σε κακά ισπανικά, από κότερα, βάρκες, ιστιοφόρα κοκ, γεμάτα ακτιβιστές και δημοσιογράφους που θα πήγαιναν να περικυκλώσουν και να παρεμποδίσουν ειρηνικά το «Μπαρμπαρόσα». Ούτε όπλα, ούτε προσβολές, μόνο τραγούδια, περιστέρια, χορό κι’όλα τα συμπαρομαρτούντα του «επαγγελματικού» ειρηνευτικού κινήματος! Φανταστείτε την Αννα Βίσσυ επικεφαλής του στολίσκου, ως σύγχρονη Μπουμπουλίνα, να προτάξη τα στήθη της και να ζητήση από το «Μπαρμπαρός» να ανακρούση πρύμναν υπό τους ήχους παθιασμένου ροκοτσιφτετελίου! Μαζί της και ο Γιώργος Νταλάρας που τόσο έχει αγωνιστεί για τη Μεγαλόνησο και γιατί όχι κι’ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου! «Σόου μπίζνες» κάνουν όλοι, ξέρουν πώς να κερδίσουν το όποιο κοινό, το πλήρωμα του «Μπαρμπαρός» θα πέση με την πρώτη!
Ομοίως και οι διάφοροι Κύπριοι ακτιβιστές που τις προάλλες θέλανε να πάνε στην Παλαιστίνη επιβαίνοντες τουρκικού πλοίου από λιμάνι στα κατεχόμενα(!), να πλαισιώσουν τον στολίσκο και εκτός από τα κότερά τους να επιδείξουν το αγωνιστικό τους φρόνημα για το καλό της πατρίδος!
Οσο για τον φόβο των Τούρκων, αφού το «Μπαρμπαρός» συνοδεύεται από φρεγάτα, δεν πρόκειται να ανοίξουν πυρ σε άοπλους ειρηνιστές ή να εμβολίσουν τα πλοιάρια. Θυμάστε τη λύσσα του Ερντογάν ότι οι Ισραηλινοί κατέλαβαν το «Μαρμαρά». Δεν πρόκειται να κάνη το ίδιο, εφόσον μάλιστα τηλεοπτικά συνεργεία θα καλύπτουν συνεχώς και σε απευθείας μετάδοση τον στολίσκο και την προσπάθειά του να παρεμποδίση το τουρκικό ερευνητικό σκάφος. Ακόμη όμως κι’αν υπάρξη κάποια μικροσύγκρουση, είναι ένα ρίσκο που οι Κύπριοι θα πρέπη να πάρουν. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Another piece of rare diplomatic dexterity, yet full of nationalist bombast in the face of self-evident weakness by the Greco-Cypriot side to enforce its will. If military intervention is gaining national goals by alternate means, a prospect perennially unatenable, then, creative diplomacy must must be the guide to solution of untractable issues. The given in this case must be Greek leaders with vision and political strength, qualities vastly lacking in the leadership of the Hellenic Parliament and government. How many times must it be reiterated that much more can be gained from Greece’s nemesis, Turkey, with honey than vitriol? Facing a juggernaut of 68 million, Greece will do better to stress points of agreement — a confederated Cyprus, negotiations for protecting Christian and Moslem minorities in their respective nations, active exchange of commerce and tourism, common NATO membership, the holding of enticing Turkey membership in the EU — than to speak of provocations, real and imagined. Of course, many overlook the obvious Greek blindness in the popular insistence to maintain an anti-American stance, attempting to hurt American interests by flirting with Russia — always a self-inflicted wound for Greece. Can I be more candid? Greek leaders must taut a new, pro-American, pro-Israel, and denounce home-grown anti-Semitism before that nation’s fortunes improve. Double this remedy for Cyprus, reflexively pro-Palestinian, and insisting on dogmatic Communism, even when that score was settled decades ago. Am I a lone voice of reason? Does a Greek-Jew have to immigrate to America in order to gain such obvious insights?